Barbara
19 december 2016 - Zona Arqueológica Palenque, Mexico
Lunes, el 19 de diciembre
We worden mee uit eten genomen voor het ontbijt, door Barbara. Deze ontzettend lieve vrouw is alleen maar blij met ons. Ze neemt ons mee naar de zondag markt van gister, die toch geen zondag markt blijkt te zijn, zo op de maandagmorgen. We proberen een licuado verde(die niet groen, maar rood is!). Het is een gezonde smoothie met rode bieten en heel veel groene ingredienten en kruiden. Het smaakt heerlijk en is een echte vitamine boost, altijd goed! Daarna vertrekken we naar een ander tentje, waar we Tamales proeven. Floor neemt er een met zwarte mole, ik krijg een "amarillo" en Barbara neemt weer iets anders. We ontvouwen de gerechten uit het bananen en maisblad en delen alle gerechten op in 3. We proeven allemaal van alle gerechten. Dan komt Barbara ineens met 3 kommen chocolademelk aangezet. Jeetje, krijgen we dat ook nog?! Het is heeel erg lekker. En ik geniet met volle teugen. We proberen ook nog iets anders wat we al eerder hebben zien liggen in San Christobal. Het is een soort van gekke vrucht die voor mij naar niks smaakt, Jicama zegt Barbara. We vertrekken weer naar huis waar we nog een flink aantal blokken chocolade krijgen. "Om chocomelk mee te maken," zegt ze, "ik kan er toch wel aan komen, jullie zijn hier maar één keer." Met grote ogen pakken we het zwarte goud aan. Wat een lief schattig gebaar!
Barbara vertrekt even later naar een cursus, zodat wij even rustig in dat huis kunnen zijn. We gaan vanmiddag naar een buffet, met de gedachte om al het Oaxaanse eten dat we nog niet hebben gehad (moles!!!) te proeven. Daarnaast gaan we vanmiddag om 17:00u de bus in en wordt avondeten lastig. Dus als we stevig lunchen, hebben we dat avondeten niet eens meer nodig. Dat ligt wel weer even uit de stad, en omdat we toch tijd zat hebben, doen we dat natuurlijk weer lopend!
Floor ziet dat Barbara haar Macbook open heeft laten staan, de unieke kans om wat filmpjes te uploaden en wat opslagruimte op de GoPro vrij te maken. Dit duurt alleen wel even, en Barbara weet eigenlijk niet dat we haar laptop gebruiken. Het mag vast, maar zo ongevraagd kan ze toch verkeerd opvatten. We schrijven een briefje om ons schuldige gevoel iets te verminderen, maar het uploaden toch te kunnen doen. Want ja, e hebt maar één kans, en wat nu als ze nee zegt? Dan kan het sowieso niet... En we vertrekken snel naar het buffet, lopend, want het is weer "maar" 5 km. We eten veel. Maar vooral maar kleine porties van elk gerecht. Zo weinig mogelijk zelfs, want dan kun je zoveel mogelijk proeven. Er staan misschien wel 20 salades, 20 soepen een BBQ en veel meer (zoals toetjes!). We proberen elke mole, een must-try in Oaxaca. Mijn favoriet is Mole Estofado, die van Floor is Mole Rojo en Mole Coloradito. Beide omdat we het vlees erin zo mals vinden! Ik probeer ook iets met Chicharron, geen idee wat het was. Het is raar, maar niet per se vies. Later zoekt Barbara het voor ons op en horen we dat het gefrituurde varkenshuid in een sausje is, gadver! De rest van het mexicaanse eten is vooral vlees met sausjes. Maar na 3 borden zitten we vrij vol en gaan we voor de laatste toet-ronde, smullen! Met een volle maag vertrekken we terug met de bus.
Het is stiekem best wel spannend om terug naar huis te gaan. Zou Barbara al thuis zijn? Zou ze onze laptopactie oke vinden, of is ze stiekem heel boos? Of zijn we super spionnen en zijn we eerder thuis en zal Barbara nooit iets merken? Floor heeft het slot twee keer omgedraaid om het op slot te doen, dus we weten of ze thuis is, zodra we de sleutel in het slot omdraaien. Langzaam steekt Floor de sleutel in het slot. Na slechts een halve draai springt de poort al open. Verschrikt kijken we elkaar aan; Barbara is dus al thuis, en we zijn geen super spionnen. Ze heeft dus sowieso gemerkt dat we ongevraagd haar computer hebben geleend. We stappen binnen en zien dat de computer weg is, zou Barbara het wel goed hebben gevonden? "Hii" zeggen we voorzichtig, en daar komt Barbara de hoek omzetten. "Hii, how was it?" Horen we vanaf de een kamertje, en daar verschijnt Barbara's opgewekte gezicht. Geen probleem natuurlijk, als we de foto's maar weer eventjes van haar computer verwijderen.
We nemen afscheid van Barbara met een gesprek van 1,5 uur en vertrekken naar de bus. Deze vertrekt om stipt 5 uur. We worden nog eventjes gefilmd (geen idee waarom, maar dat gebeurt altijd voordat we beginnen te rijden). De nachtbus is chill want het grootste gedeelte slapen we. Ik heb wel last van alle dikke snurkende mannen om me heen.
Later ontvangen we een reactie op ons bedankje via facebook.
