cristal clear

Viernes, el 30 de diciembre

We checken uit, en lopen daarna meteen naar hostel Tres Mundos, dat zich ook in Playa bevind, maar dit hostel al geboekt hebben. Hostel 6-15 zit om de hoek dus het is maar kort. We kunnen onze spullen daar in het halletje zetten en vanmiddag inchecken. Dat vinden we helemaal prima. We maken mijn tas nog wel even vast aan die van Floor, want in het halletje staat precies dezelfde tas als die van mij. We betalen er voor 2 personen voor een enkele nacht maar liefst 1320 pesos, dat is 60 euro!! Maar goed het leek op dat moment de enige optie. Het is nu eenmaal hoogseizoen en de dagen voor oud en nieuw worden natuurlijk de hoogste prijzen gevraagd. Niet meer aan denken, betalen en gaan. 

We lopen terug naar hostel 6-15, waar onze scooter vannacht gestalt stond. Gelukkig staat die er nog, want hij stond recht achter het hek, te zien door alle voorbijgangers. De scooter doet me denken aan degene die we gehuurd hebben in Thailand, waar patrick en ik ook zo'n mooie rode en gele hadden. Floor mag beginnen. Zodra we een een richtingsweg inrijden worden we van alle kanten benaderd dat we daar niet in mogen en moeten omkeren. We kunnen zo snel mogelijk de grote weg op, maar zodra we daar aankomen, merken we dat het wel een erg grote weg is met snelle auto's. Het is ook wel extra leuk om een beetje door de straatjes van Playa te rijden, ook al is er niet erg veel te zien. Ik zit achterop en doe de navigatie. We moeten op een gegeven moment zelfs de ongeasfalteerde weg op. Ik wist niet dat die er nog waren in Mexico?! Na ons avontuur in Isla de Ometepe kan geen dirtroad ons meer bang maken, en Floor crosst er zo overheen. Ook een smal weggetje houdt ons niet tegen en zo komen we de snelweg op. Vanaf dan is het nog zo'n 23 km. In Tulum was het fietsen langs de snelweg best oke, het was er redelijk rustig en maar af en toe kwam er een scheurende vrachtwagen langs. Meestal met genoeg afstand. Met de scooter gaat alles toch een stuk sneller en houdt ik altijd de angst van Mama in mijn achterhoofd. Als we nu vallen gaat alles een stuk harder. Moeten we nu juist wel snel om de doorstroom te bevorderen, of moeten we nu toch 45 km/u gaan rijden omdat we dat kennen van europa. We kiezen voor het eerste en scheuren de vluchtstrook af. We blijven wel op de vluchtstrook omday we het anders alleen maar gevaarlijker maken. Daarnaast is de vluchtstrook goed begaanbaar en voelen we ons daar een stuk veiliger. We rijden denk ik gemiddeld 70 km/u, en soms komen we zelfs in het rode gedeelte, vanaf 80 km/u. Dat betekent dat we na een korte tijd al bij de eerste Cenote aankomen. We zien het bordje van Cenote Christallano en als we stoppen zien we dat we zelfs lopend naar Cenote Azul en Cenote Jardin Eden komen, precies de 2 waar we wel heen wilden! 

