8 weken

Miércoles, el 30 de noviembre

Het is nog precies 8 weken vanaf vandaag, zij mama laatst op Skype. Het aftellen is begonnen. Snel door naar onze volgende bestemming dus. Ik heb lang uitgekeken naar Antigua, en vandaag is de dag. Via een shuttle vertrekken we om 9 (nee niet om 8..) met de bus. Er is namelijk een probleempje. Er is nog maar een plek in de bus, dat betekent dat 1 daarin moet, en de rest van de 3 de volgende bus naar Coban moeten nemen. Wij gaan hier niet mee akkoord. Dat betekent dat wij eerst met een ander busje mee moeten tot coban, en daar met zn alle moeten overstappen. Het is alweer dagen prachtig weer. Ik hang uit het raam van het busje, ik spreid mijn armen en vang wind. Ik zing en lach, mijn haren wapperend in de wind. Ik kijk naar het prachtige levende schilderij van de bergen die we voorbij rijden. Ik zwaai naar de Mayameisjes langs de weg en geniet geniet geniet. Ik droom weg. Naar hoe patrick en ik op de brommer een ijsje in Blaricum gaan halen, op een zomerse dag. Ik stel me voor dat ik achterop bij Patrick op de motor zit, bepakt en beladen met campingspullen. In de middel of nowhere. 1 weg, 1 blauwe lucht en 1 zalige natuur.

Totdat mijn gelukszaligheid wordt verstoord door één van de Poolse vrouwen. We zitten weer bij de 8 Poolse vrouwen van de grens. En van overmaat tot ramp krijg ik weer ruzie met ze. Terwijl ik met volle teugen van het heerlijke zonnetje aan het genieten ben, zit een vrouwtje te janken dat de zon op haar rug te warm is, omdat mijn raam open staat. Ze zon schijnt inderdaad door mijn raampje naar binnen op haar rug. De rest van de ramen is geblindeerd en zit ze in de schaduw. Even doe ik hem dicht, maar na een tijdje vind ik het maae weer donker in de bus, en houd wel van dat warme briesje. Ik open mijn raam weer. Ik krijg meteen weer een opmerking. Ik vind dat ze zeurt, en zich maar aan moet passen aan de acties van een ander. Daarvoor zit je nu eenmaal in een 20 pers. busje ipv een taxi. Bovendien is het mijn raam, en zit ik achter haar. Wij hebben nu eenmaal andere wensen, en dan heb je je maar aan te passen aan je medereisgenoten. Ik houd mijn raam open. Helemaal nu ik zo aan het genieten ben. Je bent de koningin niet.

Gelukkig komen we snel daarna aan in Coban en stappen wij over op een andere bus. 2 mensen komen naar mij toe om me medelijden te tonen met de Poolse boze vrouw. Fijn, een beetje support! In Coban komen we onze zweedse vriendinnen van Caye Caulker weer tevoorschijn! We stappen samen in dezelfde bus (na 1,5 uur komt onze overstapbus eens opdagen) en vervolgen onze weg naar Antigua. Hier worden we hartelijk ontvangen door de kerstverlichte bomen in Oarque Central. De stammen zijn volledig omgeven met kerstverlichting en geven een topsfeer in het anders maar gure park. We delen de laatste kamer met z'n vieren en kijken uit naar het veel belovende ontbijt van morgen.

We gaan nog even een blokje om wat streetfood te scoren en ik laat een vlechtje zetten bij een vrouwtje. Het is erg gezellig, de meiden zijn erg spraakzaam. We duiken vroeg ons bed in. Hopelijk kan ik vanavond nog wat verhalen uploaden en wat spaans leren.