Uwe

Martes, el 27 de diciembre

Kerst is weer voorbij. Toch speciaal zo, om kerst een keer in de zomer in een ander land te "vieren". Toch blijft kerst voor mij wel een winterding. De kerstboom van thuis, de warme chocolademelk bij de open haard, met de familie gezellig de dag spenderen en net iets specialer eten dan normaal. Wij zaten aan het witte strand met de blauwe zee, en gingen lekker uit eten. Er was weinig kerstverlichting in Holbox, dus alhoewel het speciale dagen waren, voelde het niet per se als kerst. Dat blijft toch bij de familie. 

Nu kerst is afgelopen kunnen we de komende dagen weer normaal door. Het hostel heeft geen plaats meer voor ons helaas. We moeten op zoek naar een nieuwe slaapplek dat wel plaats voor ons heeft. Gelukkig heeft het eerste de beste hostel tegenover Tribu plaats voor ons, waar we onze komende nacht reserveren. We gaan opnieuw op zoek naar Flamingo's, grappen we tegen Uwe en Oxanna als ze tijdens het ontbijt naar onze plannen vragen. We hebben weinig vertrouwen in de dieren maar het is een fijne dagactiviteit om lekker langs het strand te lopen. Eigenlijk voordat hij het met haar besproken heeft, belooft hij ons al dat hij met ons meegaat. Oxanna blijft vaag en stil. We maken ons klaar, net als Uwe en Oxanna. Zodra we op het punt van vertrekken staat alleen Uwe klaar. 
Oxanna haakt weer, met een smoesje over haar thesis. Uwe doet weer lekker enthousiast mee en gaat met ons op pad. Daar lopen we dan weer hoor; twee twintigers met een man van 40 over het strand. En echt, het is ontzettend gezellig en kletsen de hele weg volledig. We zijn dit keer "vroeg" (rond 12 uur) begonnen, wat betekent dat de zandbanken nu daadwerkelijk zichtbaar zijn. We moeten dus even door het water tot onze heupen. En komen dan op een stuk super fijn, half droog zand aan. Onderweg vinden we van alles waar we eventjes aandacht aan schenken; zeesterren, een dode rog (zonder karkas, nog met vel), gekke doorzichtige kwabjes, schelpen en krabben. We lopen iets verder, bijna tot de punt van het eiland (tenminste, zo lijkt het). Waar moet de Flamingo spot zijn, denken we, en stoppen kort voor een duik. We zijn inmiddels al minstens 2 uur aan het lopen, dus het is wel tijd om het water in te duiken. We leggen onze spullen op zandbank, waar ze zo langzamerhand natter worden (drijfzand idee). We gaan het water in, het duurt even tot het dieper wordt. Dan merken we de geur, gadver wat stinkt dit water!! Toch gaan we kopje onder, en blijven we even in het water spelen. Uwe is wederom de meest speelse onder ons en maakt een wedstrijd: handstanden in het water, voor- en achteruit koprollen,  wie er boven het water uit kan springen en wie het verst kan duiken. Hij maakt het allemaal zo levendig en luchtig! De geur dringt ons in de neus, en besluiten onze handstanden te vervolgen op de zandbank. Ook daar is Uwe de eerste in. Hij doet zijn handstanden en de poging om op zijn handen te lopen. Hij kan het nog verbazingwekkend goed, en wij kunnen er amper aan tippen. Ik ben teleurgesteld in mezelf dat ik niet meer durf om over te klappen in een bruggetje, zoals ik oneindige gedaan heb op de basisschool. Ik probeer vanuit het bruggetje terug te komen in de handstand, maar ook dat lukt me niet meer. Mijn frustratie en teleurstelling probeer ik te verbergen en vergeet het daarom snel weer. We verplaatsen ons door het water naar het vaste strand. Hier droppen we onze spullen en spreiden onze handdoeken om onze witbrood-lunch met Uwe te delen. We blijven lang praten en Uwe doet een spelletje met ons om ons beter te leren kennen. Het is een leuk spel hoe je makkelijk de diepte in gesprekken vind. Daarom hebben we het even over de liefde, dood, hoe we omgaan met problemen en dat soort dingen. We kunnen erom lachen. Zo zijn onze toekomstige partners te vergelijken met een aap voor Floor (speels, humoristisch, opgewekt) en voor mij als een tijger (mysterieus, mooi, een jager, zeg ik). We moeten lachen als Floor op de problemen vraag antwoordt dat ze omdraait van het probleem en snel weer terug rent. Uwe zal er makkelijk overheen springen en ik gebruik andere middelen om als nog over de muur te komen. Op de dood-vraag reageert Floor angstig, huilen, roepen. Ik reageer door weg te rennen en daarna kalm te  worden. Uwe zou het niks schelen en terug naar zijn bed gaan om te slapen ("je wordt wakker in een bed in een oneindige witte kamer zonder muren. Wat doe je?"). 

