Back to the lake

Viernes, el 9 de diciembre

Het is weer tijd om te moven. Met alle tijd pakken we een laatste rijst met bonen en omelet op de markt. Daarna vertrekken we met de chickenbussen weer richting Lago de Atítlan. Klopt, we zijn daar inderdaad al geweest, maar rond het meer zijn ontzettend veel leuke dorpjes, die allemaal een bezoek waard zijn. Helaas kunnen we niet alles doen, maar we kunnen zeker nog een keer terug. 

We zijn nog steeds in de Hooglanden van Guatemala, dus de er zijn slechts een aantal wegen. Dat maakt het bussensysteem ook een stuk gemakkelijker, want je kunt maar twee kanten op. 

Met dezelfde fijne aansluitende bussen vertrekken we weer richting Pana. Daar lopen we zo snel mogelijk doorheen om de lancha (de boot) te pakken naar San Pedro. Een bekende plaats voor backpackers. Vandaag schijnt de zon wél. Er wordt een hotel aangeboden voor 50Q. Na 8 trappen komen we hijgend aan bij onze kamer, we hebben een view op het meer die onweerstaanbaar is. We accepteren het offer en verblijven nog even voor ons ons balkonnetje chillen, genietend van het uitzicht. We hebben enorme lol over facebook en hoe ik daarmee omga. Ik verander mijn profielfoto maar weer eens na 3,5 jaar en stel eindelijk eens een omslagfoto in. We zijn ietsie luidruchtig. Na een tijdje komt een jonge meid naar boven, ze is van het hotel. Ze moet lachen en geeft ons een high five en een boks. Ze vind het ontzettend leuk om ons te horen lachen en vertelt dat er ook 2 leuke meiden als ons voor ons in deze kamer zaten. 

Na even uitgerust te hebben gaan we rustig even het stadje door. We klimmen even over de rotsen aan het water. Veel San Pedro ligt op een berg, dus we moeten soms steil naar boven lopen. We komen verschillende restaurantjes tegen waar we vanavond wel kunnen eten. Totdat we Menno weer tegenkomen. Een jongen die we sinds Hopkins (Belize) misschien op wel 6 verschillende plekken zijn tegengekomen. Hij loopt met een nieuwe chick. We raken even aan de praat als ze ons uitnodigt voor het avondeten. Zij verblijft een paar

maanden een gasthuis in San Pedro. 

We kloppen. Niemand doet open. Nog een keer. Niemand. Oh, er is een bel. Nog steeds niet. Pas op het laatste moment doet er iemand open. Menno laat ons binnen in het ruime gasthuis voor 7 personen. Het eten staat al op in de goedgevulde keuken. Het ruikt heerlijk. Floor en ik bombarderen Menno, maar vooral Nicole met vragen. Waarom? Omdat ze niks terugvraagt en wij het gesprek gaande willen houden. We merken allebei op dat Nicole weinig vragen terug stelt, en dan is dit de enige oplossing. 

Het avondeten is lekker. Opgewarmd brood met knoflookboter en pasta met gevulde tomatensaus. Ik vind het ietwat pittig, maar laat daar niets van merken. Behalve dan dat ik mijn neus af en toe moet afvegen omdat die begint te lopen van de pittigheid. 

We vervolgen onze avond in partyhostel Fe, waar het vanavond Quiznight is. De hoofdprijs is 100 dollar, wij winnen slechts een gratis drankje van de kaart voor de hele tafel. Ondanks dat de muziek uit moet van de politie wegens overlast, was het toch nog erg gezellig.