Papegaai

Martes, el 15 de noviembre

We staan rustig op. Nadat ik een uurtje met Patrick heb geskyped, doen we een rustig ochtendritueel. Om half 10 vertrekken we vanaf het hostel naar Parque des Aves. Dit is naar aanleiding van de prachtige kleuren die de papegaaien op ons netvlies hebben achtergelaten gister. 
Het is warm. En terwijl wij hier in ons kortste broekie lopen, zijn jullie thuis dikgepakt in sjaals en winterjassen. Niet voor te stellen. 
De route in het vogelpark duurt zo'n 45 min, zegt de caissiére. Maar daar lachen wij om, als wij tegen 13:30u het park pas uitlopen. 
Het park is groot en erg mooi. We komen bij de toukans. Die zijn wel een stuk mooier dan in de zoo in Nicaragua. We mogen de enorme kooi in en kunnen hem stukjes Papaya geven. We bewonderen ons over de prachtige felle kleuren van de borst en snavel van het beest. Hij is helemaal niet bang voor ons. Alle vogels komen hier om te rehabiliteren na een ongeluk of slecht onderhoud van hun baas of een andere disability. 
Zo hebben sommige papegaaien een hangende vleugel, hebben een ziekte of hebben geen veren. Eentje is zelfs helemaal kaal op zijn borst, waardoor je zijn hart onder zijn ribbenkast kunt zien kloppen. 
Wat ziet dat er naar uit.
Gelukkig zien we ook heel veel gezonde vogels, en kunnen zelfs met de papegaaien op de foto en een woordje wisselen. We lunchen in het vredige park met zicht op de rivier die er doorheen stroomt. Het restaurant is dicht, dus we kunnen ongegeneerd ons eigen meegenomen yoghurt met aardbeien op het terras opeten. 
We worden uitgenodigd door een vrouw om vanmiddag een kopje thee te drinken bij het thee en chocolade huis uit Lonely. Maar dat  is alleen open van 4-6.
We kunnen nog naar de sculpuren van Copán die bij het archeologisch park horen, alleen dan iets verder. We zijn bang dat het tegenvalt in vergelijking tot gister, zo zonder gids. En we daar een beetje doelloos ronddwalen. Dan eindigt de dag weer zo loom, terwijl die zo leuk begonnen is.
We besluiten de staatjes van Copán eens verder te bekijken en rond 4 uur naar het Theehuis net buiten de stad te lopen. 
We komen aan als het net open is. Dat betekent dat we het prachtige en grote thee en chocolade plaatsje heerlijk in alle stilte kunnen rondsnuffelen. Hun grootste doel is educatie en het promoten van thee drinken. Er wordt veel suiker gegeten door de inwoners van Centraal Amerika. Daarom gebruiken zij alleen natuurlijke suiker en honing. Bovendien is alles wat ze verkopen natuurlijk en van eigen plantages en bijzondere bomen. We mogen veel dingetjes proeven die liggen verspreid over de winkel, heerlijk. Wij drinken inderdaad een kop warme chocolademelk op een idyllisch plekje, met de oma van vanmiddag. Zij heeft precies onze om gekeerde route gedaan en we krijgen een aantal prima tips. We verlaten het plaatsje weer als laatst. 
Op zoek naar een goedkope comedor. Dat vinden we gelukkig op de weg terug, net buiten het stadje en hebben een leuk gesprek met twee meiden uit Copán. Ze zijn even oud als wij. Zij komt uit een gezin van 7 kinderen, ze is getrouwd op haar 15e. Ik zeg nog trots dat Floor al tante is, maar dat had ik niet hoeven doen; ik heb er 11, zegt ze. Oh ja. Natuurlijk.

Op het dakterras spenderen we de rest van de avond. We plannen de route van morgen, want we willen de grens weer over naar Guatemala. Dat is nog lastiger dan we denken, want wat is praktisch, wat is leuk en waar kunnen we binnen een dag komen? 
We besluiten Río Dulce niet over te slaan, want we hebben toch nog 10 weken(dat betekent 3 weken in ieder land, m.u.v Belize 1 week). De weg moet lang duren en heeft meestal vertraging door een niet soepel aansluitsysteem, dus we gaan weer vroeg de deur uit; 5:15u de wekker.