De toeristen zijn allang weer op hun terugweg en het strand wordt langzaam verlaten. Dat hebben wij tijdens onze gesprekken amper door. Totdat er twee meiden aan komen zetten, al veel te laat om nog tijdens zo'n lange wandeling op "de heenweg" te zijn, want de zon gaat alweer bijna onder. Ze spreken ons aan, jahoor, alleen Nederlanders doen dat natuurlijk. We kletsen kort met de tweeling als zij verder naar "de punt van het eiland" lopen, dat wij niet gehaald hebben. Ze blijven even weg, waar wij nog even blijven zitten. Als we net opstaan om hen toch op te zoeken (misschien hebben ze wel Flamingo's gezien daar!), komen ze weer aangelopen. Met zijn 5en, lopen we de 2 uur durende wandeling weer terug naar het hostel. Het is erg gezellig met deze meiden van 26, die al veel reiservaring hebben. De zandbanken zijn moeilijk te zien, want het is inmiddels alweer vloed. Dat betekent dat we op de zandbanken tot onze knieen in het water zitten en af en toe zelfs moeten zoeken naar een andere zandbank, en daarvoor een tijdje door het water tot onze heupen moeten lopen. Het is oppassen geblazen dat de tassen niet nat worden. Het is en erg cool gezicht, alsof je in het midden van de oceaan loopt met alleen maar water om je heen, de zonsondergang te gemoet. Het water is overal want we zijn echt ver van het strand af. Het geeft een cool gevoel, zo in de oceaan. We moeten ook wel in het water blijven, want het is weer muggentijd. Zodra de schemer begint, stikt het van de muggen op het strand. Midden op het water heb je nergens last van. 
Pas aan het eind geven we toe aan het strand en sprayen ons onmiddelijk volledig in met anti-muggenspul. Wij zitten al volledig onder de muggenbulten en krabben ons helemaal het leplazerus. Het is al te normaal om het in mijn afgelopen dagen van mijn blog te noemen, maar het is verschrikkelijk!! 
Als we terug in het hostel komen, moeten we nog inchecken bij onze nieuwe slaapplek hostel Buchaneros. Zij hebben onze reservering al weggegeven en hebben nu geen plek meer voor ons in de dorm. Wij zijn even verward als hij ons een slaapplek boven de gezamenlijke ruimte aanbied. Het is eigenlijk voor 4 personen, maar wij mogen die voor dezelfde prijs hebben. Wat een kut plek, ik zie een houten ladder met een klein gat waar je jezelf doorheen moet wringen. Dan een doek, wat de deur moet voorstellen, maar die van boven niet is afgesloten. Ik zie al voor me hoe ik onhandig die trap op klim en vervolgens de hele nacht wordt wakker gehouden door in en uit lopende dronken mensen en het gezuis van muggen rond mijn oor. Ik zie het niet gebeuren, dus we kijken allebei erg moeilijk. Toch ben ik bang dat we geen andere keus hebben en wil het accepteren. Maar dan neemt hij ons mee. Huh? Zo ga je die kamer niet in toch? We volgen hem, onder de hangmat door naar achter en hij laat ons een kamer zien. Chill! Dit is gewoon een private room! Voor 300 mogen we in de kamer slapen. Maar hallo, dat is wel duur voor zo'n crackhostel! We praten weer even in het nederlands alsof we het allemaal maar lastig vinden, maar we overleggen gewoon wat we hiermee doen. Dan zegt Floor tegen de man: deze voor 250 toch? En voor we het weten is de man (zei ik man? Ik bedoel jongen!) al overstag. Voor dezelfde prijs als een dorm zitten we heerlijk in een (simpele) private room! 
De meiden nodigen ons uit om met hen een restaurantje op te zoeken. Oeps! Dat was niet helemaal de bedoeling. Na drie dagen uit eten dachten we eigenlijk weer eens goedkoop te eten. Maarja, het klikt zo goed, dat we natuurlijk geen nee kunnen zeggen. We zoeken daarom een goedkope tent. We eindigen bij een locale tacotent ergens buiten het centrum, waar de prijzen minstens 3x zo goedkoop zijn. We drinken 2 biertjes (Sol en Dos Equis) met ze en krijgen ons gerecht. Floor en ik hebben nacho's, zij kiezen iets anders. Daarna gaan we terug naar het Tribu, ons oude hostel. We zijn nog wel uitgenodigd aan de bar, dus die uitnodiging nemen we van harte en schuiven aan bij de Quiznight. Aan de bar ontmoeten we ook Uwe en Oxanna weer, met wie we precies 2 teams kunnen vormen. De quiz is veel te moeilijk voor ons, met veel te veel algemene kennis waar wij niks vanaf weten. Gelukkig zijn er tussendoor spelletjes bedacht voor 5 punten. Wij krijgen daardoor 10 extra punten voor het raden van de "hints" spelletjes, we zijn ook wel fanatiek. We hebben een leuke avond en blijven na het spel nog even zitten met de twee meiden, Jolisa en Saskia. Redelijk snel lopen we samen terug naar de overkant. Daar komen Jolisa en Saskia nog even in onze kamer chillen als wij ons klaarmaken voor ons bed. Met zijn alle poetsen we onze tanden. En vallen dan in slaap. Ik probeer nog mijn dagboek te schrijven, want ik loop al even achter. Maar elke keer als we eraan beginnen, vallen we na een korte tijd in slaap. Overdag is het te gezellig om te schrijven. We komen tijd te kort hier!