Alles behalve Pura Vida

Martes, el 4 de octubre

Tijdens het ontbijt kan ik goed mijn Spaans oefenen. Ik raak aan de praat met een man van het hostel die hier zit om "vrienden op te zoeken" maar volgens mij al dagen in dit hostel niks doet. Hij praat rustig, langzaam en duidelijk. Heel fijn om mee te oefenen. Het kan ook, want we hebben pas de bus om 11.30 bij de Coca Cola Terminal. 

We hebben een rustig ochtendje en vertrekken ruim voor de tijd. 

We komen langs een origineel winkeltje met de bekende maskers van de indigene tribe. De Boruca's zijn bekend om hun kleurrijke maskers met prachtige schilderwerken erop. Ze vieren nog jaarlijks de overwinning van de Spaanse kolonisatie en dat zij nog steeds bestaan. Dit doen ze op Día de los Muertos van 30 december t/m 1 januari (hoe vette oud en nieuw zou dit zijn!!). Dit meerdaags festival wordt de aanvang van de Spanjaarden op verschillende groepen uitgebeeld met maskers, dansen en kostuums waarvan sommige originele maskers in de winkel liggen. 

Onderweg kopen we nog wat heerlijk bruin brood dat we gister hebben zien liggen. Wat is dat lekker! We eten hier alleen maar super wit brood, dat is het enige wat er zowel in de supermarkt en in de Panadería te koop is! Zielsgelukkig zijn we, om een donkerbruin stokbrood te spotten en beleggen het in de bus met vlees van de Carnedería. 

We lopen duidelijk door het arme gedeelte en worden weer om de haverklap nageroepen. We zijn het inmiddels gewend en besteden er geen aandacht meer aan. We komen 10 min van te voren aan op Coca Cola Terminal, maar er is geen "La Fortuna" te spotten. We schromen nu niet meer om iedereen aan te spreken om dingen te vragen (extra leuk juist, nu het Spaans steeds beter gaat). We zitten op de verkeerde bus terminal, en moeten bij Terminal 7-10 zijn. Dan ineens moeten we haasten! Snelwandelend schieten we naar de andere terminal, zo'n 6 blokken verderop. Als echte Europeanen haasten we ons overal doorheen en halen we iedereen ongeduldig in. Bezweet komen we aan, over 10 min vertrekken ze, dan kunnen we onder tussen nog een kaartje kopen. Perfect! Zodra we in de bus zitten valt het allemaal weer mee, en vertrekken we pas na een half uur. 

Tijdens de busreis regent het, hard en zacht afwisselend. Ik lees wat uit mijn Spaanse Donald Duck (nog steeds niet uit!), kijk wat naar buiten, en tja... Dat is het wel. Floor slaapt op dit moment weer, haha. 

We hebben dit keer een hostel geboekt voor maar 5 dollar per persoon per nacht. Alleen de boeking was vrij onduidelijk dus we zijn nog niet zeker van een plaatsje. En voor 5 USD verwachten we niet veel, maar dat vinden we niet erg. We raken in de bus aan de praat met een meid van 32 die voor het eerst alleen op reis is, het is haar eerste dag. Je ziet dat ze zenuwachtig is, en tegelijkertijd excited. We hebben toevallig hetzelfde hostel geboekt, waar zij erg blij mee is. Ze kan lekker met ons meelopen, want wij weten de weg. Zodra we dit hostel binnenlopen verandert alles volledig. We komen in een cracky hostel aan, hostel Volcan, waar de stress volledig toeslaat en de atmosfeer alles behalve Pura Vida is. De onverzorgde, iets te dikke eigenaresse heeft twee kinderen rondrennen in het hostel. Met haar harde, scherpe stem wijst ze ons een kamer. We moeten nog na een dag wisselen van kamer. Net wanneer we alle spullen hebben gedropt, moeten we toch nu al wisselen en wijzigen alle plannen. Er is geen receptie, dus de regelmaat is ver te zoeken. We worden weer even aan ons lot overgelaten en ze komt vervolgens weer binnengestormd: we moeten nog betalen. Ze biedt ons 10 USD p.p. per nacht. Maar dat is niet afgesproken! Ook dit is allemaal lastig en er gebeurt van alles tussen door. De lakens van de bedden moeten nog verwisseld worden. Deze zijn zonder elastiek, maar met knopen in de hoeken. Werkt natuurlijk voor geen meter. Ondertussen loopt het kind rond te springen en om aandacht te vragen en staat er al iemand nieuws aan de deur. We krijgen nog een sleutel toegedrukt en zoeken het zelf maar uit. De beloofde keuken is slechts een vieze gootsteen, tafel met een koffiezet apparaat en een camping warmteplaat. Hier gaan we niet kunnen koken. 

