Captain Morgan

Domingo, El 6 de noviembre

Er ligt een briefje naast mijn bed: "hee ies, ik ben vast naar de receptie, beetje wifien en misschien Skypen. Ik ben al klaar wakker door 3(!!!!) keer diareeen. xxx" Ik lach, wat is het toch heerlijk dat enige schaamte tussen ons niet meer bestaat. en vertrek ook naar de de receptie. Dit hostel weet nog helemaal niks van ons, dus we zouden kunnen weggaan zonder betalen. Maar we nemen een vers ontbijt met fruit, ei en fruitshakes en betalen eerlijk.

De bus naar San Pedro Sula wordt aangehouden door een stel Honduranezen, omdat wij natuurlijk geen flauw idee hebben welke bus dat moet zijn. Gelukkig wil iedereen ons heel graag helpen, en moet je de bus in een soort soepele beweging instappen zodat de bus bijna niet stil hoeft te staan en meteen weer door kan naar de eindbestemming. Voor ons moet de bus sowieso al stoppen, omdat wij altijd onhandig met onze dikke tassen door die krappe bus moeten. Daarnaast moet ik Floor van de WC afschreeuwen, en schreeuwen de mannen naar mij dat ik moet opschieten.

De bus is fris voor Floor, want het vocht van de airco drupt naast haar heer. De bus voor mij is zweten van de hitte, want ik zicht achterin de bus naast de oververhitte motor. In San Pedro Sula moet het gevaarlijk zijn met gangs, criminaliteit en robbery. Wij merken daar niks van, want worden meteen door een mannetje meegenomen naar de busticketsverkoop. Hier is het veilig en stappen zo met iedereen de Diana Express in. Halverwege de rij gaat de deur van de bus even dicht, waardoor de buschauffeur niet meer naar binnen kan. Via het raampje moet gewezen worden waar de passagier in de bus moet drukken, om de deur weer te openen. Foutje, tranquilo, toch beetje gênant voor hen..

De reis duurt langer dan gedacht waardoor we een taxi naar de superdeluxe ferry moeten nemen en zijn daar slechts 20 min van te voren. Topaansluiting dus, anders hadden we moeten overnachten in La Ceiba, want er gaan maar 2 boten per dag (veilig plaatsje hoor). 

We doen precies wat iedereen zegt; we nemen alle folders van duikscholen aan, en gaan op ons eigen gemakje alle duikscholen langs. Waar wij ons het best bij voelen, gaan we de uitdaging aan. Daar zijn we hier toch voor: Ons duikbruvet voor Open Water is slechts enkele dagen weg van ons! 

We kiezen voor Captain Morgan, een vrij kleine duikschool, waar toch al een aantal mensen gezellig zien drinken. In eerste instantie neigen we naar de gigantische, commerciële Underwatervision. Er zitten veel mensen(relatief, want het is nogsteeds laagseizoen) en het ziet er goedverzorgd uit. Maar omdat die eerste twee bijvoegelijk naamwoorden ons niet aanstaan en we dat ook van anderen hebben gehoord, kiezen we toch liever voor persoonlijk en klein. Dat blijkt een goede beslissing, want we worden meegenomen naar Alton's. Daar worden 3 mensen vanavond officieel Divemaster en moeten nog een kleine ontgroening ondergaan, met leuke spelletjes waar ze bier door hun snorkelbril (door je neus dus!!) moeten drinken en sexy watersignalen moeten dansen. Het is erg gezellig maar gaan zelf nog even naar het hostel omdat we onderweg stoppen voor een lekkere hotdog. (We moeten na 3 biertjes toch wat avondeten..). We durven nog niet echt zelf aan te sluitn bij de staff als ze ons misschien wel half, maar niet heel expliciet uitnodigen om mee te gaan en denken dat onze avond in een domper gaat aflopen. Maar gelukkig komen daar 2 mannen aan die hun weg richting de bar maken, en ons gelukkig meenemen. We hebben een hele gezellige avond met Billy en David rond de pooltafel.