The Bocas life

Jueves, el 22 de septiembre

Het is weer tijd om te verplaatsen. We maken ons ontbijt van wat we nog over hebben; papaya, een halve meloen en gebakken banaan. We rekenen af, 54 USD zegt de mevrouw verbaasd: alleen verblijf en 1 keer eten? Iedereen koopt hier van alles, maar wij waren goed voorbereid door veel mee te nemen! 

We starten met de treasurehunt rond het hostel, maar al snel raken we vast, en geven het op. Liever vroeg naar Bocas! Bocas is weer een prachtig resort. Het water schittert weer heerlijk blauw als we aankomen in het zonnetje. We worden afgezet op het hoofdeiland Isla Colon. Het is alsof je in een film bent, ongelooflijk weer. Al die gekleurde houten huisjes met houten balkon zijn te leuk, overal barren. Het goeie leven straalt er vanaf. Je ziet ook meteen dat het een rijk gedeelte is en het toerisme de enige grote bron van inkomsten is. Iedereen spreekt er bijna vloeiend Engels en er is overal advertisement voor tours, trips, thema-avonden, en gekke shit. Van veel mensen horen we dat partyen hier echt te gek is, en dat mensen hier superlang blijven hangen. De volgende dag slaapt we een Nederlands meisje in hetzelfde hostel als wij, die we al eerder hebben ontmoet. Zij is hier al een week, "en blijft hier ook zeker nog een week! Zo fantastisch is het hier." 

Op het hoofdeiland hebben we naast vele leuke reacties ook al vele "klachten" gehoord voor het geluidsoverlast. Feesten zijn 24 uur per dag, en het houdt niet op. Wat dus ook voor weinig rust zorgt. Isla Bastimentos is een ander eiland van Bocas del Toro, het is een stuk kleiner en minder toeristisch. We zitten in Bubba´s hostel, een hostel in/aan het water, waar je met de watertaxi wordt afgezet. Ze hebben een heerlijke steiger en een leuke bar. We lopen even tot het einde van het eiland, dat neemt zo'n 10 minuten in beslag, waarin we zo'n 10x worden aangesproken voor tours, watertaxi´s en snorkelen. Je ziet het verschil met het hoofdeiland onmiddellijk. Alles is hier een stuk minder goed geregeld. Outside maakt niet zoveel uit, restaurantjes zijn allemaal wat minder goed uit en doen niet echt toeristische offers. De locals chillen en hangen een beetje. We lopen door, en komen richting de andere kant van het eiland, waar het plotseling weer luxer wordt. Ik zie een lage palmboom en klim er half op. We hebben al een aantal keer geprobeerd om er een kokosnoot uit te halen, deze is wel erg laag, dus grote kans. Floor pakt een steen, en binnen 2x gooien, valt er een joekel van een kokosnoot in het water. Floor springt het water in, en redt de kokosnoot van verdrinking. Gelukt! We dragen 'm de hele weg terug naar ons hostel, deze moeten we toch open kunnen krijgen. Ons hostel heeft geen manchette in bezit, dus we moeten de straat op.  De eerste beste personen op het pleintje zijn al bereid dat voor ons te doen en nemen ons mee naar een restaurant. Verser dan dit krijg je het niet. Hij hakt de kokosnoot open en gulzig drinken wij het heerlijke kokosnootsap op, daarna wordt de kokosnoot volledig open gehakt en krijgen we een lepel in ons handen gedrukt voor het kokosvlees. Heerlijk... En zo gezond!!! Ik leer dat kokoswater vrijwel het enige is dat je rechtstreeks in je bloed kunt injecteren als je veel bloed verliest. Cool! 

We eten gezellig aan het water bij een restaurantje. Buiten zag het er niet zo aantrekkelijk uit, maar we zijn toch maar naar binnen gelopen. Je passeert eerst 2 donkere kamers waar je niet dood gevonden wil worden en je denkt: is dit het? Willen we echt hier eten? Maar dan zie je een pijl met "restaurant" en beseft dat je nog door moet lopen. Zodra je de vlonders naar het restaurant oploopt, zie je dat het allemaal toch wel schattig is en we gaan mooi zitten aan het tafeltje aan het water. We bediscussiëren de service waar ik me keer op keer over verbaas en ik eeuwig over kan filosoferen. Onze bediende glimlacht geen moment, en elke beweging lijkt een opgave, en het lijkt alsof ze niet blij is met onze beslissing van de gerechten. Ze staat niet rechtop, maar hangt half over de tafel en kijkt tussen onze bestelling door nog even rustig op haar telefoon. Tegelijkertijd is ze zich van geen kwaad bewust. Het is raar dat ik dat van haar verwacht, ook al betalen we zo weinig, en is het leven hier nu eenmaal zo. Toch is het zo dat wij de enige in het restaurant zijn, en je daar juist blij om mag zijn. Eindelijk weer iets te doen, en eindelijk weer brood op de plank. 

'S avonds snijd ik een vergelijkbaar onderwerp aan bij een voorbijganger. Als ik door de straten loop vraag ik me af of iedereen hier een baan heeft. Of iedereen hier leeft van het toerisme en wat ze dan precies doen. Het lijkt alsof iedereen hier 365 dagen per jaar vakantie heeft. Wat op het eerste gezicht zo heerlijk lijkt, slaat om in een soort lusteloosheid, verveling, demotivatie en een sleur. Mensen boeit het geen flikker om hun huis te repareren en doen het daarom maar met zeilen. Ze hebben geen zin meer om het welkomstbordje van hun restaurant te verven en recht te hangen om meer mensen aan trekken, wat voor mij zo vanzelfsprekend lijkt. We hebben een lang interessant gesprek waarin hij dit bevestigt en aangeeft dat er een aantal problemen van dit eiland onder de tafel geschoven worden. Ik besef me dat ik weer veel aan het kijken ben naar efficiëntie, pap! Maar goed dat wij zulke werkpaarden zijn in Nederland! Kom je een stuk verder mee.