We beginnen bij Christallano. We kopen de entree, als Floor de scooter weg zet. Vanaf daar moeten we een leuk aangelegd paadje naar beneden, met kleine palmboompjes waar we in de verte tussen de bomen al het water zien glinsteren. Het eerste meertje lopen we voorbij om de rest uit te checken. We lopen langs een commercieel kraampje door naar de "tweede" cenote. Het is nog rustig, maar het is ook nog vroeg. Floor moet alweer plassen, dus die vliegt er al snel in. Kort daarna sping ook ik het frisse water in. Het water is weer heerlijk zacht en helder hier. We hebben helaas geen snorkel gehuurd voor de dag, dus we kunnen niet echt onder water kijken. Daarom gaan we boven water op avontuur; we zwemmen links naar achter, waar duidelijk een grot achtige overkapping zit. We moeten een soort rotsachtige plaat over klimmen die bijna boven het water uitkomt. Het water lijkt blauwer dan ooit, blauw zoals we het nog maar weinig gezien hebben. Een donkere, diepe, intense kleur blauw die alleen nog maar mooier wordt met de zonnenstralen die in het water breken. Het is minder eng om in deze grot te zwemmen, want de bodem lijkt vrij dichtbij en het wordt niet echt heel donker onder water. We kunnen dus lekker even rondzwemmen als we daar opeens een wel heel smal gangetje zien waar we waarschijnlijk nog net in passen. Floor wisselt een blik met de toezichthouder die vriendelijk de grot in knikt. Het is dus mogelijk. Een beetje spannend is het wel, want zo het donker in bij zo'n smal gangetje is wel erg onwennig. Alsof alle watermonsters zich daar verzamelen. Ik zwem eerdt even met mijn voeten naar voren voor alle mogelijke onverwachte rotsen. Dat lukt aardig, maar het is wel vrij onhandig voortbewegen zo in dat water met zo weinig ruimte. Als ik ermee stop, straft god meteen met een paar flinke rotsstoten en schaaf ik een aantal goede keren langs de rots. Gelukkig houdt onze luchtige praat het allemaal wat minder eng. We cirkelen onze weg om de rotsen weer terug totdat we weer in de grote poel komen. Midden in de cenote hangt een schoon touw, waar we nog even op chillen. Pas dan resliseer ik me dat we nog niet eens gegeten hebben! Wooh, het is al 10:30u en we hebben nog geen hap door onze keel. We hebben er wel al een mooie spot voor gezien. Boven op de rotsen is er een springplek van zo'n 4-5 meter. Dat is ook een mooi plekkie in de zon, en ontbijten daar lekker met een broodje. 

Wel hebben we de GoPro weer mee, met nieuwe geheugenkaart, dus we kunnen genoeg filmen voor foto's. Het eerste ontdekkingsrondje moet dus nog een keer herhaald worden voor de GoPro. Dat doen we en maken een paar leuke filmpjes. Dat betekent ook nog een keer de smalle donkere gang in. Vlak voor het gangetje is een koppel het water ingesprongen. Met jurk en al. Daar gaat ze dan, volledig opgemaakt en haar haar mooi, jurk nog foutloos. Man in bijpassend pak, geen vouw te spotten en ook hij springt het water in. Wauw, dat is origineel! Trouwfoto's onder water. En dan zijn deze cenotes met dat bizar heldere water en die mooie rotsen wel een top decor. Met een hele stellage aan speciaal waterproof camera gear worden er foto's gemaakt. Heel vet wel, alleen die jurk...

Wij maken nog wat amateurfoto's met de GoPro onder de Stalagtieten van de rots, waar we als echte monkeys (toekomstige partner van Floor) aan het plafond kunnen hangen. Wat elke keer weer een prachtige omgeving geeft. 

Dan zwemmen we de andere kant op naar een ander poeltje. Het is een stukkie kleiner, en zoeken een andere weg om terug te zwemmen. Ook hier gaan we een klein weggetje in. Dit blijkt geen echte doorgang, maar met een beetje klimmen en klauteren lukt het prima. 

Voor mijn reis had ik waarschijnlijk allang teruggegaan. Hiervoor was ik toch een beetje vies van al die glibberige dingen onder water, alle takken die vissen kunnen behouden. Ik ben nog steeds niet 100% van mijn vissenangst af, en ik hoef ze ook nog steeds niet per se aan te raken en dat soort dingen, maar er is al een wereld van verschil tussen mijn rela met vissen. Zolang ik ze kan zien is het prima en mogen ze best dichtbij komen. Toch merkte ik in de zee van Holbox dat wanneer een vis je aanraakt je toch een beetje schrikt. Juist omdat je het niet ziet aankomen en zo onverwachts. Pas dan wordt ik weer een beetje panisch. 

