Bus Bus Bus Bus

Viernes, el 20 de enero

We krijgen een laatste ontbijt met heerlijke watermeloensap. Het is wel een vroege morgen, zo om 06:30u. We geven onze laatste dingetjes weg, een lichtje en mijn oude bikini. Floor vindt ineens haar zeepjes terug in haar tas, die ze eerst kwijt was, dus die krijgt de mevrouw er ook nog bij. Dat ze het allemaal nog willen hebben... Gelukkig hebben we weinig in te pakken en is mijn tas helemaal slapjes. Dat betekent dat het een feestje is als we naar de bus lopen, zo'n lichte tas op de rug. Bij het busstation zegt de weegschaal toch nog 11 kg. Dat verbaast me, want dat betekent dat die sinds Cuba maar een kilo lichter is geworden (in Cancun airport woog die 11,9kg). Ook hier wordt weer chocola verkocht door een mannetje, zijn we daar gister de straat nog voor op gegaan. Dan zie dat hij nog iets vreemds vast heeft, dat kan chuchuruchu zijn. Dat klopt, blijkt als ik hem vraag wat hij vast heeft. We kopen er op het nippertje nog twee. Gelukkig hebben we die dan toch nog gevonden, anders kunnen we in Eindhoven niet met Igor en Anne mee praten. Floor geeft hem ook haar broekje als hij daarom vraagt. We vertrekken lekker op tijd en kunnen onze stoelen helemaal achteruit doen, want er zit nog niemand achter ons. Ik mag van Floor aan het raampje, en daar geniet ik volop van. Als we de stad uit rijden zien we nog veel wederopbouw. Gebouwen staan in de stellingen en er hangen misschien wel 20 mensen in. We zien de daken nog alleen met het skelet, klaar voor wat dakpannen. De weg gaat terug de bergen in. Ik kijk alleen maar naar buiten, een beetje dagdromen. Ik bedenk me hoe ik dit in mijn dagboek kan beschrijven, maar eigenlijk moet je het gewoon zien. De bergen zijn prachtig. Ik kijk weer mijn ogen uit naar de groenheid van het landschap. De bergen zijn bedekt met groene vegetatie. Onkruid, struiken, loofbomen, alles. Het mooiste van alles is nog de hoge palmbomen die overal bovenuit steken met hun hoge kale stammen en de prachtige pluimen. Palmboom na palmboom, zovelen achter elkaar, ongelooflijk. Geen wonder dat Baracoa's specialiteiten kokosnootproducten en chocola zijn. De huisjes die er soms tussen in staan worden bedolven onder het groen en zijn maar half zichtbaar. Ik zie de enorme valleien onder mij, en de hoge toppen die nog ver boven onze bus uitreizen. Het is weer prachtig en ik kan niet stoppen met genieten. Het heerlijke zonnetje brandt op mijn huis, de muziek die ik luister maakt het allemaal nog net even wat romantischer. 

Over het algemeen zou ik niet zeggen dat hier 4 maanden geleden een orkaan is geweest. Het is zo ontzettend groen hier. Je ziet overal wel omgevallen bomen en afgebroken takken, maar dat gaat onder aan wat er nog overeind is gebleven. Bij sommige stukken landschap zie je het een stuk duidelijker. Veel omgevallen boomstammen liggen er op de grond en de bomen zijn helemaal kaal. De meeste bomen staan allemaal 1 kant op, je weet meteen van welke kant de wind kwam. 

Nog geen twee uur later rijden we weer langs het rustige blauwe water met de golven die tegen de goudgele rotsen kapotslaan. Ik ga op van geluk, jeetje, hoe beschrijf je dat toch. Ik moet er nog even niet aan denken dat we over 5 dagen in het koude Nederland aankomen en ik het zonnetje weer moet missen. Het land wordt bewerkt met een enkele os, twee zwetende mannen lopen met hem mee. Zo uniek, zo prachtig. Ik wil foto's maken, maar alles doet weer onder aan de werkelijkheid. 

We rijden door een stadje, waar mensen naar school gaan in hun uniform, het leven op straat is en ik minstens 4 mensen geknipt zie worden. 

We stoppen maar 3 keer tot een uur of 6. Dat is niet veel, maar dat betekent wel dat we redelijk snel reizen. Ik luister veel muziek. Het kerstkadootje van papa is een topkado geweest want we maken er veel gebruik van. Zo 's avonds voor het slapen gaan of overdag op het terras. 

We zien de zonsondergang vanuit de bus aan een heldere lucht. 

We eten onze plastic verpakte chocolade reep op in de bus, omdat we maar geen diner-stop maken. Net als het laatste stukje op is en we nog maar 3 kwartier van Camaguëy verwijderd zijn, stoppen we ineens 3 kwartier voor het avondeten. Het is al donker en we hopen dat er weer mensen klaarstaan bij het busstation met een aantal offers. We zien het namelijk niet zo zitten om 's avonds nog alle casa's af te moeten gaan en de hoofdprijs te moeten betalen.