Crazyday in Semuc Champey

Martes, el 29 de noviembre

Morgen mogen we gratis slapen in deze prachtige Lodge. Het is een goeie deal, want de Samuc Champey tour zouden we toch wel doen. Ook parkentree zouden we zeker nog moeten betalen. De initiele 185 Quetzales, is daardoor nog maar 185-50-50=85 Quetzales (=10e). Daarvoor krijgen we een gids, tubes, transport en kaarsen!
We vertrekken wat laat, maar zijn daar inmiddels volledig gerust op. We zijn met een enorme groep, onder andere omdat de stomme poolse groep vrouwen van de grens ook met z'n 8en staan ingeschreven. We worden vervoerd als vee, wat hier trouwens de normaalste zaak van de wereld is: met zo'n 15 man gaan we in de achterbak van een pick-upje. Door de ruige weg kunnen we gelukkig wel vasthouden aan de stalen omheining. Het is een echte workout om jezelf staande te houden en niet tegen anderen aan te vallen. Anderen hebben een betere truck, waar je kan zitten, maar eigenlijk vinden wij dit natuurlijk veel leuker.
We krijgen een nieuwe gids, het dochtertje van de huidige. Zodra het startsein wordt gegeven sprint de 10-jarige de berg op. Op naar het uitzicht punt. Het is zo'n 25 minuten met de trap omhoog, maar wij rennen het meissie zo snel mogelijk achterna. Zij doet dit elke dag. Wij komen zwetend op de top. Vanaf de mirador kun je het plaatje van semuc champey zien zoals het op internet staat. Mooi van bovenaf. Het is werkelijkwaar wonderschoon. De verschillende "altaren" zijn duidelijk te zien. De pools, onweerstaanbaar blauw, onderscheiden door de lichtbruine rotsen. Je kunt een paar mensen zien zwemmen, pas dan realiseer je wat een gigantisch natuurwonder daar is. Het is nog redelijk rustig op de top, want we zijn als eerste van onze groep. Daarom nemen we in alle rust een aantal selfie-filmpjes. Een zekere fotosessie, want hallo! Straks staat het er niet op! Beter het zekere voor het onzekere, en onze groep is er toch nog niet. Maar dan zijn we plotseling de laatste. Gelukkig gaan we snel weer naar beneden en halen de rest van de groep optijd weer in om als eerst weer de wateren van Semuc Champey te betreden. Wauw, terecht het mooiste plekje van Guatemala. Het water is kraakhelder. Ik voel aanrakingen op mijn voet, kijk naar beneden en zie dan de visjes die de dode huidcellen van mijn voeten nibbelen. Soms lijkt het alsof de visjes vliegen, omdat je het water niet meer van lucht kan onderscheiden, zo helder.
Van de bovenste pool, maken we ons een weg naar de verschillende pools beneden. Zelfs een leuke rotsslide tussendoor.
We zijn op zoek naar de 10m jump. Want die moest hier toch ergens zijn? Als we 'm niet kunnen vinden, gaan we toch maar weer terug naar de groep, waar de gids ons alweer opwacht, weer als laatste! Oeps!
We lunchen ergens, waar wij ons eigen tasje weer pakken en onze belegde boterhammen eruit slingeren. Het is grappig hoe wij elke keer zo voorbereid zijn op het eten en andere elke keer maar weer een menuutje kopen. We maken hier toch weer vrede met de Poolse vrouwen van de grens. We zitten toch met ze opgescheept, ze verblijven verdomme ook nog in hetzelfde hostel. Misschien zijn ze toch wel oke.

