De markt

Jueves, el 1ro de diciembre

Wat hebben we een heerlijk nachtje gehad in Yellow House. Het was heerlijk stil en we hadden een goed bed. Het gaat helemaal goed met z'n alle en het is heel gezellig. Nog beter: het ontbijt is zo rijk; we krijgen bonen, aardappeltjes, warme tomaat, 3 stukjes fruit, een broodje, een pannekoek en ei. Ik zeg maar nee tegen de pannekoek, want ik voel me een beetje opgelaten om langs het buffet te lopen en mijn bord ondertussen overvol raakt. Ze moeten gaan stapelen. Toch vind ik het jammer, want ik wil het liefst alles proeven, en we mogen niet twee keer langskomen. Ik neem wel lekker warme chocolade melk en koffie. Op het dakterras eten we ons ontbijt. Noa komt vandaag om 10 uur. Deze Guatamalaan hebben we ontmoet in Livingston in Casa de Iguana. De gitaarleraar die ons in slaap heeft gepingeld. Hij woont in Guatemala City en kon ons Antigua wel laten zien.
Voor die tijd kunnen we nog een ander hostel uitzoeken, omdat we gister pas laat aankwamen. Zo weten we zeker of we een leuk hostel hebben en kunnen we misschien toch verhuizen naar iets beters als we iets anders vinden. We kijken wat rond, maar vinden eigenlijk niks beters. Tegen de tijd dat we terugkomen zit noa al klaar en laten we de receptioniste weten dat we blijven. Als reactie daarop deelt ze ons mede dat we niet kúnnen blijven, omdat de kamer inmiddels is geboekt op internet, waar het natuurlijk gewoon open staat. Is dat even balen. Noa zit al te wachten en nu moeten wij ineens al onze spullen pakken en een nieuw hostel voor vanavond fixen. Het is even logistiek lastig en voel me ontzettend opgelaten voor Noa. Het lijkt er echter niet op alsof het hem iets boeit. Het is een beetje een ongemakkelijk begin, denk ik. We laten onze spullen achter. We gaan naar de markt, daar vlakbij zit een ander hostel waar we over gehoord hebben. Lotta en Hanna nemen een kijkje bij het hostel, terwijl wij een rondje lopen over de markt. De markt is overdekt, en een stuk groter dan je van te voren zal denken. We maken een ronde, noa achter ons aan, en komen gelukkig op een gegeven moment terug op hetzelfde punt! Het heeft best wel lang geduurd, dus het zou kunnen dat Lotta en Hanna alweer de markt in zijn gegaan. Ik zie er al tegenop om hen te gaan zoeken in die enorme wirwar van kraampjes, als ze wonder boven wonder nog geen minuut later komen aangewandeld! Het zag er prima uit. "The place to stay" wordt gerund door een dikke latino en een amerikaanse smallerd. Je maakt deel uit van hun huis en mogen daar ook de wc gebruiken. Het ziet er rustig maar schoon uit. Ze serveren ontbijt (waarom is dat toch zo chill?!) en is zelfs goedkoper dan het andere hostel. We accepteren het ook, aangezien we ook een beetje 'zonder hostel' zitten.

