Change of plans

Miercoles, el 28 de diciembre

Ik ben om 9 uur wakker en ga even tegenover in de hangmat zitten voor wat wifi (chill!). Na een half uurtje komt Floor me joinen en samen halen we wat ontbijt dat we ook op het terras van Tribu opeten. We zien dat de bus Chiquilá - Cancun pas om 14:15u gaat. Dat betekent dat we pas rond 21:00 in onze volgende bestemming Isla Mujeres aankomen. Dat is niet zo handig, want we hebben nog geen slaapplekken. Daarnaast is de kans klein dat we slaapplekken kunnen vinden, want we horen dat het vol zit met resorts en er slechts 2 betaalbare hostels op het eiland zitten. Het populairste hostel heeft al gemaild dat er geen plaats meer is vandaag. We hebben hier leuke mensen ontmoet en kunnen prima een dagje langer blijven. Morgen nemen we dan de boot om 7:00u. Zowel Uwe en Oxanna als de tweeling geven aan dat ontbijten in het Tribu hostel geen probleem is en dit prima kan, ook al verblijven we er vannacht niet. Wij gaan daar maar vanuit en doen ook maar lekker aso mee. Net als Jolisa en Saskia aankomen met pannekoekenmeel worden we gesnapt, gelukkig mag het voor deze ene keer. Maar morgen helaas niet meer. Mooi, want morgen gaan we toch terug. We blijven nog even zitten kletsen en whatsappen als Janneke ineens vraagt om te whatsappen! Ook dat kunnen we nu nog even doen. We spreken oven een half uur af. Maar zo lang kunnen we niet in dit hostel Wifi blijven tappen. Ze hebben ons namelijk al weggestuurd... We verplaatsen ons daarom maar naar een luxe strandtent waar we een drankje bestellen. Dan skypen we met Janneke, en daar verschijnen ineens Lieke en Laura in beeld! Ze vragen ons naar sappige verhalen, maar kunnen helaas maar weinig verzinnen. We zijn eigenlijk best wel brave meisjes hier die maar weinig ontdeugende dingen doen. Het enige dat we kunnen verzinnen is hoe we constant weer bij de oude mannen belanden..(denk aan de man die ons hielp met de grensovergang Panama-Costa Rica, het gratis uiteten met Turk op Utila, onze Canadese vriend met dochter, de gepensioneerde vrouw uit Oaxaca, Uwe het 40-jarige kind, enz.) Ondertussen worden onze luxe drankjes gebracht en krijgen we zelfs nog nacho's ernaast. Het is super gezellig, ook al is het beeld wel slecht en moeten we het gesprek na een tijdje afsluiten omdat het niet meer te volgen is. We blijven nog lang zitten voor de wifi en lachen als we ons realiseren dat we zometeen weer kunnen gaan lunchen van ons eigen meegenomen lunch, en daarvoor slechts 2 meter naar voren moeten verplaatsen naar ons eigen handdoekje. Als het bijna niet meer kan, gaan ee een stukje verder in het zand liggen. We willen vandaag weer een inhaalslag maken met onze dagboeken, want de dagen vliegen voorbij. Dat lukt maar zeer matig, want we zwemmen om de beurt naar de boei, slapen af en toe en kletsen veel liever. Zo gaan we nog even op zoek naar mijn tijger, misschien loopt hij hier wel rond op Isla Holbox!! Daarnaast beginnen we er beetje tegenop te zien om al die dagen in te halen met schrijven...
Tot nu toe hebben we het toch nog goed volgehouden om ons dagboek bij te houden, zeker al beter dan ik had verwacht. Maar dit laatste maandje moeten we dat toch ook nog kunnen!
Voor we het weten is de schemer er alweer en moeten we rennen voor de muggen. We hebben vanochtend met Jolisa en Saskia afgesproken om samen te koken, wij zouden voor biertjes zorgen. Zodra we in ons hostel aankomen, zien we hen ook. Zij hebben de hele dag in de  hangmatten in de zee van een luxe hotel gehangen. Ook zij moesten hun dagboek bijwerken, hen is het wel gelukt. We gaan toch maar samen naar de supermarkt, nu we toch met zijn alle zijn. Hoewel wij nog nooit olie of mayo hebben gekocht, kopen Jolisa en Saskia met de minste moeite een fles olie een hele pot mayo en lekker m&ms als voorafje. We kopen wat groenten in een achteraf groentezaakje. De rest van de groentezaakjes is al gesloten, dus we moeten het doen met zijn kleine variëteit aan groenten. Ook in de groentezaak zie je meteen dat zij het weer heel anders aanpakken dan wij. wij kopen altijd een stuk meer, meestal ook andere groenten. Zij hebben het over bruschetta, daar hebben wij dan weer nooit aan gedacht. We kopen 3 Literflessen Sol, om bij het eten te drinken. Dan gaan we de keuken van het hostel in. Met zijn vieren moeten we ook dit weer even creatief aanpakken. We hebben maar weinig messen en veel handen. Zo zorgt Jolisa voor de Bruschetta, snijden Floor en ik de groenten en ontfermt Saskia zich over de gebakken aardappeltjes. 