We krijgen allemaal een kaars in onze handen gedrukt. Leuk, want dat betekent dat we het donker in gaan. Het is best wel spannend in het begin, want het is echt pikkedonker binnen. De gids wacht even, wrijft zijn handen over een stalagtiet (of stalagniet?) en tekent zwarte gevechtsstrepen op onze gezichten. Ik krijg een hart op mijn ene wang, een bloem op mijn andere. Ik wou zeggen prachtig, maar het was echt spuuglelijk, haha! De eerste paar meter gaan we al tot onze kuiten het water in, en zwemmen al redelijk snel via een gespannen touw van rots naar rots. Zo wanen wij ons een weg door de grot. Gaat je kaarsje uit? Dan moet hij snel weer bij een ander worden aangestoken.
We komen bij een watervalletje, er hangt een touw in de waterval. Middels 4 grote stappen kun je jezelf tegen de waterval in naar boven werken.
Aan het einde van de grot zit een jump. Op de smalle weg naar boven springen er al een paar. Het geluid van de plons is oorverdovend, met zoveel echo. Best wel angstaanjagend. Het is niet erg hoog, maar je mag niet te hoog springen, want anders stoot je je koppen aan stalagtieten boven je hoofd.
De weg terug heeft een miniglijbaan. Er vanaf met de armen omhoog, want anders gaat je kaarsje uit. Er is luid gejuich als iemand zijn kaarsje aan houd, en als een voetbal wedstrijd "ja, ja, ja.... Oooowh" geroep als je kaarsje het niet droog houdt.
Het touw via de watervallen wordt ons afgeraden, maar met een beetje aandringen mogen we toch via deze weg terug. Het is een stukkie moeilijker, maar we kunnen het. Als ik Floor een voetje geef klettert de waterval mijn hele broekie naar beneden. De gids lacht me nog even na. Heeft hij z'n lolletje ook weer gehad!
Het is wordt druk op de terugweg, en er onstaat bijna een file! Gelukkig gaan wij door het zwarte gat naar beneden. Het is weer pikkedonker, als je kaarsje uit gaat. "Plaats je voet hier, andere voet hier, en je handen hier. Nu je kont een beetje draaien, dan kan je nu hierbij. En dan; zak jezelf door het gat." Het is spannend, want je weet niet wat je moet verwachten. Maar ik wurm mezelf op die manier door het zwarte gat en val daarna in het water. Na deze surprise, door. Naar de volgende; we gaan een stukkie tuben. We pakken de tubes en lopen tot een wilde waterval. Onderaan mogen we in onze band duiken en zwemmen we tot de brug. En als de denken dat de dag niet nog afwisselender en more exciting kan, mogen we van de brug afspringen. Woooh! Wat vet. De oude brug waar we al 2x over heen zijn gereden rammelt aan alle kanten. De stalen frame van de brug is belegd met losse planken, daaroverheen ligt een soort pad waar het vervoer zich over moet balanceren. Alle planken verschuiven een beetje als er een auto overheen gaat. En ja hoor, daar mogen wij vanaf. Wat ontzettend spannend! En zo tegen natuurlijk. Het lijkt een soort van "voor het eggie" om van een brug af te springen. Maar als 2 mannen ons voor gaan, nemen wij natuurlijk ook de kans. Oh oh, Floor gaat bovenop staan, wat durft ze! Dan moet ik dat straks natuurlijk ook, haha! Floor komt veilig boven, en dan is het mijn beurt. Ik zet de angsten uit mijn hoofd en klim de zijkant van de brug op. Ik grijp de schouder van de gids om mijn evenwicht te bewaren. Mijn benen trillen een beetje. Oeeh dit is wel eng hoor! Ik twijfel niet lang, want mijn benen, en mijn balans houden het niet heel veel langer. In laat me vallen en dan: woeeeeeeeh! Plons! Voor ik het weet raak ik al weer veilig het water en laat me langzaam omhoog drijven. Nagenietend van de adrenaline. Ik gil omhoog: "Awesomeeeeee!!"
Wat is dat toch cool! En wat ben ik weer trots op ons dat we dit durven! Het maakt de hele ervaring en dag zoveel intenser. Het bloed giert door mijn lichaam van blijdschap! Wat een coooooole dingen.
En onze laatste activiteit is niet minder cool! We mogen van een enorme schommel af. Weer heel iets anders dan die jump. Totaal niet eng, maar adrenaline van puur plezier! We zetten boven af. Voeten naar voren, ik swing en voel de wind door mijn haren, laat mijn handen los en vlieg rustig het water in! Leukiee! Stiekem heb ik wel een beetje pijn van de klap op mijn kont, maar ben die door de leukheid na 1 sec alweer kwijt. Nog een keer! Weer een van de betere dagen! Zoveel afwisseling; donker&licht, hoogte&diepte, actief&relax, spanning&lol, voor ieder wat wils! Mijn geluk kan niet op. Ik ben een gelukkig mens.

's Avonds drinken we een biertje bij Zephyr. Dat is het partyhostel waar we veel over gehoord hebben. Het was helaas dubbel de prijs, en door ons "korte" verblijf van 2 dagen met een dagvullend programma zouden we er weinig verblijven. Daarom kiezen wij voor El Retiro.
We hebben een leuke avond en drinken wat biertjes met nieuwe mensen en mensen die we al kenden van de reis. Het is erg gezellig. Het hostel valt ons echter tegen. De infinitypool is in het donker niet super vet, de jacuzzi staat uit en de chilllounge is eigenlijk maar 10 picknick banken. Het is groot, maar niet zo amazing als we verwacht hadden. Maar misschien komt dat door het donker. De mensen daarentegen zijn wel weer echt heel leuk en sociaal. Toch lopen we om 02:30 weer lekker richting ons eigen bedje.