Sightseeing

Sabado, el 21 de enero

Al een uur lig ik wakker. Ik pieker al een hele tijd over de uni. Het is toch wel erg lastig, zo zonder internet. Ik ben bang dat ik €60 per vak moet betalen om mezelf in te schrijven, want dat had blijkbaar al moeten doen. Ik heb nog steeds geen bevestiging van mijn inschrijving en weet dus eigenlijk niet of ik wel mag beginnen. Ik vind het ineens een heel slecht idee dat ik op wintersport ga in de eerste week van mijn nieuwe studie, helemaal omdat nog niet eens alles geregeld is. Ik sta maar op, want ik wordt er helemaal naar van. Ik kan er nu toch niks aan doen, stress heb ik thuis wel weer. 

Ik heb een ijskoude douche, verschrikkelijk. Misschien kijk ik daar nog wel het meest naar uit als ik thuis ben. Op straat wordt er niet al te veel eten aangeboden, dus we kunnen een beetje moeilijk eten vinden. We drinken yoghurt uit een literzak. Na een halve liter vind ik het wel weer genoeg geweest. We geven onze restjes aan de mensen die tegenover ons zitten.

Ik had gehoopt dat we vanavond een theatervoorstelling hadden kunnen bijwonen, maar wanneer we daar aankomen, lijkt alles dicht en geeft een mevrouw aan dat er vanavond niks is. 

We lopen een aantal sightseeing dingen af die we in onze maps.me app hebben opgeslagen. Zo lopen we langs de cinema street die 3 jaar geleden volledig is gerenoveerd wegens achterstallig onderhoud. De stad bestond toen 500 jaar en verdiende een opknapper. De straat zag er nog steeds niet ontzettend indrukwekkend uit, nog allemaal oud. Hier en daar staan een paar beelden in het filmthema. De restaurantjes en winkeltjes zijn genoemd naar memorabele films. 

We denken nog even naar souvenirs op zoek te gaan hier in Camaguëy en weten de markt die in Lonely staat aan te geven op de kaart te localiseren. We moeten een beetje uit het centrum, maar ik vind lopen altijd wel lekker chill. Toch wordt het steeds guurder hier en wordt er aan de lopende band gefloten en gekust naar ons. Ik kan er niks aan doen, maar ik wordt er zo chagerijnig van. Ik heb er genoeg van dat mannen zo makkelijk naar Europese meiden seinen. Ik vind het onrespectvol en reageer nergens meer op, ook al wil ik nog zo graag boos naar ze toe rennen om te vragen wat ze wel niet denken. Zij zijn zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust en doen alleen maar een beetje onschuldig aandacht vragen van twee toeristen, want verder hebben ze vandaag toch niks meer te doen. We komen langs een andere markt en gaan daar maar even in. We kopen een broodje vis, weer eens wat anders dan de kaas, ham en chorizo. Daarna lopen we even door de soort van lokale markt die er aan de gang is. Mensen verkopen schoenen, kranen, PVC buizen en meer praktische dingen voor in huis. Ik wil nog wel nieuwe schoenen, maar al tussen al die glimmende, plastic schoenen kan ik toch geen keus maken. 

We lopen nog even door, want de echte markt hebben we nog niet bereikt. Van verre ziet het er wel schattig uit; op een groot plein staan een aantal 6 hoekige tuinhuisjes waar dingen verkocht worden. Wanneer we echter dichterbij komen willen we zo snel mogelijk weer weg. We voelen ons zeer onprettig bij al die vieze mannen. Je ziet ze kijken, je hoort ze fluisteren en krijgt ongetwijfeld een pssst of fluitje. Ik probeer zo boos en gesloten mogelijk te kijken, maar het helpt niets. Snel keren we om, halen nog een mega ijsbol voor 20 cent, waar we dan wel weer heel erg van kunnen genieten (als dit in Nederland was, had ik het wel geweten!!)

Na deze chagerijnig makende ochtend, zoeken we toch maar weer het rustige park op in deze grote stad. In maps staat dat er een dierentuin is, dus we zijn wel benieuwd naar hoe deze in Cuba is neergezet. Eenmaal daar aangekomen is het een lachertje, want we hebben beide nog nooit zo'n zielige dierentuin gezien. Van buiten kunnen we door het hek naar binnen kijken. Het enige dat we kunnen zien is de duiven en kippen in een hok. Als we toch twee dieren veel zien in Cuba, zijn het wel vogels en kippen! De hokken zijn maar zielig, echt geen CUC meer waard. 

We settelen ons op een bankje en proberen de chuchuruchu die we in Baracoa hebben gekocht. Het is bijna een cadeautje, om het dikke palmblad te ontbinden en niet te weten wat je binnenin zult vinden. Iets met kokos en zoet weten we, maar dat we zo'n plakkerig breitje zouden zien, hadden we toch niet verwacht. Met mijn plastic lepeltje neem ik een hapje. Ik weet niet goed wat ik proef, maar het is super duper zoet. Ik vind het niet zo lekker, hoe meer ik eet, hoe meer ik er vies van wordt. Floor heeft een lekkerdere variant. Ik gooi de mijne maar in de prullenbak.

