Schildpadden in National Park Tortuguero!

Miércoles, el 28 de septiembre

Na een heerlijk hotelachtig ontbijt met melk, cereals, toast, thee en koffie( waar ik van de laatste 2 enórm kan genieten omdat we dat niet meer hebben gehad sinds Boquete, en 3 glazen van drink).

Vertrekken we nét op tijd naar de bus. In het zonnetje, waar ik keer op keer weer blij en opgewekt van wordt!

Ik vind het niet per se vermoeiend om in de bus te zitten en ben het nog niet echt zat (alleen als ze te koude airconditioning aan hebben!). Ik vind het soms wel fijn om in de bus te zitten. Het geeft me tijd om na te denken en m´n blog te schrijven. Ook het schrijven ben ik nog niet beu, het geeft me the other way around, ook weer wat te doen in de bus. 

Ik zat vandaag te denken of ik thuis al miste. Ik mis het dingen doen met Iknoria, alle leuke dingen waar ik zo graag bij wil zijn, want nu mis ik ze ineens. Ik mis mijn bed, en de gezelligheid van iedereen om je heen hebben. Ik mis een warme douche, waar je niet met je slippers in hoeft te staan, een goeie keuken waar alles present is. Ik mis scherpe messen, en een schone vaat met fatsoenlijke borden en kopjes. Ik mis goed brood met oneindig beleg. Ik mis de hagelslag. Ik mis het hardop zingen, want dat doe ik hier bizar weinig. Ik mis de koffie van papa, de oneindige aandacht van mama en de grapjes van Patrick. Ik mis een huis, ook al vind ik het tegelijkertijd heerlijk om op reis te zijn. Ook al vind ik het heerlijk om elke keer in een andere keuken te zijn en in een ander bed te slapen, al kunnen ze allemaal niet tippen aan mijn bedje thuis. Ik vind het leuk om nieuwe dingen te proberen en om een stadje te verkennen. Ik vind het interessant om met nieuwe mensen te praten en wil nog zoveel zien. Het is heerlijk om weg te zijn en kan hier nog eeuwig blijven, maar het laat me ook meer van Nederland houden. Het wijst je op de goede dingen thuis. Zo tegenstrijdig, maar allemaal zo heerlijk op z'n eigen manier. 

Het liefst wil ik alles met iedereen delen, en kan mezelf eeuwig bezighouden met iedereen berichtjes sturen. Het liefst lees ik mijn blog nog eens hardop voor aan Floor, ook al weet Floor precies wat we hebben gedaan. Ik ben super benieuwd wat er gebeurt thuis, zowel in Eindhoven als in Hilversum.

Ik raak aan de praat met een Fransman, die achter mij zit. Oliver en Fabien maken een wereldtour met z´n tweeën voor een jaar. 

We moeten overstappen en tussendoor nog even pinnen, dit gaat allemaal niet zo gemakkelijk, maar krijgen een superservice van de vrouw die in de bus werkt voor een touristenorganisatie in Tortuguero. We droppen onze tassen. Wij zijn ongeduldig en willen graag opschieten, maar de vrouw ziet geen enkele haast. En ook de bus wacht geduldig tot we ons weer melden, ietwat laat, maar dit is geen enkel probleem, want tijd kennen ze ze niet in het Pura Vida leven van Costa Rica. We besluiten naar hetzelfde hotel te gaan als de Fransmannen. Voor 10 dollar per nacht slapen we in een luxe hotel met eigen badkamer en River View, zoals de naam van het hotel al aangeeft. 

Na de busrit van 3 uur stappen we in de boot. Een uur varen we door een onverveelbare rivier. Ook dit doet me enigszins denken aan Thailand. Vooral de bruine rivier met het groen eraan, alleen zijn hier geen zelfgebouwde huisjes. De vegetatie is weer oneindig divers en zien aapjes ondertussen. We boeken een Turtle Night Tour met de Fransen. Dat moeten we toch doen,  want de letterlijke betekenis van Tortuguero is schildpadplaats. 

