New Years Eve

Sabado, el 31 de diciembre

We worden wakker in Playa, maar daar zullen we vanavond niet zijn. Voor die tijd zullen we ons nog naar Cancún verplaatsen voor het feest van de avond. We hadden gelukkig maar 1 nachtje geboekt in Tres Mundos hostel, omdat het volgeboekt is. Toch is dat raar, want dit enorme hostel heeft zoveel plaats!! Ondanks dit gegeven, waren er 3 van de 8 bedden leeg vannacht, er stonden wel spullen, maar blijkbaar sliepen al die mensen vannacht toch ergens anders. Zonde van de €30 die ze ervoor hebben betaald. Klein gelukje dus dat wij gewoon kunnen gaan. We pakken onze tassen in. Plots vindt Floor een bakje, die wel al in geen eeuwen meer hebben gebruikt. Ik heb ook geen flauw idee meer waar ik mijne heb gelaten. Dan vindt ze het tweede bakje, de mijne. Dat is lang geleden, ik was het allang weer vergeten! Floor maakt een van de bakjes open, en we zien dat daar nog een pak ham in zit. Ieeel! We durven niet langer te kijken en ruiken dan ook de lucht die eruit vandaan komt. Snel rent Floor naar de prullenbak, die hebben we niet meer nodig. 

We verwachten een chill ontbijt, omdat we €30 voor deze nacht hebben betaald, maar onze verwachtingen worden verre van evenaard als we horen dat er geen thee meer is, en we een bordje voorgeschoteld krijgen met 1/3 banaan, een schraal dun plakje papaya en twee toastjes met jam. We durven niet om meer te vragen, bang dat ze zo schraal zijn. Maar als we iemand anders zien weglopen met twee extra toastjes, willen wij ook. We vertrekken met de minibus naar Cancún, voor maar  36 pesos. We willen vandaag eigenlijk geen hostel betalen, aangezien het feestje toch tot 5 uur duurt. Is bijna zonde om dan nog een bed te betalen. En zo voelen we ons toch ook iets minder schuldig om naar zo'n dure show te gaan. We hebben een paar opties bedacht om onze tassen te laten en zo weinig mogelijk geld te betalen. De goedkoopste optie is toch om naar het hostel te lopen en uit te leggen dat je hier al 3 dagen slaapt en of ze voor komende nacht onze tassen alvast willen bewaren. Anders bieden we wat geld aan om die service te verlenen, dat zal toch goedkoper zijn dan een locker op het station huren. Gelukkig, als we in Cancún aankomen bij hostal San Patricio vinden ze het geen enkele moeite en stoppen zonder tegensputteren onze tassen in het schoonmaakhok. We groeten de man met een muchas gracias en twijfelend voeg ik eraan toe: "y un feliz año neuvo!". Daar wordt de man blij van, en kruipt achter zijn receptiebalie vandaan. Hij geeft ons een kus en een knuffel en wenst ons ook een gelukkig nieuwjaar. Yes, gelukt! We geven elkaar een high five zodra we buiten staan. "Gratis nacht!". 