Het hele park is een beetje zielig. We lopen even het baseball stadium in om te vragen of er een wc is. We krijgen een wc toegewezen en vinden het stiekem wel leuk dat we even door het gebouw mogen lopen. Er begint blijkbaar een wedstrijdje over vijf minuten, we mogen wel even boven kijken, gebaart de man. Opgewekt lopen we naar boven en settelen ons in de stoelen. Een uurtje blijven we kijken naar het partijtje dat zich er afspeelt. We moeten nog wel een keer de spelregels herhalen. Maar kunnen die weer redelijk achterhalen met behulp van het scorebord en onze middelbare school ervaring.

De rest van de middag spenderen we een beetje met winkeltjes inlopen. Echte dingen kopen we niet echt. We gaan nog op een terrasje zitten, en ik merk dat ik in een negatieve bui ben. Dan komt er ineens een ouwe Brabander praten met iemand aan het tafeltje naast ons. Stiekem luisteren wij even mee maar het nederlandse gesprek. Blijkbaar doen we dat niet stiekem genoeg, want als snel heeft hij door dat we hem aan het afluisteren zijn. Hij begint tegen ons te praten. Even het standaard waar kom je vandaan praatje, maar al snel gaat hij over op vrouwen. De dikke brabander kan er maar niet over ophouden, hoe erg wij ook proberen het onderwerp te veranderen. Hij komt hier vaak en verblijft in een casa verderop in het centrum voor 8 CUC. 's Avonds neemt hij vrouwen mee. Niet van zijn eigen 60 jarige leeftijd, maar van 18. Deze vieze oude vent met zijn grijze lange staart en haren die uit zijn oor en neus groeien komt hier echt alleen maar om vrouwen te kopen? Ja, voor 5 CUC heeft die ze van 18. Want welke vrouwen doen nou niet iets voor geld? Is zijn argument. Hij kan ze ook voor jonger krijgen, schept hij op, maar dat wil hij niet, voegt hij toe als hij mijn afgunstige blik ziet. Ik walg ervan en hoef ook eigenlijk niet meer met hem te praten. Hij nodigt ons uit naar het café, waar de pooiers je om de oren vliegen, zegt hij. "Kun je lekker mee spelen". We wuiven hem weg, daar hoeven we niks van te hebben. Ik heb me dat eigenlijk niet eens echt gerealiseerd dat zich dat natuurlijk ook in al deze arme landen afspeelt. Uiteindelijk blijf ik daar ook altijd nog een beetje naïef voor en is het nog steeds een ver van mijn bedshow. We eten nog een broodje en vertrekken dan terug naar onze casa.

Voor het avondeten is lonely weer niet echt een betrouwbare raadgever. Zaterdagavond zullen er alcohol en etensstalletjes staan op de winkelstraat. Wij hebben er geeneen gezien en hebben onze avondmaal daarom maar op een buitenterras gegeten. We eten een Dutch fillet, waarvan we verwachten dat het vis is, maar we hachée voorgeschoteld krijgen. Ik vind het wel lekker natuurlijk. Met een wijntje blijven we lekker na kletsen. We beseffen eigenlijk hoe goed we elkaars familie eigenlijk kennen, terwijl onze familie daar echt niks vanaf weet. Ik weet ineens heel veel over Pim en Daan en lijk hun echt goed te kennen. Toch hebben we elkaar pas twee keer in het echt gezien. We gaan ineens weer aan dingen denken van thuis, want hoe zat dat ook al weer toen ik weg ging? Wat heb ik allemaal gemist? Ik ga mama's ogen zien, eigenlijk voor het eerst. Zou papa grijzer zijn geworden, meer rimpels hebben gekregen? Zou Patrick er zijn, mijn lange broer weer in de armen sluiten? Kan ik in het witte tapijt gaan liggen en is de kamer wel hetzelfde zonder piano in het midden? Heeft mama al een afspraak voor de tandarts gemaakt en mag dan eindelijk mijn beugel eruit? Zal ik tevreden zijn met mijn tanden, waar ik van de gedachte alleen al eigenlijk nog steeds in huilen uit kan barsten. Mijn gevoel gaat van ik-wil-nog-niet-weg naar mag-ik-naar-huis? 

Over Eindhoven vind ik het moeilijk nadenken, want mijn toekomst gaat veel afhangen van waar ik kom te wonen. Ik weet ook nog niet goed wat ik wil voor toekomstige kamer. Een nieuw, schoon apartementje lijkt me heerlijk rustig zo tijdens mijn master, waar ik de gezelligheid lekker zelf op kan zoeken en misschien wel langer kan blijven wonen. Toch ga ik liever in een studentenhuis met meerdere bewoners, als ik me daar maar wel op mijn gemak voel. En ik weet dat het daar viezer is en een minder chille ruimte krijg voor mijn geld. Bovendien moet ik snel iets vinden, want de uni begint alweer zo snel. Ik krijg stress bij de gedachte, ze komen gedurende de dag een paar keer opzetten. Dus ik houd er maar snel over op. Weltrusten.