We blijven nog even op het mini platformpje zitten, dat nog geen 5 cm boven het water uitkomt.. Onze ruggen in het zonnetje, onze onderbenen in het water. Kleine visjes beginnen aan onze tenen te likken. Ik moet er nog even aan wennen want het idee is toch nog wel erg raar dat al die visjes aan je tenen zitten te eten en het kietelende gevoel is maar moeilijk te onderdrukken. Ik moet erg lachen de hele tijd en heb maar moeite om mijn stuiptrekkingen te verbergen. Na een tijdje wordt het beter en wordt ik afgeleid door alle kids om ons heen. Een meissie van rond de 8 die van de rots af wil springen zonder lifevest, terwijl haar zus totaal niet durft. 

Haar zus (10?) nodigen we uit om naast ons te komen zitten. Ze vindt de vissen rond onze voeten super interessant en wil dat ook. De kleine visjes hebben inmiddels hun familie uitgenodigd ook te komen sabbelen aan onze voeten, want ook grotere visjes hebben zich nu aan onze voeten verzameld. Met minstens 50 kussen ze onze vier voeten. En dat voor gratis! Grappen we, want in de stad van Playa hebben we meerdere keren de schoonheidsvisjes in de voetenbakken zien zwemmen: $20 voor 10 min, $30 voor 20. Ben je nou van de zotten? 

Ook de kleine meid is na twee keer springen bek af en komt tussen mij en haar zus in zitten. Ik probeer de vissen naar de kindervoetjes te sturen maar die zijn óf te schoon, geen dode huidcel te vinden. Óf de meiden zijn te bewegelijk, omdat ze hum voetjes niet stil kunnen houden en te weinig geduld hebben om de 20 vissen in alle rust toe te laten. Wij blijven daar wel een hele tijd zitten voor onze pedicure behandeling, zodat we straks met schone, gladde voetjes het water weer uitstappen. Daarnaast hebben we vanuit onze plek een goed uitzicht op de springplek, een fijn vermaak van mensen die twijfelen om te springen. We hebben hier al veel hezommen en zodra de zon zich een tijdje verschuilt achter de wolken, krijgen we het koud. Dan, rond 13:00u is het tijd voor een volgende cenote en worden onze plekken binnen no time over genomen die ons ook hebben zien pootje baden. We pakken onze spullen, lopen terug naar de ingang en kunnen meteen doorlopen naar de ingang van Cenote Azul. De Eden Garden slaan we over, helaas misschien als we vanmiddag nog tijd hebben. We stappen Cenote Azul binnen, ook hier moeten we even een paadje aflopen voor we bij het water komen. We lopen enkele kleine poeltjes langs, leuk leuk, denken we. Langzaam komen we bij het water en langzaam zien we het drukker worden. We schrikken bijna van de drukte rondom Cenote Azul!! Azul is groot, enorm. Maar het stikt er van de mensen. We lopen een tijdje door, naar het einde, maar ik heb veel dingen vast. Ik plof mezelf ergens neer als Floor doorloopt. Later komt ze terug, ze was me kwijt. Zo groot en druk is de cenotes dus. Ik heb inmiddels mijn spullen op een klein vrij plekje gedropt en ben aan de rand van het water gaan zitten. Ik wil er nog niet meteen in, want ik ben nog te koud. Floor duikt er wel meteen in en zwemt een rondje. Ze komt eruit, naast me zitten. Samen aanschouwen we de mensen in het water. Het is eigenlijk gewoon een super mooi aangekleed zwembad, met zo helder water en zoveel mensen die allemaal hun eigen ding doen. We zien ontzettend veel verbrande lichamen, sommige bijna om te lachen. We zien heftige en grappige bikini's en zwembroeken waarover ook altijd iets te zeggen is. We zien ontzettend veel kinderen, want ook hier in Mexico lijkt iedereen nog aan de lopende band kinderen te krijgen. Het is een stuk minder dan in Guatemala, maar ook hier zijn kinderen in overvloed. Hele gezinnen komen naar deze Cenotes langs de snelweg. Ze zijn goed bereikbaar en alle Mexicanen komen tijdens hun eigen kerdtvakantie ook even de wonderen van hun land bekijken. Gelijk hebben ze natuurlijk, maar daardoor komen ze met de hele familie, inclusief neven, nichten, kids en oma's. Ze hebben een piepschuimen koelbox mee van de Oxxo supermarkt om al hun fris en chips in koud te houden. Bijna iedereen heeft een fototoestel vast om de omgeving, maar vooral hunzelf vast te leggen.  Is het geen GoPro, dan is het wel een selfiestick. Ze maken hier ook veel gebruik van de waterdichte zakjes waardoor je met je telefoon onderwater foto's kan maken. Mensen vertrouwen blind op die plastic dingen, wij hebben beide onze twijfels. Mensen nemen ook alle risico om zonder hoesje het water te betreden. Veel mensen snorkelen, wij hebben dit keer geen snorkel gehuurd, want dat hadden we vorige keer al. Toch merk ik wel dat het een stuk leuker is om een duikbrilletje te hebben, daar kun je jezelf een stuk langer mee vermaken. "Op mijn volgende reis...", denk ik dan, "neem ik een klein duikbrilletje mee." Nu is het al te laat om daarin te investeren en daarnaast weet ik niet of ik 'm vaak genoeg zou gebruiken om hem echt de hele tijd mee te sjouwen. Toch mis ik een snorkel vandaag. 