We vinden Lotta en Hanna terug op de markt en vervolgen onze weg met zijn vijfen. Het is makkelijk elkaar kwijt te raken in deze chaos van jewelste. Ik merk dat ik het heel lastig vind om hiermee om te gaan. Ik vind 5 te veel, want we staan regelmatig stil om iets te overleggen(nodig en onnodig). We blokkeren de hele weg. Ik voel me ontzettend opgelaten; ik heb het gevoel dat we constant in beweging moeten blijven om de doorstroom te bevorderen, helaas kan dat niet met 5 personen. Daarnaast raken we elkaar om dezelfde reden constant kwijt, en is het enige wat je kan doen wachten, dat weer lijnrecht tegenover mijn gevoel staat. Het is vervelend om iedereen kwijt te zijn, ook al zou ik het liefst gewoon op mijn eigen gemakje rondlopen. Als laatste hebben we Noa bij ons. Hij laat weten dat hij het maar onzin vind om op de markt rond te lopen, omdat hij dat al super gewend is uit Guatemala City. Hij vind het gek dat wij dit leuk vinden om te kijken. Het gevolg hiervan is dat Noa ook niet echt zijn eigen weg gaat, omdat hij er niet echt wat te zoeken heeft. Ik heb het gevoel dat ik hem bezig moet houden, pratende. Hij is hier tenslotte helemaal naartoe gekomen. Ik kan niet echt meer genieten en heb niet het idee dat ik echt om me heen kan kijken.
Hanna lijkt daarentegen super zelfverzekerd. Ze praat met de mensen, proeft dingen, weet waar ze naartoe wil, enz. Alsof ze bijna geen toerist meer is. Knap, vind ik, maar ook daar kan ik weer moeilijk mee omgaan. Ik vind dan toch dat je dan in je rol als toerist moet blijven ofzo. Het is maar moeilijk uit te leggen dus dat doen ik dan ook maar niet. Het is meer een gevoel dat ik erbij krijg, zonder dat ik die echt kan verklaren.
Ik wordt er stil van. Erg stil en kan niet echt goed mijn gevoel uiten. Ik weet ook niet goed meer wat ik wil, zodra we moeten beslissen wat we voor lunch willen. Ik wil het liefst zo snel mogelijk weg hier, aan de andere kant heb ik het idee dat ik hier nog wel even kan rond dwalen en zou hier super graag mijn lunch bij elkaar sprokkelen. Alleen niet op deze manier. Ik voel me ook al te ongelukkig om me nu nog lekker te voelen op deze markt. Floor en ik kopen een papaya, Noa koopt niks. We lopen naar het park, waar vast wel iets te eten wordt verkocht, laat Noa weten. Maar helaas, slechts haarbandjes en speelgoed wordt verkocht in Parque Central. Ik krijg nu toch wel echt honger. In het tweede park staan nog 2 eettentjes, waar we dan maar een gerechtje met rijst, vegetarische burgerachtig, en salade halen. Onze tweede bestemming is Plaza Santa Domingo, op aanraden van Noa. Ik loop hier prima, in mijn eentje, want 5 is toch een rotgetal. Ik begin maar te zingen, en bedenk me waarom ik hier zo niet chill van wordt. Plaza Santa Domingo is erg mooi. Het is een soort super deluxe hotel met spa, waar gasten ook gewoon in en uit mogen lopen en dient als Park. Het neemt enorm groot land in bezit en bevat een prachtige tuin, chocolaterie, galerie, musea, conventiekamer, business center en meer. Het is luxe, maar niet op een europese manier. Er zijn namelijk nog steeds ruine-achtige gebouwen. Gebouwen van oude grijze stenen. Ijzeren bankjes en houten poorten. Zodra we klaar zijn lopen we naar onze laatste bestemming: cerro de la cruz. Het uitkijkpunt over Antigua. Het is een korte klim, en heeft daar een prachtig uitzicht.
Ik heb ook geen zin meer om de groep te volgen en ga aan het begin zitten. Floor komt naast me zitten. We praten er even over, lekker in het Nederlands, zodat niemand ons kan horen. Fijn, even een uitlaatklep, waarin ik al mijn opgekropte gevoelens even kan uitstorten. Vanaf dan gaat het eigenlijk weer beter. We moeten onze tassen in Yellow House ophalen en richting "The Place To Stay" brengen. We moeten betalen, eten kopen en koken. We hebben doelen, waardoor ik me gedachten helemaal kwijt ben. We gaan met z'n drieën kort de markt nog op, want Hanna en Lotta koken ieder voor zichzelf. Floor en ik besluiten maar wat we gaan koken, want dan komen we toch sneller tot een beslissing dan met zijn drieën. Bovendien maakt het Noa toch niet uit. Begrijp me niet verkeerd: Noa is heel aardig, rustig en gezellig om mee te praten. Toch lijkt het erop alsof hij thuis niet veel anders doet dan tv kijken, nu hij geen werk heeft.
Koken is gezellig en we bereiden een uiterst gezonde maaltijd met guacemole, spinazie, champions, tomaat en lente ui. Ik krijg nog een korte spaans les van Noa door een beetje te praten (aangezien we de hele dag engels praten).

's Avonds zoeken Floor en ik uit wat we nog meer in Antigua kunnen doen. In dit schattige, lieve stadje moet toch meer te doen zijn dan 1 dag ronddwalen. Toch blijkt het redelijk moeilijk te zijn.
We eten onze vieze noten waar we zo snel mogelijk vanaf willen. Het zijn veel te harde noten, die je niet mag doorbijten omdat ze zo hard zijn. Je moet het geduld op brengen om erop te zuigen, maar zachter worden ze niet. Vaak bijt ik ze op een gegeven moment toch maar door, echt lekker zijn ze niet. Floor en ik vinden het moeilijk om Noa duidelijk te maken dat we morgen gewoon weer lekker met z'n tweeen willen zijn, en hoe we hem aardig kunnen voorbereiden op dat hij morgen weer moet gaan, voordat hij weer de hele dag bij ons komt hangen. Hij heeft ons al uitgenodigd om een voetbalwedstrijd te komen kijken in Guatemala City, en wil zondag met ons de Acatenango vulkaan beklimmen. Dat lijkt ons een beetje te veel van het goede en willen liever onze eigen weg gaan. Maar hoe maak je dat iemand duidelijk op een aardige manier?

Het is wel weer duidelijk. Wat ben ik blij met Floor. Wat kunnen we (het) goed samen en hoe super dat we elkaar nog niet zat zijn. Het blijkt dat ik toch maar weer het best kan opschieten met Floor en we samen overal doorheen gaan! We samen alles kunnen bespreken en oplossen. Samen de leukste lol hebben en ons bij elkaar toch het meest op ons gemak voelen!