" Hola, Floor and Isabel, your presence delighted my life! So glad we meet on the bus and you stayed here. I really enjoyed getting to know you both! Your adventureinspires me! On to Cuba! You are always welcome wherever I land. Safe travels. Love, Barbara"
We worden mee uit eten genomen voor het ontbijt, door Barbara. Deze ontzettend lieve vrouw is alleen maar blij met ons. Ze neemt ons mee naar de zondag markt van gister, die toch geen zondag markt blijkt te zijn, zo op de maandagmorgen. We proberen een licuado verde(die niet groen, maar rood is!). Het is een gezonde smoothie met rode bieten en heel veel groene ingredienten en kruiden. Het smaakt heerlijk en is een echte vitamine boost, altijd goed! Daarna vertrekken we naar een ander tentje, waar we Tamales proeven. Floor neemt er een met zwarte mole, ik krijg een "amarillo" en Barbara neemt weer iets anders. We ontvouwen de gerechten uit het bananen en maisblad en delen alle gerechten op in 3. We proeven allemaal van alle gerechten. Dan komt Barbara ineens met 3 kommen chocolademelk aangezet. Jeetje, krijgen we dat ook nog?! Het is heeel erg lekker. En ik geniet met volle teugen. We proberen ook nog iets anders wat we al eerder hebben zien liggen in San Christobal. Het is een soort van gekke vrucht die voor mij naar niks smaakt, Jicama zegt Barbara. We vertrekken weer naar huis waar we nog een flink aantal blokken chocolade krijgen. "Om chocomelk mee te maken," zegt ze, "ik kan er toch wel aan komen, jullie zijn hier maar één keer." Met grote ogen pakken we het zwarte goud aan. Wat een lief schattig gebaar!
Barbara vertrekt even later naar een cursus, zodat wij even rustig in dat huis kunnen zijn. We gaan vanmiddag naar een buffet, met de gedachte om al het Oaxaanse eten dat we nog niet hebben gehad (moles!!!) te proeven. Daarnaast gaan we vanmiddag om 17:00u de bus in en wordt avondeten lastig. Dus als we stevig lunchen, hebben we dat avondeten niet eens meer nodig. Dat ligt wel weer even uit de stad, en omdat we toch tijd zat hebben, doen we dat natuurlijk weer lopend!
Floor ziet dat Barbara haar Macbook open heeft laten staan, de unieke kans om wat filmpjes te uploaden en wat opslagruimte op de GoPro vrij te maken. Dit duurt alleen wel even, en Barbara weet eigenlijk niet dat we haar laptop gebruiken. Het mag vast, maar zo ongevraagd kan ze toch verkeerd opvatten. We schrijven een briefje om ons schuldige gevoel iets te verminderen, maar het uploaden toch te kunnen doen. Want ja, e hebt maar één kans, en wat nu als ze nee zegt? Dan kan het sowieso niet... En we vertrekken snel naar het buffet, lopend, want het is weer "maar" 5 km. We eten veel. Maar vooral maar kleine porties van elk gerecht. Zo weinig mogelijk zelfs, want dan kun je zoveel mogelijk proeven. Er staan misschien wel 20 salades, 20 soepen een BBQ en veel meer (zoals toetjes!). We proberen elke mole, een must-try in Oaxaca. Mijn favoriet is Mole Estofado, die van Floor is Mole Rojo en Mole Coloradito. Beide omdat we het vlees erin zo mals vinden! Ik probeer ook iets met Chicharron, geen idee wat het was. Het is raar, maar niet per se vies. Later zoekt Barbara het voor ons op en horen we dat het gefrituurde varkenshuid in een sausje is, gadver! De rest van het mexicaanse eten is vooral vlees met sausjes. Maar na 3 borden zitten we vrij vol en gaan we voor de laatste toet-ronde, smullen! Met een volle maag vertrekken we terug met de bus.
Het is stiekem best wel spannend om terug naar huis te gaan. Zou Barbara al thuis zijn? Zou ze onze laptopactie oke vinden, of is ze stiekem heel boos? Of zijn we super spionnen en zijn we eerder thuis en zal Barbara nooit iets merken? Floor heeft het slot twee keer omgedraaid om het op slot te doen, dus we weten of ze thuis is, zodra we de sleutel in het slot omdraaien. Langzaam steekt Floor de sleutel in het slot. Na slechts een halve draai springt de poort al open. Verschrikt kijken we elkaar aan; Barbara is dus al thuis, en we zijn geen super spionnen. Ze heeft dus sowieso gemerkt dat we ongevraagd haar computer hebben geleend. We stappen binnen en zien dat de computer weg is, zou Barbara het wel goed hebben gevonden? "Hii" zeggen we voorzichtig, en daar komt Barbara de hoek omzetten. "Hii, how was it?" Horen we vanaf de een kamertje, en daar verschijnt Barbara's opgewekte gezicht. Geen probleem natuurlijk, als we de foto's maar weer eventjes van haar computer verwijderen.
We nemen afscheid van Barbara met een gesprek van 1,5 uur en vertrekken naar de bus. Deze vertrekt om stipt 5 uur. We worden nog eventjes gefilmd (geen idee waarom, maar dat gebeurt altijd voordat we beginnen te rijden). De nachtbus is chill want het grootste gedeelte slapen we. Ik heb wel last van alle dikke snurkende mannen om me heen.
Later ontvangen we een reactie op ons bedankje via facebook.
" Hola, Floor and Isabel, your presence delighted my life! So glad we meet on the bus and you stayed here. I really enjoyed getting to know you both! Your adventureinspires me! On to Cuba! You are always welcome wherever I land. Safe travels. Love, Barbara"
En wat hebben jullie weer gegeten: gefrituurde varkenshuid in een sausje is, gadver!.
Myrjam en fred en ik vinden natuurlijk dat er geen leukere en specialere meiden bestaan dan jullie. Ik kreeg kippevel bij het lezen van barbara haar facebook berichtje "delighted my life. Eneens weer die kribbels in mijn buik, die mij soms ineens overvalt, Verliefd op mijn kinderen.
Apart he dat iemand zo blij is met onbekende.