De Neus

Viernes, el 10 de diciembre

We slapen uit tot ongeveer 09:30u. Dat is een uitzondering, want meestal zijn we om 07:30-08:00 al wel uit de veren. We hadden eigenlijk met Matt afgesproken om om 09:30u bij een restaurant all you can eat ontbijt te halen en daarna de Nose te beklimmen. Helaas zijn we nu al te laat en besluiten gewoon met zijn tweeen te gaan wandelen. We hebben alle tijd, maken ons klaar en vertrekken dan naar buiten voor ons ontbijt. We kopen 10 broodjes bij de panadería en in de Tienda er tegenover pindakaas en jam (vaste keuze!!). We eten ons ontbijt lekker op de steiger aan het Atitlanmeer. De broodjes vallen al uit elkaar tijdens het beleggen, die waren duidelijk niet van vandaag... 

We bekijken hoe mensen zich wassen in het water. Er zijn zelfs speciale stenen in het water gezet om kleding op te wassen. De Mayavrouwen gaan dan met kleding en al het water in om de kleren van de hele familie in te zepen en te wassen. Een bijzonder ritueel.

Rond 12 uur vertrekken we dan met een tuktuk van 5Q per persoon naar de ingang van de berg. La Nariz Maya (the indian nose), is goed te zien vanuit ons hotel. Als je de set bergen ziet, kun je met een beetje fantasie een gezicht verbeelden. De neus is het hoogste topje, waar je naartoe klimt. 

We beginnen aan de hike. 3 kilometer is de tocht (met terugweg dus 6?), daar doe je 2 uur over naar de top, anderhalf uur terug. We beginnen om 12 uur, als de zon lekker hoog staat. Dat betekent dat we het al snel heet hebben en veel moeten rusten. Het pad gaat steiler dan ik dacht en we moeten veel klimmen. Ik vraag me af of ik niet fit ben door de biertjes van gister, de zon, of dat mijn spieren nog moeten herstellen van Acatenango. Het is gewoon erg vermoeiend en na 3 stappen heb je alweer het idee dat je rust nodig hebt. We komen snel bij het eerste uitzichtpunt waar we even kunnen uitrusten. En ook het tweede uitzichtpunt volgt vrij snel. Het tweede is een kruis, waar we 5 mensen om een vuurtje komen storen. Ze hebben 5 houten kruisjes staan en roepen prediken(?) om het vuur. Af en toe gooien ze er iets in dat een prikkelend geluid veroorzaakt. Wij genieten ondertussen van het werkelijk prachtige uitzicht, waar we maar weer mee verwend worden. Ik ben ontzettend blij dat we terug zijn gegaan naar Lago de Atítlan en ik nu kan zeggen dat het een terechte highlight is van Guatemala. Het is een prachtige dag, waar de zon de hele dag volop schijnt, geen wolkje aan de lucht te zien is, en het meer in een prachtig daglicht wordt gezet. Het pad is weinig beschut waardoor we elke seconde van het uitzicht kunnen genieten. Uitrusten is daarom ook alles behalve een straf en ik verbaas me dat het uitzicht niet gaat vervelen. 

Uitzichtpunt 3 duurt lang, en vlak daarvoor sterken we ons aan met een van de droge broodjes en beleggen deze met pindakaas. Uitzichtpunt 3 is een pareltje. Een uitzicht waar elke foto een prachtfoto is. We maken er een aantal, allemaal even mooi. Het is bijna zonde om verder te lopen, ook al weet je dat je bij de volgende  hoek nog steeds dat prachtige meer kan bekijken. 

Vanaf punt 3 moeten we 2x even stoppen voor de route. We hebben gekozen dit zonder gids te doen, aangezien dat makkelijk kon en het op eigen tempo (en met zijn tweeen) altijd chiller is. Floor heeft een beschrijving en een route opgezocht via Google Maps. Maar zelfs met die hulpmiddelen twijfelen we soms. We lopen daardoor wel door de koffieplantage, maisplantage over smalle paadjes langs een steile afgrond. We lopen een keer fout naar een Maya ceremonial place en hebben geen flauw idee welke kant we op moeten. We lopen dan toch maar weer terug een andere weg in die de goeie blijkt te zijn. Na 2 uur nemen we de laatste trap naar boven en zien dan het bankje met afdakje! "We climbed that nose" wordt de uitspraak van de dag, zoals Hanna op haar Instagram had geschreven. We kletsen nog een uur op het topje en eten een portie pinda's die we in Chichi hebben gekocht. Dat doen we inmiddels elke dag, want we hebben een kilo. Het is een traktatie, elke keer weer.

Op de weg naar beneden zien we pas de pijlen die we hadden moeten zien op de heenweg, en merken we ook op hoe hoge stappen je soms moest zetten. Het maakt het wat logischer dat we zo uitgeput waren elke keer. We nemen nog een korte stop op elk uitzichtpunt dat we hadden om nog de laatste keren deze natuur kunnen bewonderen. We hebben zuinig moeten doen met ons water en trakteren onszelf op een goed koude smoothie. We nemen de tuktuk terug naar San Pedro naar ons hotel. Daar douchen we even en dineren met een Ensalada Especial in restaurant Shanti Shanti (ofwel : Relax in het Hindu).

Morgen willen we naar Mexico maar hebben niet genoeg geld meer voor een shuttle. Dat worden dus chickenbussen, dat moet ook goed te doen zijn.