Bij Barbara thuis

Viernes, el 16 de diciembre

We slapen heerlijk en ontbijten met wat brood, kaas en pindakaas dat we hebben overgehouden van de busreis. We praten lang met het vrouwtje Barbara. Wat kan ze weer kletsen, dus ze zal vast blij zijn met onze aanwezigheid. Ze geeft ontzettend veel tips en aanbevelingen van leuke plaatsen, wat we moeten proberen en doen in Oaxaca.

Na een tijdje vertrekt ze en kunnen wij ook onze dag uitzoeken. We vertrekken eerst naar het Lucha Libre stadium om kaartjes te kopen. Lucha libre lijkt ons een ontzettende ervaring om een keer mee te maken. Mannen en vrouwen verkleden zich om een vecht-choreografie neer te zetten. Het ziet er allemaal heel heftig en gevaarlijk uit, maar de spelers zijn uiterst getraind. Het klinkt cool en blijkbaar gaan de mexicanen er helemaal in mee met veel gejuich en geschreeuw. We komen daar aan, maar op dat moment wordt het stadium helemaal omgebouwd en is het enige dat we kunnen zien een hoop zand en een aantal graafmachines.
We lopen terug en houden onderweg pauze bij Envia, een soort marktje van handwerkers. Het is inimini, in het tuintje van een cultureel schooltje. Het is er wel schattig en heeft een gemoedelijke sfeer. Er zijn misschien 5 standjes, allemaal met dezelfde tasjes en tapijtjes, handgemaakt natuurlijk. Envia helpt deze arme mensen om een business op te bouwen en een leven voor zichzelf te maken. Wij lunchen daar, maar vinden het stiekem wat te duur. We denken dat we zwarte mole hebben geproefd, maar we weten het eigenlijk niet zeker.
Het rugby statium die we willen bezoeken blijkt ook dicht, want het is niet het seizoen.
We hebben ergens een poster gezien van Lucha Libre en nemen een taxi naar de spot, daarna lopen we een uurtje terug naar het centrum. Ik vind het wel lekker om even te wandelen.
Dan maar naar onze volgende spot op het lijstje: Santa Domingo. Dit is een prachtig oud gebouw met grote bogen. Hier lopen we misschien wel 1,5 uur rond. Dit gebouw is niet in één keer te bezoeken zo groot is het en zoveel staat er in. Het is jammer dat er niets in het engels bij staat, want ondanks dat ik het probeer, is het maar moeilijk iets uit de texten te begrijpen. We krijgen een blik op de botanische tuin waar allerlei verschillende cactussen staan, maar waarvan de 3m hoge toch het meest opvallen. Er staan dingen die gevonden zijn in Monte Alban, de meest indrukwekkende nog wel een schedel met mozaïek van stenen. Na een tijdje zijn we er wel weer klaar mee. Ons geduld raakt op van het kijken naar kunst waar je geen snars van snapt en we verlaten het gebouw. Buiten in het zonnetje staan de psychologen en sociologen ons op te wachten met muziek.

Oaxaca staat bekend om zijn excellente eten, dus we zullen de komende dagen veel verschillende onbekende dingen proberen. Voor lunch proberen we een soort soep met vlees, het heet baracoa de ...... Het is erg lekker want het vlees dat erin zit is lekker mals geworden. We lopen nog even rustig de markt op.

's Avonds om 19:00u gaan we terug naar het marktje om te avondeten, maar iedereen is al aan het afbouwen. We eten bij een van de weinige stalletjes die nog open is, waar we 2 onbekende drankjes drinken en 2 dubbel gevouwen tortillas. We denken dat we iets nieuws bestellen, maar hhet lijken gewoon dezelfde tortilla's die we altijd bestellen: met bonensaus, guacemole, een kleinbeetje gesneden groenten en véél kaas. De kaas, is gelukkig wel Oaxaans, dus dat is dan weer wel nieuw.
Om 9 uur begint er een posada, een evenement. Ik zie het wel weer pas een half uur later beginnen, dus ik wil daar niet stipt om 9 uur zijn. Pas als we net willen gaan horen we van Barbara dat een posada meer een optocht is van huis naar huis. Dus het zou goed kunnen dat we die nu dus al gemist hebben. We lopen naar de straat waar het zou moeten zijn, maar zien daar geen spoor van een optocht. Een beetje aangedaan lopen we dan maar naar Zocalo, het Parque Central. Daar worden we dan weer blij verrast van de gezelligheid. Overal hangen gekleurde lampjes, in het parkje staan kerststallen met levensgrote poppen, er worden dingen verkocht en gekocht in stalletjes en muziek gemaakt. Om het park wemelt het van de cafeetjes. Hartstikke top. We gaan ergens op een caféterras zitten waar een klein podiumpje staat waar muziek vandaan komt.
Op straat zijn mensen aan het dansen, zo top om te zien. We kijken hoe actief het avondleven van Oaxaca is en naar de liefde. Er is veel liefde op straat, er lopen veel stellen. Een uitgebreide zoensessie is niets om je voor te schamen. Wij zien dat vaak en vinden het maar overdreven. We lopen dan toch nog een beetje ongemakkelijk langs.
Veel mensen zien er netjes uit, veel mensen komen gewoon naar Zocalo om gezellig te chillen.
Als we weglopen worden we aangesproken door 2 jongens. Floor lijkt zogenaamd op iemand, en startten een gesprek. Wij kletsen nog even en worden uitgenodigd voor een ander drankje. Het is inmiddels half 1 en de communicatie gaat soms nog een beetje ongemakkelijk zo in het Spaans en slaan het offer daarom vriendelijk af. Ze waren toch niet zo leuk. We lopen door, maar daar komt opeens een andere jongen achter ons aangerend: "kan ik alsjeblieft met jullie op de foto?". We nemen een selfie en worden bedankt, weg is de jongen. Toch raar. Thuis wacht Barbara alweer op ons voor een gezellig praatje.