De boxring

Domingo, el 18 de diciembre

We spreken 's ochtends weer even met Barbara, ze wordt elke keer schattiger dat we met haar praten. Nog steeds is ze een erg lieve vrouw die niet kan stoppen met praten. Soms lastig, want dan moet je jezelf echt uit haar web van woorden uitpraten. Ze zit vol met aanbevelingen, inclusief uitgebreide navigatie uitleg en uiterlijke beschrijvingen, en geinteresseerde vragen (en geeft als reactie daarop dus ellenlange verhalen over haar eigen leven en ervaringen). Deze ochtend raadt ze ons aan om naar de super levendige Zondagmarkt te gaan. Er zal muziek en gedans zijn. Zodra wij aankomen, is er slechts een markt zoals wij die kennen, geen muziek of gedans te bekennen. Een deel van de markt is leeg, want deze dingen worden onderhouden met een likje verf. Geen getreur, wij kopen er een heerlijk brood en wat echt Oaxaanse kaas en banaan als beleg. Dan vertrekken we richting Hotel Rivera de Angel. We weten dat we hier moeten zijn, op aanraden van de jongens op het Zocolo plein. Vanaf hier kun je goedkoop naar dé archeologische site van Oaxaca. Klopt, gister zijn we al naar Mitla geweest, maar blijkbaar kunnen we Oaxaca niet verlaten zonder Monte Albán te hebben gezien. We plannen de bus om 9:30uur te hebben, maar willen eerst naar het hotel lopen voordat we gaan ontbijten. Het is namelijk nog onzeker of dit hotel wel bestaat en of we hiervandaan wel een bus kúnnen pakken. Daarom lopen we eerst naar het hotel en kopen daar een ticket voor transport naar en vanaf Monte Albán voor 50 pesos p.p (=2,05 euro). Het blijkt dat het pas 8:40uur is en we nog precies optijd zijn om in de vertrekkende bus van 8:30uur mee te pakken. Is dat even heerlijk, dat betekent dat we de eerste bezoekers van de dag zullen zijn.
We bewaren ons ontbijt voor daar en eten in de heerlijkste ochtend zon op de top van de trap in Monte Albán ons ontbijtje. In alle rust brokkelen we de kaas op ons brood (want ze hebben hier alleen sliertjeskaas dat je uit elkaar moet trekken in vezels gemaakt om warm te maken of brokkelkaas dat je moet verbrokkelen boven je tortilla).
Dan begint de tour. We hebben dit maal geen gids genomen. We hadden namelijk gister al een gids, en denken dat deze site redelijk overeen komt. En we hebben een voorgevoel dat het niet nodig is. In plaats daarvan hebben we een site gedownload op de iPad en een aantal screenshots gemaakt van info dat op internet te vinden was over Monte Albán. Op die manier leiden we onszelf rond naar de Ballcourt, over de Gran Plaza, naar de Noordterrein met zijn tempels en de tombes aan het eind.
We zijn vrijwel de eersten in het park, wat betekent dat we ons als een van de weinigen op Gran Plaza bevinden. Gran Plaza is enorm, en enorm prachtig! Het gras wat er ligt is volledig uitgedroogd en is helemaal geel geworden. Dit kleurt op een of andere manier zo perfect bij het plaatje van de gebouwen op Gran Plaza en maakt het echt een historisch plaatje. En dat tegen zo'n strakblauwe hemel op de zondag morgen. Ik kan mezelf weer gelukkig prijzen. We lopen de historische trap af, met misschien maar 10 mensen, staan we op het 300x200m mystieke goudgele plein. De uitgestorvenheid maakt het nog eens extra bijzonder, alsof we hier zelf op ontdekkingsreis zijn. Langzaam lopen we de gebouwen af, en lees ik Floor voor vanaf de iPad. Floor staat in de startblokken voor foto's en navigatie op de altijd bruikbare maps.me app (welk gebouw/monument staat waar?).
We klimmen de trappen voor een immens uitzicht, we kijken naar de hieroglieven die in de stenen zijn gekarft en lezen de infobordjes voor de gebouwen.
Dit gaat hartstikke goed en raken helemaal niet verveeld of vermoeid. We lopen rond tot 12:00u, dan is de tour afgelopen. We zijn er dan wel klaar mee, maar hebben nog best wel zin om even in het park te verblijven. We zijn ons water vergeten en barsten van de dorst. We kopen 1,5L water en drinken dit onder een boompie in de schaduw lekker op. Genieten. We kijken alvast de foto's terug die we hebben gemaakt. En vertrekken een klein uurtje later richting de uitgang.

We gaan naar de 20 de noviembre market en kopen daar nog wat aardbeien voor de lunch op het Zocaloplein. We gaan tussendoor nog even naar huis om ons om te kleden waar Barbara al op ons zit te wachten voor een praatje en veel vragen. Dan vertrekken we lopend naar het Pepe Cisernosstatium. Het is 5 km, dus dat kunnen we best lopen, vinden we. De terugweg kunnen we een taxi nemen, want dan is het al donker en zijn de suburbanische straten toch wat minder prettig om doorheen te lopen. Voor de lucha libre start, moeten we heel lang wachten. We zijn vroeg aanwezig, want we willen goede plekken. Als de wedstrijd dan eindelijk begint is het stadium maar half vol. Wij hebben de eerste plekken en kunnen een handje geven aan de boxers. De eerste twee gaan de boxring in, beide verkleed met supermanmasker en strak pakkie. Het ziet er verschrikkelijk uit, maar wij kunnen er wel om lachen. Ik vraag me af wanneer je dit gaat doen, want het zijn allemaal volwassen mannen. De wedstrijd start, het gevecht begint. Het is eigenlijk een soort van toneel spelen, maar ze vliegen door de lucht! De vallen klinken hard door de stellage van de boxring. Zo hard dat we zelfs soms schrikken. Ze springen van hoog, soms van op het paaltje van de boxring, naar de begane grond op de ander. Er zitten veel jongetjes met vaders in het publiek, die helemaal los gaan. Vaak de vader nog heftiger dan zijn zoon. Het is een mooi gezicht, en soms ook nog wel spannend met die trucjes. Na afloop is er kans om met de vechters op de foto te gaan. Wij willen iemand met masker, maar degene zonder masker wil graag een kus van Floor en met ons op de foto! Maar dat is omgekeerde wereld! Na 1,5 uur zijn we het wel weer zat. En besluiten voor het officiele einde toch maar gewoon zelf het plein te verlaten. Leuk om te zien, voor een keertje.
We vertrekken en eten nog een Tlayuda aan het Benito Juarez plein, zoals twee dagen terug. Dit keer bestel ik net iets anders, en dat krijg ik bij de eerste hap al te weten. Jeetje, de tranen schieten in mijn ogen van pittigheid. En ondanks dat ik soms even pauze moet nemen om wat koude adem mijn mond te laten afkoelen eet ik 'm helemaal op. Pittig eten moet ik toch in Mexico, dus dooreten zal je!