Voor de tour van 22:00u zorgen we dat we nog wat eten. We vinden het lastig om iets goedkoops te vinden, want we schrikken ons elke keer rot van de prijzen hier. We gaan ergens zitten en krijgen een maaltijd voor 3000 CRC (Costa Rican Colones = 6 USD). Een entrance is 1500 CRC ( 3 USD). We verwachten dat de entrance erg klein is, en dat wij Hollanders daar niet vol van raken. We besluiten toch maar wat meer uit te geven en onszelf wel voldoende eten te gunnen; maximaal 3000 CRC pp uit te geven. Ik kies 2 voorgerechtjes voor hetzelfde geld. We zitten met z'n vieren, de gerechten worden achter elkaar opgediend. Iedereen heeft een prima bord, maar dan komt mijn gerecht. Ik krijg 2 volle borden toegeschoven die goed gevuld zijn! Er zit een overload aan kool, mayonaise en ketchup op mijn 2 verborgen taco's. Daarnaast krijg ik een bord met een verpakte wrap, een kippenpoot en een groot stuk gefrituurde kip, ik heb nog heel wat te schaften! We kunnen er erg om lachen. 

Na het avondeten kleden we ons goed om; lange broek, mouwen en bergschoenen en veel muggenspray om op zoek te gaan naar Turtle nesten. We zijn met een groep van 7 en het is meteen raak als we het strand op gaan. We moeten even een sprintje trekken in het donker, want schijnen met witlicht mag niet. Het rode licht stoort de schildpadden een stuk minder, en mogen alleen achter de schildpad staan. De schildpad van 1,5m flippert zichzelf terug de zee in en verdwijnt in het diepe. Wat een enorm ding is dat! Ik had me er nog niet echt op voorbereid dat ze zo groot waren, dus mijn mond viel open van verbazing. De Jamaicaanse gids, wuifde ons alweer door: een andere Groene schildpad, was op dit moment z´n eieren aan het begraven. Hij doet dit met z´n sterkere en flexibele achterflippers, zodat het gat met zo'n 100 schildpad eieren voorzichtig en zorgvuldig wordt gecoverd. Heel efficiënt en snel gaat het niet. Er gaat veel zand 'verloren' door het flappen met de poten, dat gelukkig wordt aangevuld door het zand dat bij z'n voorpoten naar achter wordt geschoven. Je moet oppassen dat je soms zelf niet een flinke hap zand krijgt toegeworpen. Tussendoor het flippen door moet de schildpad veel uitrusten en wachten, dus het hele 'dichtgooien van het nest' duurt zo'n 20-30 min. 

Als we dit gezien hebben knielen we achter een schildpad neer dat het echt werk aan het doen is. De 100 perfect ronde pingpongbal-eieren floepen 1 voor 1 uit de reuzeschildpad het nest in, dit gaat gepaard met veel slijm, maar weinig geluid. 

Wat een prachtig gezicht en wat super dat wij bij dit proces kunnen zijn, terwijl het eigenlijk de meest kwetsbare situatie is voor de schildpad. Het nesten van een schildpad is erg bijzonder;  vanaf z'n 20-30e levensjaar gaat het zo om de 2-3 jaar eieren leggen, telkens op hetzelfde strand, zelfs bijna dezelfde plek, vreemdgenoeg. Ze komt dan zo'n 4-7 keer terug op het strand om per keer zo'n 100 eieren te leggen. 

Het gat dat achterblijft na de nesting is niet te missen. Tortuguero is een van de belangrijkste broedplaatsen in heel Centraal Amerika. En daarom is een tour als dit onmisbaar op dit schiereiland! 

Jonathan de gids geeft aan dat hij vroeger ook veel schildpad en eieren heeft gehandeld en zegt er meteen bij dat hij dat nu absoluut niet meer doet. Hij wil er niet te veel over los laten, want de park wachters staan op enkele meter afstand, en dat brengt hem een slecht naam natuurlijk. Na een beetje aandringen en brutale vragen geeft hij toe en zegt dat het beter smaakt dan biefstuk en je alles van de 400 kg schildpad kan eten, behalve het hoofd en de schild. Je draait hem op de rug hakt zijn hoofd eraf. Ook worden de eieren vaak opgegraven, die smaken gewoon naar ei, als ik Jonathan moet geloven.