Honduras

Sabado, el 5 de noviembre

07:00u de bus. Naar de andere grens dan we in gedachte hadden. De El Espino grens moet toch beter werken en brengt ons eerder in Tegucigalpa, zeggen ze. We gaan toch naar Honduras vandaag, in tegenstelling tot de voorafgaande planning in Nederland. Honduras moet een gevaarlijk land zijn. Het heeft veel criminaliteit en serieuze problemen met gangs. We hebben nu al veel reizigers gesproken die in Honduras zijn geweest en die zeggen dat dat allemaal wel meevalt. Joanna heeft zelfs alles in Honduras gelift!! In sommige steden moet je goed opletten, maar eigenlijk willen wij alleen naar Utila en Copan. Beide steden zijn toeristisch en totaal niet gevaarlijk. 

De grens is rustig. Geen schreeuwende mannen of al te veel onduidelijkheden. We kunnen rustig op ons gemakje de procedure afgaan, die we inmiddels  goed weten. We wachten een uur in de rij om Honduras in te mogen (en zien daar ineens Josh en Ish!). Vanuit de grens kunnen we opstappen op een bus naar San Marco, waar een jongen ons nog maals waarschuwt voor de grote steden en berovingen in Honduras. Hij zegt: ik breng jullie graag even naar het volgende Busstation, zodat jullie niet gestoord worden. Wauw, wat een service. Nog geen 10 min later vertrekt de bus naar Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Het is inmiddels 10:00u.

We moeten onderweg een paar keer over stappen, maar in Tegucigalpa weten we eigenlijk echt niet waar we heen moeten. We nemen een korte taxi rit, wat de 4 dollars niet waard was, en waar we als nog niet bij het juiste station worden afgezet. Gelukkig zijn de mensen hier verbazingwekkend aardig en staan in de rij om ons te helpen. (Komt dat door de slechte reputatie, dat ik ook de mensen niet aardig verwacht?) Zo worden we naar het juiste station geleid en wachten we tot 16:00u voor de laatste bus van de dag. Naar Lago de Yojoa, waar we hopen te kunnen overnachten. Het instappen is weer een drukte van jewelste. Floor en ik wachten bescheiden aan het einde bij de rij, waar we de laatste twee plekken van de luxe bus kunnen bemachtigen. Ik achterin, Floor voorin. 

Ik heb mijn navigatie nog niet gedownload, en kijk af en toe of Floor kijkt. Maar helaas. Ik maak me zorgen of ze in slaap is gevallen(zoals vaak het geval, haha) en we te laat uitstappen. Het wordt donker en begin steeds meer te hopen dat Floor de route bijhoudt. Even naar haar toe lopen is geen optie, want het gangpad is inmiddels ook bepakt met mensen. 

Maar gelukkig stoppen we dan even bij een restaurantje. We hebben allebei geen honger, maar een raar gevoel in ons buik van het reizen (zo'n gevoel van dat je buik niet meer weet of het vol zit of honger heeft). Vanaf daar moeten we nog een uur ongeveer. Een man wil heel graag met ons praten. Ik heb een raar gesprek met hem over Nederland en precies op het juiste moment roept Floor me uit de bus, we zijn er. Nog 2 km lopen naar het hostel, dat is best wel lang in het "gevaarlijke" en inmiddels donkere Honduras. We hebben het over hoe Honduras ons meevalt en we vandaag al door minstens 10 verschillende mensen zijn geholpen die uit oprechte aardigheid iets voor ons wilden betekenen. Omdat we thuis het al veel over Honduras hebben gehad, en waarom we dat niet wilden omdat het zo gevaarlijk is, maakt je verwachtingen van zo'n land ook erg duister. Je verwacht van elke inwoner dat ze niet te vertrouwen zijn en alsof gevaar op elke hoek van de straat op de loer ligt. In werkelijkheid ben je constant onder de mensen, en kan er eigenlijk niks gebeuren. Bovendien vinden mensen ons nog steeds "europeanen" en zien ze het als een eer om een gesprek met je te hebben. Ze zijn opvallend aardig en ik vind ze ook nu al mooier dan in Nicaragua (of is dat toeval?). Ze doen meer hun best voor hun uiterlijk, en dragen hoge hakken, oorbellen en veel make up. Het kan perceptie zijn, maar in Nicaragua vond ik de mensen vaak oncharmant en dik, en gaf dat de schuld van de armoede. 

We lopen langs de weg en voelen de wind van de vrachtwagen om onze oren suizen. We zien er tegenop om links de donkerte in te moeten lopen, als we ineens een tuktuk zien. Daar zijn we nog niet ingeweest! Voor 2 dollar brengt hij ons naar de bestemming vlak bij Lago de Yojoa in hostel El Parajio (ook de bestuurders zijn veel te aardig, vinden ons mooi en dragen onze tassen). Het hostel heeft een lange oprijlaan en een groot landgoed. We zijn bang dat het erg duur gaat worden en zien dan Ecolodge staan. Ooh oh, dat was niet de bedoeling, maar niks aan te doen. Het contact met de werknemers gaat echter super stroef en awkward. Er is een soort van miscommunicatie en veel stiltes en afwachtendheid van beide kanten. We worden naar een habitation gebracht voor 765 lempira. Onderweg rekenen we uit dat dit 35 dollar is, best wel duur! Zodra we in de kamer zijn, kijken we nogmaals in de Lonely. Daar staat dat er ook dorms zijn. We hebben geleerd dat je brutaal moet zijn, en gaan terug naar de receptie om een goedkopere prijs te vragen in een dorm. Na weer awkward overleg worden we naar een ander gebouwtje gebracht. Daar slapen we voor de helft van de prijs, alleen in een 6 pers dorm. Dat betekent dat we nog steeds een private room hebben met eigen badkamer, maar dan voor maar 200 lempira.