De groenten gaan de oven in, maar er is geen ovenschaal. Samen komen we tot de conclusie dat aluminium wel in de oven kan (niet in de magnetron) en bedenken zo uiteindelijk om het aluminiumfolie om het ijzer van de oven te wikkelen en de groenten er gewoon op te gooien. Met onze kleding als ovenwanten checken we zo af en toe eens of de groenten al goed zijn. De bruschetta is al op voordat we aan tafel zitten, want we nemen al tijdens het koken, en de tweeling is gul naar de rest van de hostelgasten (waarom zijn wij toch niet zo gul?). Ondanks de olie branden de aardappeltjes in de slechte pan wel een beetje aan, ze smaken heerlijk. We hebben ietwat veel. Jolisa en Saskia praten veel en eten (en drinken) langzaam. Zodra Floor en ik na een tijdje onze borden leeg hebben zijn zij pas op de helft. We wachten en wachten zodat we opnieuw kunnen opscheppen maar na een tijdje blijkt dat zij hun bord niet leeg gaan eten. Geen optie voor ons en scheppen met zijn tweeën dus de pan groente maar leeg. We blijven nog vrij lang zitten en bespreken onze thuissituaties. Zij zijn erg zelfstandig opgevoed en hebben thuis altijd voor hunzelf moeten koken. Ze zijn blij dat hun stiefmoeder pas bij hun vader is gaan inwonen toen zij het huis uit waren, stel dat zij dan ineens eten zou koken! Dat zou een drama worden, zeiden ze. Ik hield wijselijk mijn mond, omdat ik wist dat ik moest zeggen dat ik 18 jaar in een hotel heb gewoond. En wat was dat heerlijk! Als we zijn uitgepraat over scheidingen en hoe dat uitpakt in de toekomst voor kinderen, vertrekken we toch nog een keertje naar Tribu om Oxanna en Uwe te meeten. We drinken daar nog een biertje, maar dansen eigenlijk niet. Jolisa en Saskia zijn meer de bar-mensen dan de dans-mensen. Wij passen ons daar op aan. We ontmoeten een andere nederlandse meid (nog meer nederlanders!!) die hier op vakantie is. Ze is hier al een keer geweest en reist vaker. Ze heeft een gratis reis naar Mexico gewonnen van Tui. Ze deed mee aan een blog-wedstrijd en won met haar verhaal. Voor Tui mocht ze nu gratis op reis. Via facebook is ze overgehaald om terug te komen naar Isla Holbox en vond een goedkoop ticket tijdens de kerstvakantie. Het deel dat ze stiekem terugkomt voor haar vakantieliefde laat ze bewust achterwege, denk ik, als ik af en toe een knipoog naar de jongen achter mij geeft. Die gedachte wordt bevestigd als ik hen later op de avond een stuk intiemer zie staan..
Vanaf ons hostel gaan we na 2 modelo Especial bier met zijn zessen naar de Hotcorner, het barretje op de hoek van de straat. We zijn daar al een aantal keer door verschillende mensen uitgenodigd. Het moet er erg leuk zijn. Mensen drinken op straat en chillen daar een beetje met hun eigen goedkope bier uit de supermarkt. Het heeft een gemoedelijk sfeertje, maar na een korte tijd sluit ook deze bar. We moeten ons verplaatsen naar de enige club op Holbosch die tot laat open blijft. In deze stranttent verzamelt het hele eiland zich om tot in de vroege uurtjes door te gaan. Wij hebben het na een biertje wel weer gezien, want er wordt niet echt gedanst. Het is ook al weer 3 uur. Ik heb morgen met Patrick afgesproken om te skypen, en moet daarvoor al om 05:00u op!! Dat is over 2 uur al. Snel duik ik mijn dormitorio bed in en hoop dat de muggen mij besparen in deze schrale klamboenet omheining. Snel duik ik in dromeland.