You better Belize it!

Miércoles, el 23 de noviembre

Vandaag is de dag waar we voor naar Belize zijn gekomen. De onderwaterwereld gaat weer voor ons open. Door de deuren van Caveman Tours. Deze chille rastaman wint iedereen voor zich. Rond 10 uur verzamelen we met zo'n 6 andere Bellagangers bij mister Caveman. Hier krijgen we een briefing en stappen daarna met onze snorkelgear de boot in.
Precies op het plekje waar we gister met onze eigen kano het water in sprongen, stoppen we nu om te kijken voor zeekoeien. Helaas is het weer niet top en vinden we niks. Beetje een teleurstelling is het wel, maargoed, we hebben natuurlijk geen garantie.
Daarna racen we snel door naar de main barrier reef, wel met een zeil over ons hoofd, want het regent zelfs vandaag. Het was wel lekker knus en zorgde voor wat opschudding, want de wind die keihard tegen het zeil aan klettert en bijna het zeil uit je handen trekt. Daarnaast bumpten we allemaal constant zodat we uiteindelijk hutje mutje tegen elkaar aan zitten.
We gaan de boot uit en mogen voor het eerst het water in. Even in je masker spugen, en gaan. Onderwater is het een drukte van jewelste. Het visverkeer komt van alle kanten op je af en houdt geen rekening met zo'n enorm mensenwezen in het water. Ze zijn totaal niet bang waardoor je constant het idee hebt dat je ze gewoon kunt aanraken als ze zo'n 30 cm voor je langs crossen. De grote grijze roggen zijn overal en bewegen zich prachtig soepel en met alle rust door het water. Ik duik onder en probeer met hem mee te zwemmen. Dat lukt en geeft je de ultieme ervaring om dat beest uitgebreid te bewonderen. Ik zwem op een stuk waar geen zandbodem te zien is, omdat deze is bedekt met enorme schelpen. De roze, zoals in een film. Die poetsen ze op en verkopen ze op het eiland van Caye Caulker. Ahaaa!! Dus hier halen ze de souvenirs vandaan. Ze liggen hier voor het oprapen. Een stukje verderop lijkt er een vissenbijeenkomst te zijn. De wirwar van vissen is overwelmend, en daar precies onder het vissersbootje, zit een enorme schildpad. Precies zoals in Nemo de film. Het is er druk, want alle touristen willen schillie zien en foto's maken. Schillie maakt het geen zak uit en beweegt zich rustig voort. Het blijft verbazingwekkend hoe hij rustig naar ons toe zwemt. Roggen, snappers, trunkfish, alles zwemt er. Wat een top duik! "Unbelizable!" Grappen we.
Onze volgende stop is shark alley, waar we kunnen zwemmen met nurse sharks!! Om ze te lokken worden er sardientjes in het water gegooid. Een lading van mistens 20 haaien is binnen no time bij de boot om voor hun delicatesse te vechten. Wij staan er met ons neus bovenop. Sommige sardientjes worden in schelpen op de bodem gegooid, zodat de haaien zich meer verdelen. Prachtig is het, en veel minder eng dan ik had verwacht dat ik het zou vinden. Ik durf vrij dichtbij te komen en met ze mee te zwemmen over de bodem.
Af en toe begint het te regenen. Gelukkig is het niet erg, want het water is warmer dan op de boot. Zo trekken we toch elke keer weer snel onze spullen aan om ons zo snel mogelijk in het warme water te laten zakken om ons op te warmen.
Stop 3 is Hol Chan, oftewel "nauw kanaal". Hier zit een kanaal waar de stroming best wel aanwezig kan zijn. We splitsen de groep in helften en starten een tour bij de guide. Hij laat ons veel vissen zien en noemt daarbij de namen. Het is vet ol weer in zo'n nieuwe omgeving te zijn waar de gids ons voor gaat. Hij pakt een schelp en doet er wat rare dingen mee, totdat er langzaam een Moral Eel onder een koraal tevoorschijn komt. Een groene, mega slangachtige vis kruipt uit zijn schuilplaats, op jacht naar het eten in de schelp van de gids. Ik zie hem voor het eerst, echt een draakje met tanden (zoek maar eens op!). Hoewel onze nieuwe zweedse vriendinnen het erg goed vonden, merk ik toch dat ik kritisch blijf op gidsen. Ik hoor liever feitjes dan alleen een naam van 100 verschillende vissen die ik toch niet ga onthouden.
