Een plaatje

Lunes, el 28 de noviembre

Nog een laatste warme douche nemen we, voordat onze shuttle ons voor de deur van het hostel ophaalt. We hebben een andere organisatie dan ons eigen hostel, omdat we daar hebben kunnen afdingen. We maken nog een paar beginnersstops, om mensen bij het hostel op te halen, en bij het laatste hostel wachten we een half uur. Op 1 iemand. Die natuurlijk weer te laat komt. Gelukkig maakt hij zijn oprechte excuses als hij arriveert en vertelt hij zijn verhaal. We vergeven Jason de australiër, want hij is erg aardig. We hebben deze dag toch al opgegeven als reisdag, dus dat uurtje langer kan er prima bij. Ik schrijf veel, want ik moet nog een paar dagen in halen. Als ik moe wordt doe ik een dutje, maar die duren niet lang, want zonder hoofdsteun blijft dat lastig. Soms kijk ik uit het raam en geniet weer van de prachtige bergen en natuur waar we ons in bevinden, dat hebben we toch ook weer weinig gehad de afgelopen weken. Ik zie de koffie- en maïsplantages weer, vooral de maïsplantages lijken niet op te houden. Waarvan ik nog niet zo goed begrijp waarom de maïsplantages vaak alleen uitgedroogde planten lijken. We hebben goeie haarspeld bochten waar ik beneden naar de huisjes in de vallei kan kijken. Elk gezinnetje in de huisjes langs de weg lijkt weer zo arm als job. Ik hang met mijn hoofd uit het raam, en kijk naar de auto's die voorbij rijden. De ene volgeladen met fruit, de ander voorgeladen met vee of mensen. Het is een prachtige dag. Af en toe stoppen we voor een break, waar we onze vrienden uit Bella's en Amigo's weer tegenkomen. Als we in Coban stoppen zien we weer het verschil tussen arm en rijk. In deze mall is MacDonalds, PizzaHut en The North Face weer de normaalste zaak van de wereld. Kinderen rijden rond op paarden speelgoed, nog groter dan henzelf, en er is zelfs een virtual reality stoel.
Enkele minuten later rijden we weer waar mensen Mayakleding dragen en de tortilla's op hun hoofd verkopen. Waar de hekken zijn gemaakt van simpele stokken met prikkeldraad ertussen en het rook uit de huisjes pluimt. De weg verandert weer van zeer goed, naar deels dirt road en wegen waar het busje moet zigzaggen om de gaten in de weg te moeten ontwijken. De wegen waar we meer dan regelmatig hard op de rem staan omdat we maar met 5 km/h over de drempel kunnen. Haarspeld achter haarspeld.

Van de 12 reizigers, zijn er 5 Nederlands en 3 Amerikanen. Deze verhouding komen we steeds vaker tegen. Voor Utila zagen we nauwelijk Nederlanders, hier barst het ervan.
Na een rit van 9,5 uur mogen we eindelijk uitstappen en rijden achterop de truck naar het hostel. Het is al donker en krijgen een dorm aangewezen. We gaan even terug het kleine Lanquin in, maar er is bizar weinig open. We parkeren onszelf in een leeg restaurant en bestellen een salade en met een drankje. Het is 8 uur als we terugkomen en gaan richting de bar, waar ik bij aankomst al een tafeltennistafel zag staan. We spelen tafeltennis, meer dan een uur lang. Wauw ik waan me weer helemaal in de tafeltenniszomers.

We leveren onze was weer eens in, morgen zijn we toch in onze bikini's denken we. Ik slaap onder mijn klamboe, want het ronde houten huisje waarin we met zijn 14en slapen, stikt van de muggen. Het gaat al steeds beter om te slapen onder. Ruim is-ie wel en een fijne grond om op te lopen. En ohja, fijne matrassen. Yes.