Maya tijd!

14 november 2016 - Copán Ruinas, Honduras

Lunes, El 14 de noviembre

Ik slaap bijzonder slecht. Ik draai zoveel dat mijn onderlaken volledig onder mij vandaan is getrapt. Ik irriteer me aan de ventilator die opstijgende vliegtuig geluiden maken die mij uren wakker houden. En wat kan ik lang genieten van de stilte wanneer ik 'm uit frustratie uit het stopcontact haal (dan ben ik er echt helemaal klaar mee). Wachtend tot ik in slaap val. Daarom vertik ik het om vroeg op te staan. De tourguide zal vast weer te laat staan en het beloofde ontbijt moet vast nog klaargemaakt worden. Over het tweede had ik gelijk. De tourguide komt echter aan als wij nog aan ons ontbijt zitten. Shit, had ik nu toch maar eerder opgestaan. Haast heeft hij niet natuurlijk, dus uiteindelijk maakt het niet uit.

We vertrekken naar het park, waar we even schrikken dat we naast de 15 dollar pp voor de tour, ook nog 15 dollar pp voor de entree van het park moeten betalen. Wordt dat zomaar nog een dure dag, en hebben we er dan wel een gids voor over? 
In de tuktuk vertelt Douglas al over zijn kinderen. "Aaah, één van mijn dochters heet zo! Nummer 8!".
Hij vertelt hoe hij 9 dochters heeft, de eerste 6 van 6 verschillende vrouwen. Zijn jongste dochter is 4. Hij maakt grapjes over dat hij een bad guy is, wij lachen gezellig mee. Hij begint de tour, waar hij komt aangewandelt een aanwijsstok met een veer aan het eind, om de stenen niet te beschadigen. Hij vertelt hoe hij de man was van alle tourguides, hoe hij gevreesd en dus gerespecteerd wordt door anderen van dit park en hoe hij andere guides jaloers ziet kijken als hij met twee van die mooie meiden naar binnen loopt. Wij houden wel van zijn praatjes, en houdt zo onze aandacht in zijn greep. 
Hij begint rustig met wat korte info over een medicinale boom die hij verdacht veel aan het knuffelen is. Over de La Ceiba, die de nationale boom is en hoe deze een soort vruchten met katoen produceert. Hoe de stekels met de jaren mee omhoog groeien, waardoor hij nu een schatting kan maken van de leeftijd van de boom. 
Zodra we het park inlopen (8:30?) worden we verwelkomd door het oorverdovende gezang van honderden vogels. We zien een bijzondere motmot (blijkbaar) maar nog veel mooier: felgekleurde wilde papagaaien. 74 zijn er in deze regio geintroduceerd, ze verblijven allemaal in dit park. Ze zijn prachtig en totaal niet bang voor ons. We kunnen hem zelfs aanraken. Douglas vindt een veer en stopt 'm in zijn aanwijsstok. 
Hij vertelt een hele hoop en is ontzettend geleerd (en gepassioneerd) over de ruïnes. 
Vrijwel in het begin gaan we naar de archeological site, waar we de werkers bezig zien aan een huidig onderzoek. Nog een week geleden zijn er twee lichamen uit het gebouw gehaald. Er ligt een grote hoop stenen, waarvan het lijkt alsof ze alles wat ze opgraven gewoon hop, op een grote stapel gooien. Ook het weghakken van klei rondom de vondsten gaat nog vrij grof, want de vazen die langzaam in zicht komen, worden stukken gewoon op de hoop gegooid. Niet helemaal waar natuurlijk, want als reactie daarop krijgen we een aantal tekeningen van vondsten te zien, waar alles op nauwkeurig niveau wordt nagetekend op milimeterpapier. Twee anderen zijn bezig met het zeven van de kleioverblijfselen die ze hebben weggegraven. Het zit vol met allemaal waardestukken als mesjes (waar wij er een van mee krijgen), en stukken keramische potten. Op een andere plek wordt het klei klaargemaakt waar de restauratie mee gebouwd wordt (geen cement, want daar kunnen fouten niet ongedaan worden gemaakt). Douglas houdt het echt verbazingwekkend leuk voor ons, hij maakt zoveel grapjes en maakt met iedere voorbijganger even een praatje. We bekijken de Estela's in het park. Hij