We varen naar een nieuwe spot, waar we worden gedropt bij een Shipwreck. Het blijft altijd indrukwekkend zo'n enorm schip onderwater te zien, dat er nu al zo'n 20(?) jaar ligt. Het onderwaterleven heeft zich op deze vreemde vogel in de bijt aangepast waardoor het schip nu volledig bedekt is met koraal. Het schip ligt wel op een paar meter diep, dus freediven moet wel. Gelukkig kan Australier John het heel goed, hij verdwijnt af en toe zelfs onder het dek, om door een ander gat weer omhoog te komen. Dit maakt het voor mij ook wat comfortabeler wordt om zo diep te gaan. Het blijft toch zwaar en vermoeiend. Je neemt een grote hap adem en vecht vervolgens als een gek door tegen de elementen in naar beneden te zwemmen. Gelukkig weet ik nu door het duiken hoe ik mijn oren kan herstellen. Ik spot zelfs nog een lionfish, het monster van de Caribbean, die er onderwater zo prachtig uit ziet met zijn stekels.
Ook stoppen we nog even bij de Coral Garden waar we zelf mogen rondneuzen tussen het koraal, op zoek naar mooie vissen en misschien wat andere onderwaterwonderen. Het blijft toch moeilijk om als leek rond te zwemmen in dat koraal, op zoek naar speciale dieren, maar het maakt het niet minder leuk om zelfs op avontuur te gaan!
De duiken zijn afgelopen en varen terug richting Caye Caulker. Vlak voor het einde slaan we nog even af. Hier kunnen we Tarpoons vinden. Enorme vissen van zo'n 10 kilo die zich daar verzamelen. Het is al indrukwekkend als we er naar mogen kijken, wanneer de kapitein met een emmer sardientjes aan komt lopen. Daar hangt die dan, de laatste seconden van zijn Sardientjesleven, bungelend aan zijn staart tussen mijn vingers, zo'n 30 cm van het wateroppervlak. De tarpoons cirkelen er omheen, wachtend op het juiste moment. Ik, op de boot heb hetzelfde gevoel; De spanning stijgt, wanneer slaan ze toe? Wachtend op het juiste moment om het visje los te laten en mijn hand weg te trekken. Wie niet waagt wie niet wint, en dan springt er een enorme vis boven het water uit. Voor ik het weet laat ik het sardientje los, overlatend aan zijn lot. Binnen enkele seconden verdwijnt het visje ik de bek van de Tarpoon. Opgeslokt. Soms verdwijnen hele handen in de bek van de Tarpoon, en het zweedse meisje heeft zelfs wondjes op de rug van haar hand.
De sardientjes zijn nog niet op, deze zijn bestemd voor de vogels die boven ons suizen. Ik moet me even ergens overheen zetten als de gids me zegt dat ik het visje in de ogen moet vast pakken, en met de staart naar boven omhoog moet houden. Ik strek mijn arm. Ik kijk naar boven, en langzaam zie ik een vogel dalen tot mijn armhoogte. In uiterste controle grijpt de vogel het visje uit mijn hand en mengt zichzelf weer met de rest van zijn soortgenoten. Alles gaat in slechts een paar seconden.
De laatste stop is in de achtertuin van een hostel. Het is moeilijk om de zeepaardjes tussen het net te vinden. Ze zijn klein en niet erg indrukwekkend. Ik krijg nog een voetje om een kokosnoot uit de achtertuin mee te pikken, maar karma komt terug, want er zit kokosvlees noch kokoswater in mijn aanwinst.