De weg naar Davíd

16 september 2016 - David, Panama

Viernes, el 16 de septiembre

Met mn tanden gaat het goed, alhoewel ik ze nog wel zeker voel. Ik kom in situaties waar ik niet alles meer kan snijden, en forceer mezelf soms wel eens een broodje met mijn voortanden te eten. Ik denk ook wel dat het goed is om mn tanden ook weer wat te laten doen. Het houdt me wel nog veel bezig. Ik heb vannacht slecht geslapen door nachtmerries, over o.a mijn tanden. 

We zijn een wandeling langs een waterval begonnen om 09:00u, met een kaart die niet op schaal was, maar alleen bij de landmarks de route beschrijving gaf. Vrij duidelijk, dachten wij, maar we hebben het maarliefst 10 minuten volgehouden om op de route te blijven. Daarna zijn we blijkbaar fout gelopen en hebben we stug volgehouden dat de volgende landmark nog wel zal komen. Nee dus. Na 1,5 uur lopen zonder waterval, zijn we gaan lunchen en teruggelopen. Bezweet kwamen we aan, want de weg zit vol met stijle bergen en dalen. 

Onze volgende nacht spenderen we in David. Waar we nu op weg zitten. De hele weg van Santiago naar David, is er werk aan de weg, dus we zijn al 3 uur aan het slingeren van rijbaan naar rijbaan. We zitten in een busje waar ongeveer 20 man in past, maar er gaan met een hoop gedoe ook wel 30 in als je een beetje propt. Telkens als je denkt dat het niet voller kan, stopt de bus toch weer voor een passagier langs de weg. Zodra het begint te regenen stoppen we even onder een boom, om wat tassen van het dak, ook nog in de bus te stoppen. Alles lekker op schoot. 

Floor en ik zitten voorin. Ik zit schuin, op een soort cracky pop-up stoeltje die ineens tevoorschijn kwam toen er geen zitplaatsen meer waren. Ik tel de budsen in de voorruit, het zijn er 5, één met een flinke scheur. Gordels hebben we niet. De wijzers en het licht in het dashboard zijn allemaal kapot. Ik zei al eerder dat het begon te regenen; de buschauffeur doet zo af en toe eens zijn ruitenwisser aan. Niet zo vaak, want het is een ergernis; de ruitenwisser blijft keer op keer op het hoogste punt steken, wat betekent dat de buschauffeur ze vanuit zijn raampje weer terug naar beneden moet duwen. 

Daarnaast druppelen de spetters het aan de bovenkant van het raam op het dashboard naar beneden, gelukkig heeft de chauffeur zich daar ook al op voorbereid en legt zijn vieze handdoekje neer om de druppels op te vangen. 

Het is inmiddels 18:38u en het wordt al donker. Ik ben benieuwd of we in de op 2 na grootste stad van Panama, Davíd, ons hostel Bambú snel kunnen vinden.

3 Reacties

  1. Mirjam:
    17 september 2016
    Jij schrijft het zo mooi dat ik bijna mee rij. Oh oh oh wat zijn we hier dan toch vreselijk verwend.
    Succes xx
  2. Cisca.stavenuiter:
    19 september 2016
    Ja, ja het verkeer blijft eng in dat soort landen. We moeten overal maar op vertrouwen dat jullie intuïtie goed is. Ik lees over lange wandelingen, stijle rotsén, meesleurend water, de weg kwijt zijn en nu weer een bus waarbij niets het doet. Hier in ons veilige Holland lijkt alles een gevaarlijk avontuur.
  3. Juud:
    21 september 2016
    En goed aangekomen?
    Erg leuk om alles te lezen!
    Veeeeel plezier meiden! Heeeerlijke avonturen!!