waar het einde nadert

Lunes, el 23 de enero

Wegdromen? Nee hoor. Een nacht vol neus op halen doet me rond 3:30u al hopen dat het 07:00u is. Helaas, ik moet nog een paar uur langer naar dat hoge plafond staren en ga eerst maar even naar de wc. Ik heb last van mijn keel, maar ik ben blijkbaar nog te slaapdronken om even wat te gaan drinken. Mijn kussen is te laag en het bed kraakt.

's Ochtends douchen we koud, want voor een warme douche moesten we onze casa meneer inschakelen. Een warme douche moet "op de cubaanse manier" zegt onze casa meneer. Waarvan ik pas later begrijp dat hij het water boven het vuur opwarmt en in een emmer naar ons brengt. Wij voelen ons toch ietwat bezwaard om op zijn deur te kloppen en nemen genoegen met een koude straal. Wanneer we net beide aangekleed klaar staan, staat de man in de deurpost om te melden dat het warm water in de emmer klaar staat. Oeps! Daar hadden we niet op gerekend! 

Wij zijn al klaar om souvenirs te shoppen en staan op het punt van gaan. Langs de boulevard lopen we Havana af. Het water is wild en spat ruig omhoog over de stoep heen. We lopen gewoon random door de straten in de hoop een souvenirwijkje te vinden. Toch blijft het lastig in zo'n stad die je maar matig kent. Waar staan nu de souvenirkraampjes? In de winkelstraat toch niet, daar zijn de winkels. We moeten dus eerst even zoeken, maar vinden na een tijdje genoeg om uit te kiezen. Floor shopt maar raak, want die moet ook veel kado's inslaan. Ik kan me er maar moeilijk toe zetten, wist ik al vantevoren. Ik ben wederom wat afwachtender. Het is waar dat Floor meer souvenirs moet kopen, voor wel 9 mensen! 

We gaan nog op zoek naar schoenen voor mij, al hoewel ik weet dat ik ze waarschijnijk niet ga vinden. Zijn ze te goedkoop, dan zal het wel troep zijn. Zijn ze duur, wil ik het er niet aan uitgeven. Thuis ben ik ook kieskeurig, dus ik ga vandaag ook niet zo tussendoor slagen. Toch proberen we het, maar te vergeefs. 

We lopen van plaza naar plaza door de winkelstraten. Mensen verkopen aan huis hun souvenirs, tussen de echte souvenirwinkels in. Op de trap hebben ze alles uitgestald, waar per keer maar één persoon een kijkje kan nemen. We lopen de straat af, en wat is deze ineens lang joh. Samen met Sydney en Connor waren hier in enkele minuten in sneltreinvaart doorheen gerend. Met zijn tweeen doen we hier enkele uren over. Lekker heen en weren op zoek naar goede deals, want je begrijpt,  eigenlijk verkoopt iedereen hetzelfde. 

We gaan op zoek naar de bekende Coco ijs, het kokosijs geserveerd in een kokosnoot. Het is niet te vinden. Lang zijn we op zoek, we accepteren ook al gewoon bolletjes ijs inmiddels, maar het is nergens te bekennen. Als je er niet naar op zoek bent stikt het ervan, maar nu is het natuurlijk weer nergens te bekennen. We accepteren ons verlies en besluiten dan maar wat anders lekkers te nemen, het is toch onze 'laatste' dag. En als we dan onze vervangende lekkernij op hebben, lopen we de eerstvolgende straat in. Je raadt het al: ijs te koop. We kijken elkaar aan en onder het mom van de laatste dag gaan we ook maar het kleine ijswinkeltje in. Vandaag kan alles.

Het fluiten is alweer een stuk minder hier in Havana, mensen zijn gewend aan toeristen. Slechts enkele keren, buiten de hoofdstraten worden we nog nageroepen. We zijn allang blij dat het zo is afgenomen, maar storen ons nog bij elke fluit. Blij dat we daar vanaf zijn in Nederland en weer als persoon worden gezien in plaats van een stuk vlees. 

We willen lekker uiteten, een gezellig plekje langs de malecon. We komen bij een restaurantje dat er erg leuk uit ziet en maar 7 CUC voor een driegangendiner vraagt. We gaan dus toch weer voor een goedkope optie en merken later duidelijk waarom. De service is weer ver te zoeken. De vis moet bij een ander restaurant gehaald worden, de kaart klopt niet en we moeten ellendig lang wachten. Ik kan het wel erg goed langs me heen laten gaan. Boeiend, wachten we iets langer, ik heb alle tijd op mijn laatste avond.

Zodra de vis wordt geserveerd, verzamelen de zwerfkatten zich rond onze tafel. Floor raakt afgeleid en we vergeten voor een tijdje dat we weer gewoon rijst met bonen zitten te eten op onze laatste maaltijd. Nog lang blijven we napraten over onze ervaringen in Cuba gevolgd door onze mening hierover.