So what now? We moeten een goedkoop dagje hebben en de perfecte activiteit daarvoor is om naar het strand te gaan. Bij de supermarkt doen we inkopen en vullen we ook alvast de plastic bakjes met pasta en wortelsalade voor vanavond. De rest van de middag doen we een inhaalslag op ons dagboek. Eindelijk hebben we ruim de tijd om onze achterstand in te halen. We zitten nog geen kwartier, of onze schrijfsessie wordt afgebroken met een regenbui. We schuilen onder leuk dak van hout, maar dat totaal niet waterdicht is. De regendruppels druppelen op ons hoofd en grappen dat het paradijs ook imperfecties moet hebben. Na een kleine 10 min is het over en kunnen we ons handdoekje spreiden in het natte zand. Het gaat redelijk goed en snel, maar na 3 uur zijn we nog steeds bezig met schrijven. En ook in die tijd hebben we nog een keer moeten schuilen voor de regen. Na een tijdje worden we onder het houten dak weggestuurd omdat het eigendom is van een duur hotel en we daar natuurlijk geen drankje bestellen. Dan besluiten we dat he wel weer oke is om te gaan liggen en vervolgen onze schrijfmiddag. Jeetje, wat duurt dat lang als je zo gedetailleerd wil schrijven. Af en toe een duik is daarvoor wel nodig. De golven zijn enorm en beangstigen mij soms nog wel een beetje. Ik moet toch wel altijd denken aan die verdrink programma's en de life guard achter ons is constant aan het fluiten en het seinen naar de mensen in het water. Zodra ik in het water ben, valt de angst allang weer mee, maar voel ik zeker hoe sterkt de stroming is. Langzaam wordt het avond, door de wolken en de wind is het ijskoud. Ik zit hier te bibberen, maar een trui heb ik vandaag expres niet meegenomen. Toch wagen mensen het nog het water in te gaan. 

We lassen korte schrijfpauzes in om beetje bij beetje ons diner te nuttigen. Het wordt donker en de beachclubs gaan langzaam open. We zien spotlights in de donkere wolken schijnen, dat blijken de lichten van CoCoBongo. We werden 's middags al een keer om ons nummer gevraagd en worden nu aangesproken door 3 of we vanavond mee naar hun feestje gaan. Ze leren ons dat de mexicaanse traditie is dat je om 12 uur 12 druiven eet. Voor elke maand van het jaar doe je eens wens en eet je de druif. Best een leuke. De jongens zijn al dronken, dus wij beginnen een beetje met hen mee te geinen. Floor zegt dat ze van Reggaeton houdt en dat ze thuis 4 vriendjes heeft. Zij reageren heel heftig en zetten speciaal het reggaetonliedje "quatro babies" voor haar op. Ik wordt gevraagd om een dans, maar kan me geen meer awkward gelegenheid voorstellen dan hier en nu. Ik beantwoord zijn hand niet. Dat wordt gevolgd dor een grote "oooooh!" van de jongens. Oeps ohja, dat is hier natuurlijk een flinke belediging. Kort daarna verlaten ze ons. Dat is mooi, want dan kunnen wij ons op het strand even rustig opmaken en omkleden tot echte meisjes. Ik wil graag op tijd zijn want ik vind het zonde om lang in de rij te staan en minder lang van het feest te kunnen genieten. Floor vindt de rij ook een ervaring an sich. Rond half 10 staan we er. Op onze jurkies en (kapotte) sneakers staan we tussen de opgedofte rijkelui. We zoeken naar normale mensen, en kunnen ze er zo uitpikken. We krijgen een CoCoBongo shirt, welkomstdrankje en mogen een foto maken bij de ingang. Dan lopen we de lange gang door, leveren de tassen in en daar komt-ie dan. De grote zaal is al redelijk gevuld. In het midden staat een podium met dansende meisjes. Langs de zijkanten zijn gereserveerde plekken met mensen met champagne. Het gaat best wel hoog, want op een soort minipodium van 1 m2 staat een vrouw te dansen. Zij is voor haar leeftijd nog erg mooi. Haar jurk is erg sexy en daar danst ze ook naar. Haar man is een slome rijke vent die alleen maar stilstaat. 

