20m diep

Viernes, el 4 de noviembre 

Ring ring, Floor's en mijn wekker gaan tegelijk. We dragen onze spullen uit de dorm om buiten in te pakken en Joanna niet wakker te maken. We ontbijten met een halve liter yoghurt en een halve papaya (die nog maar net goed is..).

Daarna vertrekken we lopend naar het busstation met onze tassen op ons rug, 1,5 km verderop. We nemen uit principe geen taxi, ook al is die maar 60 cent pp. Gister hebben we het ook gelopen, dus vandaag kunnen we dat ook. Bij de bus ontmoeten we de belgen en 2 andere meiden uit ons hostel, met wie we de bus om 07:15 hebben. De busreis duurt lang, dik twee uur. Hij zit ook weer goed vol dit keer waardoor ik soms in de luchtwalm van andermans oksel zit. Gelukkig heb ik wél een zitplaats. Floor sprint de bus uit voor een baño, terwijl ik kennis maak met Henry, de persoon waar we vanavond slapen. We droppen onze tassen en klimmen snel in de laadbak van de truck, waarin we naar de canyons worden vervoerd. We hebben ons zwemvest en sportschoenen al aan. Ik heb 2 verschillende gekregen, maar ze passen beide prima. We beginnen de tocht met veel zon, samen met twee Engelse mannen. Gelukje, want gister was het bewolkt! Komt de waterresistant factor 50 toch nog een beetje van pas. Het water is niet zo helder als in La Fortuna Canyon, maar de Canyon zelf is veel mooier. Echt zoals je een canyon verwacht, met de stijle, hoge rotsen en je zelf helemaal beneden staat, en binnen enkele meters van wand naar wand gaat. We lopen door het water en moeten onder water met onze voeten naar stabiele stenen zoeken om op te staan. Dan gaan we het water in, en drijven met de stroming mee. Onze voetjes komen weer boven het water uit. Het is verbazingwekkend rustgevend om een beetje tussen de rotsen wanden te stromen, bijna als een soort therapie. Daarnaast is het erg gezellig met de Engelsen en onze gids, die goed engels kan omdat hij 2 jaar in Wisconsin heeft gestudeerd. 

Dan mogen we springen. De gids heeft ons voorbereid op jumps van 5, 7, 12, en 20m. De eerste jump moet ik weer even bedenken hoe dat moet, maar echt bang ben ik niet. We springen in het diepe en er kan weinig gebeuren. Het is wel erg leuk! We drijven door versnellingen en kleine mini watervalletjes. Soms moet je jezelf proberen zo plat mogelijk te maken omdat het water laag staat en je ineens met je kont vast kan komen te zitten op een rots. Awkward! Soms knallen we ergens tegenaan of moeten we onszelf tegenhouden met onze voeten. Erg leuk, maar houden er waarschijnlijk wel wat blauwe plekjes aan over. 

De 12 m jump is ook al redelijk hoog, en een goeie voorbereider op de hoogste jump. Van te voren zeggen we al tegen elkaar dt we dat eigenlijk wel moeten doen. Ook al maakt de gids ons wel een beetje bang met enge verhalen met een vrouw en een rolstoel. Nu zijn we nog jong en onbezonnnen en durven we dat allemaal nog, later kan dat niet meer. En dat blijkt, want de ene Engelse gaat niet eens mee omhoog, en de ander verklaart ons ook voor gek als hij bij de 15m stopt. Zij zijn 29 en dus een stuk minder onbezonnen :). De klim naar boven is moeilijk; heel glad en weinig opties om je voeten en handen neer te zetten om naar boven te komen. Floor valt zelfs even en glijdt een stukje naar beneden. Gelukkig kan de Engelsman Floor mooi opvangen voor ze het water in verdwijnt. Dit maakt het nog echter en spannender, vallen kan dus echt. Nog een keer, en de gids tilt haar met 2 handen de rots op. Dan de Engelsman, en daarna word ook ik met 2 handen, als een kindje, omhoog gehezen. 

Dan staan we daar. Op een rots van 20m hoog. Beneden is nu wel érg diep. 

Floor gaat eerst, en begint al te schreeuwen als ze op de top staat. Ze komt snel weer boven en roept snel: "i'm okay!"

De gids roept terug of Floor de grond heeft geraakt, waarop ze snel nee schudt. "Ja, het is ook zo diep hier", reageert de gids tegen mij. Dat stelt me gerust. 

Dan mag ik, ik kijk over de rand. Pfoe, toch wel hoog. Maarja, ik moet gaan. Het is gewoon een kwestie van doen. Ik doe een stap naar voren, kijk Floor nog even aan, en spring dan naar voren.  Armen in een kruis, benen bij elkaar en niet vergeten: neus dicht! Mijn adem stokt en ik vergeet te schreeuwen. Enkele seconden (waarschijnlijk maar een halve in werkelijkheid) raak ik met mijn voeten het water. Een keiharde klap onder mijn schoenen. Ik zwem naar boven en wooh! Dat was gek! Het ging zo snel dat ik alweer bijna vergeet hoe ik het vond om onderwater te zijn. Het was bijna alsof je onder water wacht tot je boven komt om te beseffen dat je nog leeft. Vet!

In een schattig roeibootje worden we teruggebracht. We hadden dit ook makkelijk kunnen zwemmen, maar dit zorgt voor werkgelegenheid en een inkomen voor de inwoners. 

Bij terugkomst krijgen we een Gallo Pinto lunch. Dan komt Brandy. De gepensioneerde Engelsman die de Marketing van dit bedrijfje een beetje helpt. Hij neemt een beetje het gesprek over met zijn verhaal, waardoor we de tijd niet echt krijgen om nog gezellig te lunchen met de Engelsmannen van de tour. 

De rest van de middag vermaken we ons een beetje met Sarah, een Duitse vrouw die hier al een paar dagen zit, en we al eerder in Ometepe zijn tegengekomen. 

We dineren met het Nederlandse stel dat net is aangekomen. Gallo Pinto, met kip uit de achtertuin. Ondanks dat ik vegetarisch heb besteld, wil ik toch een stukje overgebleven kip proeven. We wisselen even onze ervaringen en adviezen uit en tafelen lekker na en duiken net als hen, vroeg ons bed in. 

De kamer waar we in slapen is kaal en een beetje ongezellig. Gelukkig kunnen we het de eigenaar vergeven als we horen dat het bed vanochtend pas in elkaar is gezet en daarmee de kamer net klaar is (betekent dat een extra zacht, ondoorgezakt bed?). Er hangt een klamboe boven, die wij dan dus toch maar vervangen door onze eigen CarePlus netje.