Alleen

Miércoles, el 2 de noviembre

Rond 08:30u staan we op. We ontbijten in het hostel, boterhammen met pindakaas. Daarna is het tassen inpaktijd. We doen rustig aan, want we moeten om 10:30u uitchecken, maar Floor wil nog skypen met haar vader, eigenlijk pas tussen 11-12. Floor blijft daarom na het uitchecken nog even in het hostel voor de wifi. Ik wil graag nog koffie kopen van de koffieplantages waar we gister zijn geweest. Ik ga in mijn eentje op zoek naar een goeie zak Matagalpa's koffie. Maar eerst moeten we nog colones wisselen voor dollars. We hebben namelijk nog minstens 400 dollar in Colones. Maar gaan al bijna het land uit. We moeten een aantal winkels af voordat het raak is, en pas als we een beetje brutaal zijn, lukt het ons 150 dollar te wisselen. Als ik later in mijn eentje over straat loop, besef ik mij dat dit eigenlijk de eerste keer in 2 maanden is, dat we iets apart doen. Een primeur! En loop in mijn eentje de stad door, soms sluit ik even mijn ogen om extra te genieten van het zonnetje. Ik eindig bij een coffee corner van een costa ricaan. Hij is sinds 4 jaar in Matagalpa om zijn eigen onafhankelijke business te beginnen. Hij legt uit hoe in Costa Rica alles in grote bedrijven gaat, en je altijd werknemer van een groter handelsmerk zal zijn. Hij wil voor zichzelf beginnen, en moet daarvoor naar Nicaragua verhuizen. Hij heeft 2 vrienden in de bergen met koffieplantages met wie hij samenwerkt en bewerkte alle bonen zelf volgens eigen studie (half jaar inlezen) en ideeen. Hij heeft nu zijn eigen mini coffeecorner in Matagalpa en heeft vorige maand nog een wedstrijd gewonnen met zijn "love-koffielijn". Ik krijg een gratis kopje espresso en willen dolgraag een foto van me voor op facebook. Toevallig zijn Floor en ik vanochtend ook al ieder afzonderlijk gevraagd voor een foto met de baliemevrouw van het hotel.   Ik nog met mijn volledige ochtendkop op de foto. Ook die komen op haar facebook...

Ik vertrek met een vriendelijke handdruk, 10x adios zeggen en een halve kilo extra gewicht in mijn backpack (meteen al spijt, haha) weer richting het hostel. 

We pakken de bus, maar lunchen ondertussen nog ergens met een Gallo pinto en chorizo op een stokje, richting Estelí.

We juichen nog als we in de bus zitten en het begint te regenen. Altijd goed als jij mooi weer hebt gehad, en moet reizen in het slechte weer. We hebben duidelijk te vroeg gejuicht, want we moeten lang wachten in de stationshal tot de regen voorbij is. Er komen 6 andere reizigers aan en nemen met zn achten een taxi naar ons hostel. Luna's International hostel is een non-profit organisatie(ook al?) dat zorgt voor werkgelegenheid en eerlijke lonen voor Nicaraguanen. Ze hebben 3 panden; het hostel, de informatie/tourkantoor en een bar, waar wij als logees gratis koffie en thee mogen drinken. 

We chillen even in het hostel en wassen bijna AL onze kleding (dure grap voor 12 dollar!!). Het is de vierde keer deze reis, maar het is hoog nodig! Wat zijn ze vies van Corn Island en de reis ervan! Daarna doen we boodschappen, want er is een keukentje in dit hostel. We hebben besloten dat we weer wat meer gaan koken. Ik heb het idee dat we slecht eten, ook al valt het uiteindelijk vast mee. Het is eigenlijk zo lekker om uiteten te gaan, omdat het ook in prijs eigenlijk weinig scheelt (4e pp is ook niks!). En daarnaast elke dag kiezen uit goed en beter, elke dag lekker, zonder kooks en zonder afwas. Beter kun je het niet hebben. Toch eet ik graag meer groente en minder vet (en minder vlees misschien?). 

In de supermarkt om de hoek kopen we bloemkool, broccoli en aardappelen. De vis die we ernaast eten is overheerlijk. We eten voor 3 euro pp. zeggen jullie nu eens: Is dat het geld waard? 

Na ons bezoek aan de toeristenoffice, drinken we een theetje in het café tegenover ons en spreken 2 belgen die elke opgenomen vakantiedag in het buitenland spenderen. 

Vroeg naar bedje, de wekker staat om 5:25u. Geen probleem, want we vallen zo in slaap.