Stoneman

Jueves, el 3 de noviembre

We staan op, kleden ons om in onze klaargelegde kleding en verlaten de dorm. Ook in de algemene ruimte ligt de receptieman(?) nog met zijn kleren aan op het matrasje naast de bank. We maken ons klaar en nemen ontbijt mee in de bus. We zijn de ham vergeten in de koelkast, dus eten vandaag weer de hele dag brood met pindakaas, haha. We vertrekken richting Tisey, waar de bus max 10 km/h rijd omdat de ongeasfalteerde weg weer een drama is. We stappen uit waar Alberto Gutierres Jiren woont. Al zijn hele leven, met zijn 2 broers. Deze aparte maar bijzondere man is 67 jaar en heeft het uiterlijk van een bosbewoner (wat hij praktisch ook is natuurlijk). Hij heeft veel haar, maar is echt een schattig mannetje. Alberto maakt stenen sculpturen met zijn eigen hamer en 3 priemen. Sinds 2004 is hij ontdekt en wordt bezocht door toeristen. 

We volgen een mannetje die Alberto persoonlijk kent laat ons achter bij zijn "welkom" bordje. Deze passeren wij en storen Alberto midden in zijn voorbereiding op het ontbijt, in zijn lege ruimte, dat hij zijn keuken noemt.  Hij laat alle spullen uit zijn handen vallen, groet ons en neemt ons mee naar zijn "huis". Een houten huisje van misschien 6 m2 waar zijn bed in staat en nog meer zooi heeft liggen, zoals een schilderij en een houten bordje met een handtekening van de president. Hij geeft ons 2 limoenen, wat super aardig. We verdwijnen in zijn achtertuin, waar hij ons alle scuptures laat zien die hij in de afgelopen 38 jaar mee bezig is. Het zijn simpele basis tekeningen van Jezus en de geschiedenis van Nicaragua. Hij maakt speciale gaatjes voor plantjes om in te groeien of voor vogeltjes om in te baden. Hij heeft kleintjes, maar ook een paar hele wanden met grote tekeningen. Over zijn hele land laat hij zijn werken zien, en heeft een goeie conditie voor een 67-jarige.  Bij elke kei heeft hij een heel verhaal. In het spaans. Waar wij dus amper iets van verstaan. Soms ontcijferen we wat, en reageren met: "aaah, si... bonito." Na elke zin lacht hij kort en zegt hij: "wat is het mooi, dit uitzicht". Wat wij natuurlijk alleen maar kunnen beamen. Onderweg krijgt vooral Floor het een en ander in haar handen geduwd, totdat ze het niet meer in 2 handen kan dragen (en dan stiekem al af en toe bloemetjes en blaadjes weg heeft gegooid). We eten een rode banaan (ja die bestaan!) en een heerlijke sinaasappel en verlaten zijn land met twee citroenen en een stuk of 10 limoentjes. We geven hem 100 Cord, om hem te bedanken en gaan. 

En dan, omdat we er al zo vroeg waren, staan we ook weer vroeg buiten de deur (9:15u). De bus gaat pas weer om 16:00u, dus we moeten ons tot die tijd vermaken. We zitten even langs de weg om bij te komen en maken onze schoenen moddervrij met een stokkie. Geen kip te zien. We vertrekken richting het westen, lopend moeten we over  5-6 km in een klein dorpje aankomen, San Nicolás. We zetten een langzame pas in. Een beetje erg langzaam, want die 5 km duren láááng. Het landschap is prachtig en komen slecht een paar mensen tegen, over een tijd van misschien wel 3 uur. We lunchen ergens in een weiland, waar we door een prikkeldraadhek moeten, die hier zo prachtig in elkaar steken met houten stokken. We eten oud brood. Ik wil snel weer weg, want de mieren hebben ons gevonden en ik word zelfs gebeten. 

Snel gaan we weer en vervolgen ons pad nog net zo langzaam richting het stadje. Ik sta nog steeds versteld te kijken hoe snel Floor soms haar broek omlaag kan trekken langs de weg en er alweer een gele stroom tussen haar benen wegloopt. Zo soepel en snel, als een echte ervaringsdeskundige. 

En ohja, nog een laatste random opmerking. We hebben weer een man zien aftrekken. Wederom hoorde Floor een gek geluid, waar haar ogen zonder nadenken naartoe werden getrokken. Een naakte man, boven op de berg was right in the moment. Waarom gebeurt dit ons, en waarom moeten wij dit toch telkens zien? 

We doen weer onze inkopen voor het avondeten bij de supermarkt om de hoek. Spagetti met courgette, en meer groente. De avocado is keihard, zelfs na een magnetron poging (wie zei nu ook al weer dat dit kon?). En hetzelfde visje carvena, omdat we het niet konden laten, en hij smaakt weer even overheerlijk. 

We drinken thee aan de overkant. Het is al voor de derde keer dat we daar een uur zitten te theeleuten. Omdat het zo lekker en gratis is. We moeten beide nog een souvenir, en Floor koopt ook een zak koffie.  Naast ons lieflijke koffieleuterij, wordt bier met zout gedronken. 

's avonds praten we veel met Joanna, een jonge meid, duits, die ontzettend op een jongen lijkt. Ze heeft een litteken op haar wang omdat ze met halloween met kaarsvet een litteken wilde waxen, nu is het een brandwond en gaat ze er een goed litteken aan overhouden. We hebben leuke gesprekken praten tot we moeten slapen. Morgen staat toch weer de wekker vroeg. 

We hebben lang in TreeHuggers gezeten vandaag. Eigenlijk hebben we al lang het plan om naar Somoto te gaan, een stadje met de one and only Canyon in Nicaragua. Het ligt dicht bij de grens van Honduras, waardoor we snel onze reisdag na de grens kunnen doortrekken naar het Noorden van Honduras richting Utila. Nu we in Estelí zijn, blijkt er ook een dagtrip te zijn naar de Canyons, natuurlijk. Dat betekent dat we daar niet weer twee nachten hoeven door te brengen en hebben we verder niet echt het gevoel nog heel veel te willen doen in Estelí, ook al kan dat misschien best. 

Met de tourgids kunnen we regelen dat we een nacht terug krijgen van het hostel, en na de tour in Somoto slapen. Vanuit daar gaat er makkelijker een bus naar de grens. De tour is toch nog 30 USD en met slaaps en 2 maaltijden 45 USD. Ik heb weer even moeite met het geld, maar gelukkig doet Floor er niet moeilijk over en we boeken de tour. Dat betekent morgen weer om 06:00u op!