De weg naar Monteverde

8 oktober 2016 - Santa Elena, Costa Rica

Sabado, el 8 de octubre

We moeten weer vroeg op. Om 7:30 vertrekt onze bus richting Tilaran. We hebben geen geld meer voor een jeep-boat-jeep shuttle en gaan het weer op eigen houtje proberen, ook al duurt dit zo'n 5 uur langer. We vinden reizen niet heel erg en zijn de dag toch al "kwijt" aan het reizen. We moeten 2,5 uur wachten in Tilarán. Het is jammer dat het regent, dus we lopen wat rond in het kleine dorpje en stoppen in een van de vele "soda's" in Costa Rica, om een smoothie te drinken. Een kleine, met een decoratie van grote manchette's, oude naaimachines. In de soda's mag geen alcohol geschonken mag worden, alleen soda's. De eigenaar geeft ons een hand en legt in zijn moeilijke Spaans uit wat het verschil is tussen een bebidas naturales, bebidas con agua en bebidas con leche. We bestellen ieder een smoothie en er worden een paar minuten later, vers van de pers, twee grote glazen op tafel gezet. We zijn pas enkele slokken verder als er plotseling een meid uit de keuken komt die nog twee van die grote glazen naast bij ons op tafel zet! Hoe chill! Met genoegen drinken we de vier glazen voorzichtig en langzaam(om extra lang te genieten en stiekem een beetje de tijd te verdrijven). En zelfs dan krijgen we nog twee glazen ijskoud water toe. Ook deze kunnen we natuurlijk niet afslaan en verlaten het pand met een volle maag. We moeten inmiddels weer terug naar de bus om onze tassen op te halen die we daar hebben achtergelaten. Het gebouwtje sluit van 12:00-14:00u i.v.m de lunchpauze van de kaartverkoopster. Tussendoor rent Floor nog even terug naar de soda, want ze moet alweer plassen! 

De busreis is verder niet erg interessant, behalve dat ik voor het eerst flink misselijk wordt in de bus. De oncomfortabele schoolbus waar mijn knieën diepe afdrukken achterlaten in de rugleuning van de stoel voor me, gaat het laatste half uur een onverharde weg op met ontelbaar kuilen. Dit merk ik goed in de maag en durf geen slok meer te drinken. 
In Panama (vooral the city!) waren de bussen allemaal heel leuk en uniek. Het waren de ouderwetse schoolbussen, maar dan super vet gepimpt door graffiti en waren van binnen ook super kitcherig met veel kleur, roze glimmer and glamour en veel versiersels. De gele schoolbussen zoals wij die kennen waren er niet echt. Die zagen we pas hier in Costa Rica, waar de bussen helemaal niet onder gegraffitiet (?) zijn. Ze bevatten nog wel de grote stickers op de voorkant met bestemming en afkomst. Zowel op de buitenkant als binnenin boven de chauffeur hangt vaak een bericht met ´Jesus is de piloot, de chauffeur is de copiloot´, ´jesus is my guide´, enz. 

We zijn beide blij dat we de bus uit mogen om 15:00u en worden overroeld door 2 aanbieders die een kamer voor 7 dollar per nacht aanbieden. Zo goedkoop hebben we het nog niet gehad en het ziet er prima uit! We accepteren het tweede hostel. Gabi, de chick van La Fortuna met geldproblemen whatsappt ons of we vanavond bier komen drinken in bar "Amigos". Als ze een uur later dan afgesproken aankomt met 4 anderen van haar hostel is het salsa dansen net afgelopen, dat Floor en ik aandachtig hebben bestudeerd. 

Het blijft gek hoe zowel de man en vrouw constant een andere partner kiezen en het blijft in onze ogen toch gek. Het is knap hoe ook de mannen zo soepel in de heupen zijn en de dans zo gemakkelijk gaat hoewel er geen vaste routine is. Het is raar om te zien hoe een koppel zonder naar de dansvloer loopt zonder ritme, daar hun dans "opvoeren", stoppen en als doodnormale zaak ieder de dansvloer aan de andere kant verlaten. 

Floor en ik mogen het ook allebei met iemand proberen die ons ten dans vraagt. We voelen ons alleen beide ontzettende Europese stijve harken. Waarom kan iedereen dit zo goed?!

Foto’s