De muziek wordt stil. De spotlights gaan aan in het midden van het publiek. De show begint. Vanuit het publiek rijzen er twee hoepels naar boven met twee actrices erin. Zij doen allerlei kunstjes op de muziek van James Bond. In het licht van de achtergrond zijn de silhouetten van de actrices zichtbaar. Tergelijkertijd begint er beneden op het podium ook vanalles. Mannen wisselen sde vrouwen af. De sexy mannen doen een James Bond openingsdans en blijven dan nog even freestylen in het midden. Het idee is dat er 25 optredens van 10 minuten worden gedaan over de hele avond van vanavond. Elk optreden heeft een ander thema. Zo zwaaien de piraten van Pirates of the Caribbean 10 min boven de zaal, zien we cique du soleil in de doeken hangen, wordt er een moulin Rouge opgevoerd met "Voulez-vous coucher avec moi?". Michael Jackson heeft een remix met zijn eigen liedjes. Tijdens de shows weet je niet waar je kijken moet. De hele zaal wordt gebruikt en soms moeten we elkaar aantikken om elkaar erop te wijzen waar de show verder gaat. Het is ontzettend leuk hoe we tussen de "normale disco" beziggehouden worden door de shows. Af en toe komt er een kisscam op het grote scherm. Soms worden er mensen uit de zaal gevraagd om boven op het podium een sexy dans te doen. Ook in het middenpodium staan alle meiden zich uit te sloven om zo mooi mogelijk te zijn. Er komen slingers en ballonnen naar beneden bij een spetterende show.

De open bar maakt dat we elk drankje een keer proberen, maar we eigenlijk vaak niet weten wat we moeten bestellen. Te lang wil je niet bij de bar staan, want je bent bijna bang dat je wat mist van de shows. Tussendoor maken wij wat contact met jongens in een hawaii shirt. Zij zijn lekker gek aan het doen en steken de draak met de nette mensen die op hetzelfde feestje zijn. We geinen lekker met hen mee. Het wordt al later op de avond, en natuurlijk zijn wij er nog. Wij hebben namelijk geen slaapplek gereserveerd en moeten zo lang mogelijk wakker blijven. Wij blijven dus lekker tussen alle dronken koppen dansen, met onze eigen dronken kop. De mannen proberen nog een poging te doen op de vrouwen die nu ook dronken zijn. Wij doen natuurlijk leuk mee met een dans, maar vinden het maar al te leuk om iedereen op zijn beurt een beetje uit te dagen. Denken zij eindelijk dat ze beet hebben, gaat het feestje toch niet door als we even later toch met iemand anders staan te dansen, die we op zijn beurt ook weer afwijzen. Liever dans ik in mijn eentje en ga zo iedereen even kort langs. Het boeit me niet en vind het alleen maar leuk om om iedereen heen te cirkelen, ze vervolgens beduusd achter te laten en zelf daar als een fladderend vlindertje weg te vliegen. Als we uit CoCoBongo weggebonjourd worden, gaan we het strand op. Daar is nog een ander feest net afgelopen. Rustig gaan we even op een standbed liggen en krijg ik nog een korte Spaanse les van iemand. Het wordt alweer ligt en zien de zon opkomen. Daarna vallen we in het zand in slaap. Als we even later wakker worden ligt er een man naast me. Hij gebruikt mijn tas als kussen. Ik pak die ruw onder zijn hoofd vandaan en kruip wat dichter naar Floor. Alles zit nog in mijn tas. Floor wordt even later ook wakker en merkt de man naast ons ook. We staan op, en leggen ons even later zelf weer neer. Als we later weer wakker worden ligt hij weer naast ons. We maken hem wakker en hij verlaat ons zonder iets te zeggen. Rare rare gebeurtenis. Achteraf was het misschien toch niet super slim om op het strand te slapen met zoveel dronken mensen om ons heen, gelukkig is alles goed gegaan en is er niks gestolen. We blijven de rest van de ochtend / middag nog een beetje op het strand chillen en wifien even met de familie in de grote shoppingmall. Ik heb weer een hoop lol met papa en mama, zelfs over whatsapp. We doen de heletijd spraakberichtjes naar elkaar sturen en papa en mama laten weten dat ze een wedstrijd doen om wie de meestje berichtjes van mij krijgt. Ik zie papa en mama alweer helemaal grappen in de woonkamer. Vanmiddag was de hele familie bij ons thuis voor de nieuwjaarsborrel. Ook die heb ik helaas moeten missen. Ik vraag nog om foto's, maar die zijn papa en mama helaas vergeten te maken..