Matagalpa koffie

Martes, el 1 de noviembre

We slapen diep. Allebei. Ondanks we de afgelopen 30 uur zo af en aan ook al geslapen hebben, is ons lichaam toch nog vermoeid van het reizen. Rond 8.30u vind ik het toch eens tijd worden om op te staan. We moeten toch nog wel wat gaan doen in Matagalpa, want daar zijn we hier toch voor. In de Lonely zagen we gister avond al dat er een non-profit organisatie is dat routes door Matagalpa verkoopt voor een dollar. Hiermee steunen we tegelijkertijd ook de 'speciale families' in Matagalpa, voor gehandicapte kinderen en alles wat hiermee te maken heeft. Toevallig ontbijten in Parque Dario, waar een gehandicapte meid ons serveert met Gallo Pinto (waar we nog steeds niet gek van worden), bananenchips, een salade van ui en tomaat en een kip (ja! Als ontbijt!). We aanschouwen de dorpsgek die iets te dichtbij komt, en de schoenpoetsers die hem voor ons wegjagen. De schoenpoetsers hebben veel klanten en maken gelukkig nog lolletjes met elkaar. We beginnen wat later dan verwacht, want we moeten op zoek naar lunch en zonnebrand. Ze hebben hier alleen maar factor 50. Soms zijn we, zoals vanochtend, wat besluiteloos, omdat we eigenlijk geen factor 50 willen. Het blijkt de enige keus, en dan moet de knoop soms even doorgehakt worden, het heeft al veel te lang geduurt.

Bij de organisatie kiezen we de Route de Guerra 1978 en beginnen rond 11.15u. Het is een route die vele mensen namen om te ontsnappen aan de oorlog tijdens de revolutie van Matagalpa. In 1978 is er een opstand tegen de leider Somoza. In Managua worden 2000 mensen gegijzeld in een kerk. Deze worden vrijgelaten, in ruil vrijlating van de 50 gevangen politieke leiders. Als gevolg hiervan komt er ook een flinke opstand in Matagalpa waarin een jongen wordt vermoord door de National Guard (onder leiding van Somoza). Pas dan staat iedereen op en begint het gevecht met manchettes en geweren. Velen ontsnappen de gevechten en vluchten naar de omringende bergen van Matagalpa. De wegen die wij nemen, richting Cerro de Apante (met het grote verlichte kruis op de top, dat ons gister avond al was opgevallen) wordt genomen door veel mensen, op zoek naar veiligheid.

De route is lekker afwisselend, maar begint al snel met een steile helling. We stellen een doel, om het onszelf wat leuker te maken. Als we terugkomen, mogen we een ijsje als beloning. We moeten uit de beschrijving zelf de route zoeken, en dat maakt het nog wel eens lastig. We moeten een aantal keer echt zoeken naar de juiste weg. Ze vragen naar een wooden fence, waarom zien wij alleen een prikkeldraad fence? Ze zeggen een weg naar links, waarom zien wij die niet? is DIT de mainroad die ze bedoelen? Gelukkig komen uiteindelijk wel weer netjes op de route terecht. 

We lopen een keer tegen bamboebomen aan, moeten eens over een omgevallen boom klimmen om de route te vervolgen. Een grote sprong nemen om niet nat te worden (alleen onze schoenen dan), of een dam van een aangelegd meer overrennen. We nemen de 212 trappen naar het kruis van Maria, die over Matagalpa neerkijkt en de inwoners beschermt voor het kwaad. Het uitzicht is prachtig, en we zien hoe groot Matagalpa is, hoe er zich nog vele kleine huisjes ver buiten de stad vestigen (resultaat van de gevluchte inwoners?). 

We komen langs enorme koffie plantages. Eigenlijk de eerste echte koffieplantages in heel Centraal Amerika die we tegenkomen. We hebben vaker wat kleine koffieplanten gezien, misschien een klein veldje, maar in zo´n enorm oppervlak als dit is wel super indrukwekkend. We kunnen eerst de regelmaat van de plantages niet echt vinden omdat de planten best wel dicht zijn.  Het is gek, want midden in de koffiestruiken zie je ook gewoon bananenbomen, sinasappelbomen, Guayaba-bomen en andere grote bomen, wat die mogen daar ook gewoon groeien. Later zien we steeds meer een patroon in de plantages. Ze zijn enorm en zien mensen grote zakken vol met de vruchten op hun schouders naar beneden dragen. Het is ontzettend leuk om te zien hoe de vruchten regelrecht aan de takken groeien, met wel 100 tegelijk aan één tak. Ze zijn ontzettend kleurrijk, van felgroen, oranje, tot felrood. De bladeren groeien daarboven. Ik zie de opbrengst dit enorme landschap voor het stadje Matagalpa met dollartekens in mijn ogen en word er helemaal opgewekt van om dit te zien. 

Op de terugweg komen we langs een soak-and-dry place, waar we de grote machine kunnen zien waar de koffiebonen worden bewerkt. De verschillende plekken waar de bonen worden uitgestald om te worden gepeld en gedroogd. We zien hoe de kleur veranderd als dit gebeurt. Stiekem neem ik een paar blanke boontjes mee in mijn zak (ze zijn natuurlijk nog niet geroosterd, dus nog niet zwart!). Om 16.30u in Parque Dario, ons begin en eindpunt van de wandeling, eten we het beloofde ijsje in de laatste zonnestralen die Matagalpa bereiken. Moe van de zes uur durende tocht van vandaag, doen we nog een laatste bezoek aan het bijbehorende museum. Veel steken we er niet van op, want we zijn te moe om ons te concentreren op het lange verhaal op de doeken. 

We gaan uiteten bij El Mexicano en delen de gerechten. Alles is lekker en nieuw, en anders dan we al vaak hebben. Ik wil graag vegetarisch, want we hebben toch vanochtend ook al kip op. Gelukkig stemt Floor in. We eten heerlijk, aan de mexicaanse pittigheid begin ik al aardig te wennen.