Ik duik er nog even in, nu ik inmiddels weer fijn ben opgewarmd door de zon en weer aan verkoeling toe ben. Langzaam zwem ik om de kleine groene eilandjes heen. Ook hier zit weer veel variëteit in de cenote en snap ik helemaal waarom dit prachtige stukje natuur zo geliefd is. Er zijn jumps, bruggetjes, zonspots, het is er diep, ondiep, grotten en natuur. Wat wil een mens nog meer? Er is voor ieder wat wils, een prachtige plek om je vrije weekend te spenderen, helemaal met kinderen. Mensen worden er wel lichtelijk asociaal van; ze vangen vis met de hand en gooien die in een andere waterpoel, ze voeren vissen chips en laten de rest van de gevallen kruimels het liefst liggen. Ze houden weinig rekening met anderen en zijn luidruchtig. Eigenlijk net als in een gewoon zwembad. Wij zitten nog steeds aan de zijkant. Het begint af en toe te regenen en het wordt een stuk kouder. Ik zie dat Floor in slaap aan het vallen is. Later schrikt ze wakker en stelt voor nog even rond te touren op de scooter. Daar is die uiteindelijk voor. Dat is een goed idee. We crossen met een aardig tempo terug de snelweg over en zijn eigenlijk zo weer in het cetrum. We proberen nog even langs het strand en over een golfbaan te scooteren, maar we zijn helaas niet toegestaan. Door de straatjes van de stad gaan we richting het centrum, de rijke hoofdstraat. We parkeren ons gele scootertje en gaan als echte scooterchicks de boulevard over. We slenteren een beetje door de straat maar gaan nergens echt in. We zien nog een expositie van aan aantal kunstenaars en kijken hoe alle barretjes langzaam bezet worden.

Bij elk restaurant is de menu kaart van nieuwjaarsavond bijgevoegd. Blijkbaar is het hier heel normaal dat iedereen rond 5-6uur uitgebreid gaat eten bij een restaurant en daarna in de straten naar de kroeg of naar een feest gaat. Restaurants zijn volgeboekt en extra duur. Wij trakteren onszelf, we gaan bij een restaurantje zitten en drinken een biertje met nacho's met een flinke schaal Guacemole. Het is heerlijk. We krijgen een tafelkapstok waar we ons helmpie en tas aan kunnen hangen. Voor ons niet nodig, maar goed, we doen er maar aan mee. De rijke gezinnen, de vakantievierende locals en de over de top mensen passeren allemaal even ons tafeltje. We bestellen we nieuwe nacho's maar geen nieuw drinken, want de nacho's zijn gratis. Toch hebben we een beetje het gevoel alsof de waarna snel moeten wieberen want er is inmiddels nog 3x gevraagd of we nog iets te drinken willen. Wij vinden dat we hier genoeg gespendeerd hebben en vertrekken daarna dus redelijk snel. 

