De geschiedenis in

13 november 2016 - Copán Ruinas, Honduras

Domingo, el 13 de noviembre

Om 6:30u vertrekt de ferry. Wat een topweek hebben we hier gehad! Aan de andere kant was ik wel klaar met de zandvliegen, die onze bennen in een slagveld hebben veranderd. 

De busreis naar San Pedro Sula gaat snel, want we slapen het grootste deel van de tijd en de overstap naar Copán ruinas duurt maar 20 minuten. 

Sinds lange tijd zitten we weer in een kleine bus, waar 25 mensen inpassen. 50 grote ogen kijken ons aan als we de laatste twee plekken in de bus innemen. Ik zit naast een mevrouw die haar mooie dochtertje op schoot neemt. Het meisje is druk, en daagt haar moeder lichtelijk uit. Volgens mij heeft ze het na een tijdje over mij, omdat ze in haar moeders oor fluistert. Moeders reageert daarop dat ze niet mag fluisteren in het openbaar of dat ze dat niet mag zeggen (gok ik). Het meisje gaat tussen moeders benen op de grond zitten. Het begint met een spelletje; het meisje bedekt haar mond met haar handen. Moeders slaat haar op haar handen op haar mond. Met een korte maar voor mij net iets te krachtige tik. Ik zie het al fout gaan natuurlijk, want het uitdagende lachen gaat al snel over in huilen met een bloedje aan de binnenkant van kinders lip. Ik bekijk het fenomeen waar moeder haar snikkende kind toch maar weer opschoot neemt en troost. Haar stiekem toch nog even toespreekt. Het kind vergeeft moeder snel, en antwoord met kusjes, gelukkig. Ik vind het maar een vreemd fenomeen en vraag me af wat er nu precies is gebeurd. Ze wordt in elk geval wel weer beloond met een fles frisdrank en chippies. 

We komen aan in Copán Ruinas en lopen onder de poort door naar binnen. Alles hier is zoals de oude stenen straatjes. Tuktuks zijn hier de meestvoorkomend vervoersmiddel die je voor 20 Lempira naar de andere kant van de stad rijdt. Wij krijgen meteen weer offers, maar willen na zo'n lange reis weer het liefst gewoon zelf kijken. Langs Parque Central lopen we uiteindelijk naar Hotel Don Moises, waar we onze spullen uitstallen over alle bedden in onze lege dormroom(lees: jeeeh! Private room!) We hebben een leuk dakterras waar we nog net de zon onder zien gaan, en de volle maan zien opkomen. We kijken wat de mogelijkheden zijn in Copán Ruinas, naast de welbekende ruïnes bekijken. We twijfelen of we een tourguide nodig hebben, maar het lijkt ons stiekem toch beter. Ik denk meteen weer aan Rome met mama, waar een tour door de Sixtijnse Kapel het 100x leuker maakt, als je weet naar wat je aan het kijken bent. Anders zijn dit slechts enkele gecarfte stenen. Via de receptie worden we gekoppeld aan een tourguide. Prima, zien we morgen wel. Eerst even naar buiten voor wat eten. Ook daarvoor gaan we naar Parque Central, wanneer we bij aankomst een enorme rij met eetstalletjes zien. Wat ziet het er toch weer gezellig uit, zo wanneer jong en oud 's avonds op straat te vinden is. 
We voelen de ogen continu branden en kunnen inmiddels wel uit het Spaans opmaken dat mensen uitgebreid over ons aan het praten zijn. Mensen tikken elkaar aan als we langs lopen en we krijgen stiekeme knipogen van de jongens voor de bar. We lopen misschien wel 10x op en neer de rij stalletjes. Ze verkopen allemaal hetzelfde, maar dan net op een andere manier. Allemaal hebben ze een BBQ'tje, en grote potten met spullies erin, zoals sla, wortel, tortilla's, deeg, enz. Wat is nu het meest betrouwbaar, het goedkoopst en toch het lekkerst? De beslissingen zijn soms zo moeilijk. We gaan ergens zitten, waar we 2 kleine tortilla's krijgen met wat sla en een stukje vlees van de BBQ. We hebben lang niet genoeg, dus vertrekken naar een van de andere stalletjes. Hier krijgen we praktisch hetzelfde, maar met harde taco'tjes en iets meer vulling. Erg leuk, want dit keer wordt het nieuwe deeg voor onze neus gekneed en gemixt (wat er in gaat? Geen idee? Maar vooral water). Hetzelfde deeg wordt door grootmoeder(die ook de portomonee bezit!) tussen 2 houtenplanken plat gedrukt tot een tortilla. Deze worden gevuld met iets, (vraag me alsjeblieft niet met wat) en dubbelgevouwen. Er worden er zo 40 klaar gemaakt om in de frituur te gooien. 40, zonder ook maar één misstap. 
We vullen voor 4 euro in totaal onze beide magen tot tevredenheid. 

2 Reacties

  1. Fred:
    21 november 2016
    Ja joh, opvoeden is moeilijk helemaal met toeschouwers Jullie hebben gelijk dat jullie een gids nemen zo af en toe. VOlgens mij maakt het net allemaal wat interessanter. Goed dat jullie van de straat durven eten. Toch zo weinig mogelijk vlees, hopelijk.
  2. Juud:
    23 november 2016
    Pff kut he die sandflies. In cambodja hadden we die ook. We dachten echt dat we een allergisch reactie hadden nadat we onze benen zagen. hahaha

    Heeerlijk tortilla <3