de laatste dag

12 november 2016 - Utila, Honduras

Sabado, el 12 de noviembre

Oei.. Om 8 uur maakt Floor me wakker. Ze heeft een afspraak met Alenka geregeld om te skypen met een paar N-meisjes! Ik val per ongeluk nog een paar keer in slaap, merk ik als Floor me daarna nog een keer komt wekken. De leuke gezichten van Jos, Ali, Lieke en Bea op het iPad scherm. Wat top om hen te zien, realiseer ik me nu! Shit, was ik nu maar eerder opgestaan! We kletsen leuk met z'n alle, tot de N-meisjes dag moeten zeggen voor reunistendag en de Almanakuitreiking. Wij zwaaien het duitse stel uit, wensen hen een goede reis en duiken met onze kater nog even ons bed in. Het is leeg in het hostel vandaag. We vragen ons af waar iedereen is. De boot is weg, de crew is er niet, zelfs de spoeltonnen om je duikspullen in de wassen zijn leeg.
Vandaag zouden we eigenlijk naar de freshwatercaves gaan op het eiland. Maar ik heb daar eigenlijk weinig zin in, en het weer is niet erg aantrekkelijk voor dat koude water. Floor zoekt nog heel goed wat info op, maar we zijn te loom om echt actie te ondernemen. We vinden het lastig om onszelf een plek te geven, want we zijn die zandvliegjes wel een beetje zat aan het worden, en willen ons niet vrijwillig laten lekprikken. Dan zie ik een spot die ik veel eerder had moeten bedenken. De flonder ligt redelijk ver van het zand waardoor zandvliegjes daar waarschijnlijk niet zitten. Muggen komen pas bij schemer. We verplaatsen ons naar het einde van de flonder. Wat een topspot. We kletsen en lachen veel. We analyseren en bespreken de mensen die we hier hebben ontmoet, wie er leuk zijn en wie we niet uit kunnen staan. Hoe past het duitse stel bij elkaar (en hoe oud zijn ze nou?), hij heeft een leuke lach, maar zou ze daar soms niet gek van worden? Dave viel mee en was uiteindelijk zoveel aardiger dan verwacht. De mooie meid vinden we stom, ze moet vast heel saai zijn en doet overdreven mooi. Waarom is onze saaie roommate niet van toegevoegde waarde voor ons? 
We verplaatsen soms even onze houding als Floor ineens gaat zitten  en daar ineens een Eagleray spot (nederlandse woord weet ik niet?). Een beest dat ik niet meer verwacht had hier te spotten, vliegt ineens zo dicht bij onze flonder langs!!! En daarvoor hoeven we niet eens te duiken! Wauw!

Ons laatste avondmaal is bij een zogenaamde Argentijn, een gezellig restaurantje dat alleen maar kipsnitzel en 2 soorten vis verkoopt, haha. Wij bestellen beide een Tunagerecht. Op de heenweg hebben we al een creperie gezien die stiekem in onze gedachte blijft rondspoken. In beide van ons, want zodra ik het toetje grappend voorstel, geeft Floor lachend antwoord dat ze ook al smoesjes aan het verzinnen was om te gaan. Onder het mom van de laatste avond vertrekken we naar de fransman voor de echte klassieker: een crêpe met nutella en banaan. We genieten allebei overdreven erg, maar tjee... Wat is die lekker.

We vinden onszelf weer saai, maar maken liever een lange, goeie nacht voor we morgen weer een lange reisdag hebben (zonder kater). 

3 Reacties

  1. Mirjam:
    21 november 2016
    Slimmme oplossing weg bij de zandvliegjes en dan wat kletsen over iedereen en lekker uitrusten dat hoort er ook bij. ❤️
  2. Cisca.stavenuiter:
    22 november 2016
    Dat Skype is toch een dingetje. Het is een mengeling van afstand nemen en thuis toch heel dicht bij houden. Een lekker daggie chille en dat Europese eten is blijft lekker(der?)
  3. Juud:
    23 november 2016
    gevlekte adelaarsrog volgens wikipedia hahah heel gaaf