We brengen de scooter terug en gaan daarna naar een goedkope tent om wat te eten. Die vinden we in een parkje waar plotseling weer 4 kraampjes naast elkaar staan met precies dezelfde gerechten met dezelfde prijzen. Wij bestellen een gringa, die we delen. Het is gek dat wij dit nog nooit geprobeerd hebben, aangezien we zelf altijd als gringa's worden aangekeken. Op het stoepje eten we deze dubbele pannekoek met vlees, sla en kaas. Daarna vertrekken we richting hostel en spenderen we de avond in ons hostel.

We gaan bij een paar argentijnen aan tafel zitten. Argentijnen ontmoeten we steeds vaker, want ook die hebben lang vakantie en kunnen daardoor wat verder weg. We hopen nog even uit wat meningen van de hostelgangers te trekken of wel wel of niet naar CoCo Bongo moeten. 

We zitten hier al een paar dagen mee in ons hoofd, wat doen we met oud en nieuw? We hebben wat dingen opgezocht op oud en nieuw, en alles blijkt wel erg duur. Zo heb je vaak toegang nodig in verschillende kroegen, en zijn kaartjes tussen de €25-€70. Hier is dan geen drank inbegrepen, en we hebben gehoord dat ook deze prijzen rond de $4-5 liggen voor een biertje. Dat wordt dus een dure avond. CoCo Bongo zit nog langer al in Floor haar hoofd. Zowel in Playa als in Cancun zit een CoCo Bongo club. Het moet een hele ervaring zijn om daarheen te gaan, omdat het een club met een beleving is. De kaartjes daarentegen zijn maar liefst $150 pp met oud en nieuw, $65 op een doordeweekse dag. Ik vind het allemaal weer niet zo per se nodig om zo over de top te gaan. Ik vind het zonde om zoveel geld uit te geven voor oud en nieuw, dat zou ik in Nederland ook nooit doen. Aan de andere kant ben je maar een keer op zo'n reis en moet je dat soort dingen nu eenmaal meemaken. Ik houd me een beetje afzijdig. Ik vind het veel te moeilijk om zoiets te beslissen. Ik weet dat ik snel tevreden ben met iets minders. Bovendien hebben alle backpackers er nog nooit van gehoord of vinden het veel te duur en ik vind het daarom misschien ook niet zo gepast on als student/backpacker naar de duurste optie van de avond te gaan. Dat neemt niet weg dat het once in a lifetime is, het maar een keer is, en dit hét moment is om er iets speciaals van te maken.

Floor heeft het onderwerp al een paar keer opgebracht, maar elke keer blijft het dan lang stil omdat we het allebei niet echt weten. Floor heeft het al een tijdje in haar hoofd en wil dat dan na een tijdje dan ook gewoon. Ze is dor Doris overgehaald om gewoon lekker te genieten en boeie geld. Daarnaast heeft ze op internet gevonden dat Cancún de beste plaats in de wereld is om oud en nieuw te vieren. Ze zegt op een gegeven moment dat ze het wel waard vind om te gaan. De tijd begint inmiddels te dringen, want morgen zijn de tickets nóg duurder om te gaan. Een paar minuten later roep ik: "Oke, schijt. We gaan. Bestel die kaartjes maar. Floor heeft de site al open en kan met een druk op de knop de kaartjes kopen. Binnen 10 min hebben we een bevestigingsmail binnen, het is definitief. We gaan! Opgewekt en gerust kunnen we nu naar bedje toe, want wij gaan morgen naar CoCo Bongo!!