leert ons hoe Copán uniek is in de Maya sights in de wereld omdat het zo elaborated is. De sculpturen zijn zo ontzettend gedetailleerd en goed zichtbaar, dat er veel over te vertellen is. Het gaat voornamelijk over de 18Rabbit, één van de koningen binnen de Maya's. In de sculpturen heeft elke god een "reep" in zijn handen met aan beide uiteindes het hoofd van een slang. Uit dat hoofd komt een god. Aan de zijkant van elke Estela legt hij ons de berekening van de datum uit (elke punt = 1 unit, elke streep is 5 unit, enz) dat ons een exacte datum kan geven sinds het begin van de Maya Kalender. En hoe 2012 niet het einde van de wereld was, maar het begin van een nieuwe periode in de Maya Kalender. 
Tussendoor vertelt Douglas over zijn aanleiding om gids te worden. Hij was een lastig jongetje en werd al van school gekickt omdat hij een vrouw bezwangerd heeft. Hij heeft het goed gehad. Hij neemt ons in vertrouwen en vertelt zijn verhaal. Hoe hij 12 jaar aan de drugs heeft gezeten, de gouden tijden heeft gehad in de gangwereld en hoe hij met zijn blote voeten in de straten van San Pedro Sula heeft rondgedwaald. Hij heeft nog wat stoere verhalen over zijn slangenbeet van de gevaarlijkste slang uit Centraal Amerika en zijn bloeddorstige gevecht met de hoogste man in de sociale ladder van Copán. 
Dan komen we op een punt waar we neer kijken op de ball court game en de trap waar de langste Maya inschriptie van Centraal Amerika staat (en de tweede langste van de wereld). Douglas vraagt of we een Lempira hebben. 
Bijzonder om het plaatje op het geld, zo naast het echte plaatje op precies hetzelfde uitzicht te hebben. Want op de 1 lempira staat deze afbeelding van Copán precies zoals wij die in het echt zien. Later lees ik in Lonely Planet dat mijnheer Lempira het hoofd was van de Mayagroep Lenca. Ondanks veel opstand, konden ze de spanjaarden niet aan door de geintroduceerde ziekten die de Spanjaarden meenamen. Lempira was degene die de grootste weerstand kon bieden tegen de Spaanse colonisten. 
Begrijp me niet verkeerd. Douglas is een opschepper, dat weten we, maar het is ontzettend lekker vermaak tussen de serieuze mayastof door. Hij windt mensen om zijn vinger, en heeft ook zeker vijanden, dat geloof ik ook graag. Je merkt dat hij graag en veel vertelt (nog steeds alles met veel humor en gelach!) en windt ook een voorbijgangende peruviaanse helemaal om zijn vinger met zijn Mayaanse verhalen (hij geeft haar bijna de volledige info die hij ons ook heeft gegeven in een snelle samenvatting!)
Hij neemt afscheid van ons (rond 1 uur) en geeft mij nog de veer uit zijn staf, als ik vraag waar we die kunnen vinden. Op de terugweg zoeken we naar meer en krijgt Floor een prachtige grote rode veer uit de staart van de papagaai. Met een laatste blik op de prachtige beesten vertrekken we om 13:45u uit het park. We rammelen van de honger, en lunchen laat, rond 4 uur, met een maïskolf en maïssoep, blijkbaar wordt dat hier overal verbouwd en is in overvloed beschikbaar. De maissoep wordt geserveerd in coole natuurlijke kommen, die door de maya's ook al werden gebruikt. 

We worden vergezeld door een vrouw uit Curaçao, waar we eerst even een beetje plek voor moeten maken. Zij vind het hostel niks, en heeft een hoop te zeuren en te melden. Maar ze blijft wel. Ook daar kunnen wij wel om lachen gelukkig. Toch hebben we liever de opscheppende grappenmaker.

Foto’s

2 Reacties

  1. Fred:
    21 november 2016
    What?? Heet zijn dochter " nummer 8" Op een veilige plek toch de drugsmaffia ontmoet. Kan me voorstellen dat het een opschepper was maar zo n daggie is dat wel lachen. Bewaar je een limpera, voor in je foto boek?
  2. Juud:
    23 november 2016
    hahahah hij ziet er alles dan gevaarlijk uit