Ondertussen komt tussen deze chaos, Floor erachter dat haar telefoon opnieuw rood scherm geeft! Hoe kan dit? Wat nu? Alles voor niks! Terug naar San José? Kan dit nu nog? Maar we hebben al 3 nachten geboekt? Floor slaat van wanhoop achterover op bed. Ook het Slowakeense meisje is in volledige stress; ze heeft dit hostel geboekt op de telefoon van een Israelische backpacker. Ze beseft zich nu pas, dat als hij op het terugknopje klikt, hij toegang heeft tot al haar creditcard gegevens. Ze is aan het overanalyseren en ziet ineens overal verdachte dingen, en ook wij vonden het maar een vage dude. Ze is helemaal paranoia en moet meteen haar bank bellen. Het is ongelooflijk hoe de atmosfeer is omgeslagen in enkele minuten en Pura Vida nergens meer te bekennen is. Ik voel de spanning in elke cm van de kamer. Ik mag nog blij zijn dat al deze problemen, mij nog het minst toe doen, maar ook ik wordt helemaal niet comfortabel van de sfeer. Waar is het Costa Ricaanse tranquilo leven?

We krijgen het voor elkaar om onze boeking te annuleren (10 USD voor deze crackplaats is afzetterij!) en slapen nu 1 nacht in dit hostel. De eigenaresse probeert ons nog over te halen met haar "very good breakfast with eggs". Maar op dat moment wil Floor alleen maar terug naar San José morgen. Zo vroeg mogelijk. Terecht worden er een paar traantjes gelaten. Ook het meisje van de bus ziet het niet meer zitten, en heeft alle scenario's al in haar hoofd gehad op dag 1 van haar vakantie. Ze laat ons haar gegevens achter voor het geval dat ze niet meer terugkomt en vertrekt. In welke stressplaats ben ik beland?

Ik betrap mezelf erop dat ik zelf ook baal van dat we terug moeten naar San José en het zonde is van onze dagen. Dat terwijl ik zelf niet eens écht met het probleem zit, ik kan alleen maar assisteren. Zodra ik weer denk; als dit mij was overkomen, had ik dit ook gewild, en zou ik ook willen dat Floor mee gaat. Daarvoor zijn we samen op reis. Dus samen zullen we blijven. En zo is het ook. 

Ik bekijk de dingen die er te doen zijn. Wat zijn het er veeeeel en wat zijn ze vet! Ik wil alles doen! 

Ik bekijk of het mogelijk is een tour zelf na te doen door de beschrijving te volgen en maps.me.  Het lukt me redelijk, maar het kost ons nog redelijk veel (vervoer heen en terug, entrance fee, lunch, enz), en vooral veel tijd. En je weet natuurlijk nooit of je makkelijk verdwaald raakt, of dat het pad netjes is uitgestippeld. Morgen maar aan Floor vertellen. Ze heeft nu wel wat anders aan haar kop. 

Floor is al vrij snel weer in een redelijke mood, want zodra ze in tranen haar telefoon nog een keer aan doet, doet'ie het opeens weer! Wat een wonder! 

Nu der telefoon het weer doet, maar toch nog erg onzeker is, geeft Floor terecht aan dat we niet meer per se morgen ochtend zo vroeg mogelijk terug moeten naar San José. Het kan nog wel even wachten, want de garantie is een maand en op dit moment werkt hij weer. Dat lucht mij heel erg op. Ik heb nu al zo veel zin in de hikes en heb ik toch niet het idee dat we vandaag voor niks hebben gereisd( en morgen en overmorgen weer te moeten doen!). Floor stelt voor om hier te blijven, naar Monteverde te gaan, dan terug naar San José en vanuit de hoofdstad de grens over naar Nicaragua. Een heel fijn plan om eerst weer even te herstellen van de schrik en de reisdagen praktisch in te delen, als we toch al onderweg zijn. En anders zouden de komende dagen een grote sleur vol ergernis zitten, dat we nu vermijden! 

We sluiten de dag af in een leuk, cheap restaurantje met z'n drieën. We vinden de rice and beans erg lekker, maar ook de vis, pasta salade en ceviche zijn hier weer op en top. Wat is het eten hier toch heerlijk! Het is erg gezellig en het Slowakeense meisje dat met ons mee is, bedankt ons zo'n 10 keer voor onze aanwezigheid, tips en steun, op haar eerste chaosdag van haar reis.