Tortugas Visitor Center Tortuguero

Jueves, el 29 de septiembre

Vandaag doen we rustig aan. Er zijn hier niet heel veel dingen te doen; het stadje is klein en heeft 1 straatje en daar achter loopt het pad van het strand al. We staan rustig op en skypen met het thuisfront; ik met Patrick, Floor met haar mamsie. Dit is altijd leuk, want dan kunnen we elkaar daarna ook weer leuke dingen van thuis vertellen. We betalen ons per ongeluk suf voor ons ontbijt. In El Valle betaalden we 1,25 USD voor een papaya, hier zijn we er minstens 3 USD voor kwijt. Dat betekent dat we voor ons ontbijt met ananas, en 2 bakjes yoghurt (ook zo'n 3 USD per stuk )zo ongeveer 12 USD kwijt zijn! Schrikken we daar even van! We moeten dus toch iets anders verzinnen om van te leven voor morgen ochtend, want het blijkt nog duurder dan ons avond eten, hoe kan dat toch? 

Waar wij al vanaf 07:30 wakker zijn, laten de Fransen pas een teken van leven zien tegen 12:00u. Ik loop alweer onrustig rond, aan het tobben wat we vandaag gaan doen. Na de turtle tour van vannacht en het dure eten is ons budget weer eventjes op. Gelukkig roept Floor dat er ook een visitors center en een museum is. We doen een rondje door het stadje. En komen uiteindelijk bij het mini museum. Het is open, maar blijven nog even de gratis de buitenborden lezen. Ze hebben leuke informatie ober vroeger en hoe Tortuguero is gesticht. Zodra klaar zijn, draait Floor zich om: "huh, het is gesloten!!' Ze hebben Siësta en we mogen pas weer naar binnen om 14:00u. Dus we draaien om, kopen een lunch en een kokosnoot, die vééls te snel op is voor de 2 USD die we er voor hebben betaald. Hadden wij toch een grotere gevangen een paar dagen geleden! 

Op ons balkonnetje genieten we dus nog maar een paar uurtjes van ons prachtige uitzicht, met een broodje met een soort dure smeerkaas, haha. Rond 14:30 vertrekken we opnieuw voor een 2e poging. Voor 2 USD mogen we een film zien van een kwartiertje en kunnen we het kleine museum in. 

Na de film is er kans voor een aantal vragen. Floor begint en heeft er een paar, daarna neem ik het over met een paar, en al snel kunnen we niet meer stoppen. Een man achter ons is ook blijven zitten en met z'n drieën blijven misschien nog wel 3 kwartier zitten. Dit persoonlijke contact met een researcher is veel interessanter dan het lezen van de borden! Daarnaast leggen de researchers alles graag uit. Ze vertellen over hun activiteiten 's nachts en 's ochtends vroeg. Hoe ze de schildpadden signaleren en blijven volgen met een zender. Over de stropers waar ze niks tegen kunnen doen, en in welk ingewikkeld wereldje je dan raakt. (Ze mogen er niks tegen doen, maar weten precies wie het zijn, ze houden het liefst iedereen tevreden, ook de toeristen en zodra je onrust stookt ben je meestal zelf in gevaar. Aan het einde van het eiland wordt er veel gedeald met schildpadden en andere drugs dus daar komen de researchers 's nachts niet eens, ook omdat het moeilijk te bereiken is. We blijven lang met hen na kletsen, ook nog in het museumpje (je kunt het geen museum noemen eigenlijk), krijgen we persoonlijke uitleg en aandacht. Tevreden vertrekken we zo'n 2 uur later naar huis. 

Voor ons avondeten gaat de zon al onder. Wat issie prachtig vanaf hier, want de lucht is vrijwel wolkloos. Ik vind m snel verdwijnen, maar we kunnen nog lang nagenieten van de gloed die boven de bomen de lucht geel en roze kleurt. Elke minuut wil je een nieuwe foto nemen, zo prachtig.

Voor ons avondeten willen we naar een restaurantje die in de Lonely Planet staat vermeld, aan het einde van het eiland. Maar halverwege staat er tóch een standje aan de weg, een van de weinige, want we eten er graag bij maar kunnen ze maar slecht vinden. We bestellen een gerecht voor 1500 CRC(=3 USD) per persoon en krijgen het in een plastic meeneembakje. We eten het op aan een van de publieke tafeltjes, waar de locals een spannende poker-rummicub variant doen, of een soort pokerdomino, of gewoon hangen in hun tranquilo leventje. 

We blijven lang napraten, maken grapjes en evalueren over onze reis. We vinden het soms wel eens lastig om te blijven genieten. Helemaal van de kleine dingetjes. De eerste dagen konden we nog verbaasd zijn over de mieren op de grond, over het groen om je heen en over elke tjiktjak die je tegen kwam. Het leven lijkt hier alweer normaal te worden, en je begint eraan gewend te raken. Terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil, en jezelf wil blijven verbazen. Je wil hoteldebotel worden van een land of een plek, maar ik besef / ben bang dat ik daar toch te nuchter voor ben. We noemen nog eens op waar we wel nog echt van genoten hebben, en dat zijn toch eigenlijk ook nog veel dingen, ook vandaag nog meerdere malen (zoals de zonsondergang vlak hiervoor!). Gelukkig maar. We zijn nog blij dat we er zijn! 

We halen snel nog een ijsje als we zien dat ook de ijsshop zijn deuren sluit.