Naar huis

24 januari 2017 - Schiphol, Nederland

El ultimo día, el 24/25 de enero

Weer slaap ik verschrikkelijk. Ik heb alle souvenirs nog eens overgekocht en ben nog 100x opnieuw thuis gekomen vannacht. Ik ben vannacht al op Nicky's verjaardag geweest, hoewel dat morgen pas is. Toch slapen we uit tot half 9, een prima tijd. We halen weer een lekker ontbijtje, ik verwen mezelf met een warme chocolade melk, want het is de laatste keer dat ik die voor 20 cent kan krijgen, zo puur. Voor de laatste keer eten we een Pan con Tortilla (broodje gebakken ei). Vandaag gaan we eens de andere kant van La Havana op, het historisch centrum hebben we nu wel gezien. Er zijn nog twee dingen die onze aandacht hebben getrokken op de kaart, meer richting het zuid westen van La Havana. Een gek, enorm vierkant met aparte straatnamen en de plaza de revolution, met de afbeeldingen van José, Fidel en Ché. We lopen hier een uur voor, maar dat is geen probleem. We lopen lekker in het zonnetje en het is goed om ook de andere kant van La Havana te zien. De omgeving wordt namelijk een stuk rijker en ineens zien we grote huizen. We zijn opgelucht dat het hier wat minder is, de mensen wat minder staren en eigenlijk niet echt meer fluiten. Ze zijn hier degelijker, denken we. Maar dat blijkt niet het geval. Zodra we nog bij de enige tienda komen die er open is in deze rustige buurt, komt er een vieze man in het tuintje staan. Hij wil ons ontzettend duidelijk maken dat hij blanken adoreert, door in het spaans woorden naar ons te spugen, seks bewegingen te maken en ons aan te raken. Wij kijken maar weg en kunnen hem toch niet verstaan. Wel is het super ongemakkelijk, want de rest in de rij (waaronder schoolkindjes) kijken ons ontzettend raar aan. Iedereen laat het maar gebeuren. Wanneer wij ons warme broodje croquetas toegerijkt krijgen weten we niet hoe snel we weg moeten lopen. Plaza de revolution is een groot open plein, rondom zijn de omlijningen van Fidel en Guevara op omringende gebouwen afgebeeld. Jose Marti heeft een gebouw gekregen, in de vorm van een ster, en een prominent standbeeld daarvoor. Op de parkeerplaats is het een gaan en staan van opgepoetste Amerikaanse glimmerauto's. Het ziet er werkelijk prachtig uit. Velen houden een uitgebreide fotoshoot. Wij vinden het een beetje voor paal staan, maar doen dan ook maar een poging voor een sexy foto met de auto. Ongemakkelijk verdwijnen we snel weer. Voor twee CUC mogen we naar het José Martí gebouw en zitten daar nog lekker eventjes in het zonnetje te kijken naar auto's die voorbij gaan en de mensen op de plaza. 

We kopen een klein flesje water met de aanname dat we zo wel een grote vinden waar we de dag mee kunnen spenderen. Dan lopen we naar het grote vierkante raadsel op de kaart. Een mega begraafplaats, zien we als we aankomen. Er zijn zelfs straatnamen is aangebracht, zo groot dus. We mogen er niet in van de bewaker, tenzij we hem 5 CUC pp betalen. Dat willen we eerst op een bordje zien bij de ingang, waarvoor we moeten omlopen. 

Dat omlopen vind ik in het begin niet zo erg, maar later komen we toch in een wat armoedige, gure straat. Ze beginnen weer met roepen, helemaal ver van het centrum, ver van de drukte vind ik het niet prettig. 

We besluiten niet meer per se naar de begraafplaats te hoeven, maar drinken daarvoor in de plaats aan het eind van de straat een drankje met een broodje. Het hele eind lopen we weer terug. Floor heeft nog geen souvenir voor haar vader gevonden, ik wil graag nog iets kleins voor Desiree. Daarvoor gaan we toch nog de San Rafael hoofdstraat op. We verdwijnen weer tussen de souvenirsstalletjes voor wat goede koopjes. Ik vind een leuke kokosnootaap voor Dees, voor Floors vader gaan zoeken we nog even verder. Het zijn espressokopjes geworden. Een toepasselijk kado, want een espresso'tje is hier maar 1 peso, 4 cent, en overal verkrijgbaar. 

We zouden nog een daiquiri moeten drinken als afsluiter, maar eindigen toch weer met een cocoijsje, waar we al eventjes naar op zoek zijn. Dan keren we terug naar onze casa, waar de eigenaar al warm water voor onze emmerdouche aan het stoken is. Uitgebreid nemen we een douche, voor een goede scheersessie, want onze bruine benen moeten we natuurlijk kunnen showen. Om 5 uur precies staat onze taxi voor de deur. Naja, een vriend van de huiseigenaar, zien we als we beneden komen. Ook prima, wat ons betreft, als we maar bij het vliegveld komen. Voor de laatste keer de toeterende auto's met hun zwarte rook, de laatste keer de chaos van de cubanen, de laatste keer "taxi taxi". Op een afstandje worden we afgezet, ivm met de politie natuurlijk en in het laatste tropische ondergaande zonnetje lopen we met onze lichte tassen richting de poort. We moeten ons geld nog wisselen, want we hebben nog erg veel geld over (dat lokale geld gaat maar niet op, hoe hard we ook proberen!) In totaal krijgen we ... euro terug. Het vliegveld is schrikbarend klein en er is echt niks te doen. Daarom wachten we maar rustig in de mega lange rij voor het enige cafetariaatje, waar iedereen zijn avondeten moet halen. De capaciteit van de cafetaria is veel te klein voor het aantal mensen in het vliegveld, dus daar komt een hoop gefrust bij kijken. Wij wachten rustig af. Floor voelt zich steeds minder lekker, net als bij de vorige vlucht. Toch kunnen we niet heel veel doen. Pas als we naast elkaar in het vliegtuig zitten voelt Floor zich echt slecht. Nog voor het vliegtuig opstijgt, legt ze de inhoud van haar maag al in het zakje van het dekentje dat op elke stoel ligt. Niet een beetje, maar echt een flinke hoeveelheid. Oei, hoe gaan we dit nu fixen. Ik kan me haast niet voorstellen dat er nog meer uit komt, maar het eerste uur is het al een aantal keer raak. Ze wordt goed verzorgd gelukkig door de bemanning van het vliegtuig en krijgt een medicijn tegen overgeven, want dit gaat ze geen 10 uur volhouden, zegt de stewardesse ook al. Floor had het al maanden over de films kijken in het vliegtuig en er zoveel mogelijk willen zien. Het is duidelijk dat dat niet meer gaat gebeuren, want de beste remedie blijft toch altijd slapen. De reis gaat voor mij best snel, ik kan toch nog een filmpje kijken en even slapen, want het is voor ons natuurlijk 's nachts. Gelukkig gaat de tweede helft van de reis beter en heeft Floor voornamelijk haar ogen dicht. De overstap is lastig, want door het uur vertraging van de eerste vlucht, is onze overstap verplaatst naar de vlucht van Parijs-Amsterdam om 16:50u, 4 uur wachten dus. Ook papa, mama en Patrick weten dat niet, dus zij staan ook al vanaf 13:00u op het vliegveld. 

De overstap duurt lang, want dan wil je gewoon naar huis. Je wil gewoon thuis zijn, helemaal omdat Floor zich helemaal futloos voelt. 

In het tweede vliegtuig voel ik mezelf toch stiekem wel zenuwachtig worden. Frankrijk is bewolkt en ik zie ijs op het gras. Het laatste zonnetje komt als we door het wolkendek heen opstijgen en boven het tapijt van wit te vliegen. Ik geniet met pijn in mijn buik.

Op Schiphol staat een heel welkomstcomité, mijn gezin, Floors moeder Mirjam, stiefvader Wim, broer Daan met vriendin Lieke. Zelfs 4 iknoriameiden stonden er, waarvan er twee zijn teruggekeerd omdat ze zo lang hebben moeten wachten. De schatjes. Thuiskomen is heerlijk. 

1 Reactie

  1. Juud:
    29 januari 2017
    Yeahhhh thuis. Tot dinsdag!!