Goede voornemens

Lunes, el segundo de enero 2017

Ik word wakker. Ik wil opstaan maar ik kan mijn teenslippers niet vinden. Huh? Ik weet toch zeker dat ik ze hier gister heb uitgedaan, want ik ben nog op mijn slippers heen en weer naar de wc gelopen. Ik was me nog bewust van het geluid dat mijn slippers maakten. Daarna heb ik ze naast mijn bed uit gedaan, ook heel bewust, want ik zal in dit vieze hostel nooit op mijn blote voeten rondlopen. Ik zoek en ik zoek, terwijl we in de tussentijd kennis maken met de meid die gisteravond is binnengekomen. Leuke, spontane meid die ontzettend veel te vertellen heeft. Heel vreemd, ik ben wel vaker wat kwijt, maar dit keer weet ik echt zeker dat ik mijn slippers daar op de grond heb gelaten. De meid vertelt over Cuba en hoe geweldig het daar is. Hoe we ons moeten voorbereiden op het ghettoleven, maar hoe geweldig het is als je eraan toegeeft. Ze ratelt maar door terwijl ik in de kamer van hoek naar hoek ijsbeer op zoek naar mijn slippers. Hoe kan dat nou? Ze kunnen toch niet zomaar weg zijn? Ik durf de meid die boven Floor slaapt niet zomaar te beschuldigen, maar vind het toch wel frappant dat zij bijna de enige persoon kan zijn die het gedaan heeft. Ik vraag nog even voor de zekerheid of ze blauwe teenslippers heeft gezien, maar ze reageert afzijdig nee. Ik kan toch moeilijk haar tas doorzoeken? Ze is aan het inpakken en heeft vannacht ook met haar schoenen aangeslapen. Dan zal je zelf toch ook niet jatten, als je zo wantrouwend bent? Alle gedachtes razen door mijn hoofd. Eerst maar even ontbijten. We lopen naar de smerige keuken. Ik op mijn sneakers. We krijgen het schraalste ontbijt dat we hebben gehad. Maximaal 3 toastjes mogen we, naast de doos staat een bakje met pakjes boter en een pot suiker. Dat is het. Jezus. Zo schraal hebben we het nog nooit gehad voor een €10 hostel. We komen terug, en tja. Het meisje is inmiddels weg. We hebben even geen idee wat we vandaag eigenlijk voor plan hebben. Maar we esluiten naar de markt van Cancún te gaan. En dan als we onze tassen inpakken, is floor ineens haar powerbank kwijt. Jeetje, maar hij lag gewoon op het nachtkastje. Vanochtend heeft ze 'm er zelf nog uitgehaald, zegt ze. Maar dat is raar. Dan begint Floor haar spullen te doorzoeken, precies zoals ik een half uur geleden alles heb doorzocht. Dit kan toch geen toeval zijn? Het is nergens te bekennen. Het is zo frustrerend dat je zelf, en niemand om je heen er iets aan kunnen doen. Je kunt je er alleen maar over opwinden en verder zoeken, ook al weet je in je achterhoofd al wel dat die gestolen is. Beide geven we het op. 

Het meisje is al weg, niets aan te doen. Het verbaast ons niks in zo'n enorm hostel zonder enige sociale controle, enige gezelligheid. Waar de 8x2 stapelbedden als een soort ziekenhuiszaal naast elkaar zijn geordend. Ik was bij aankomst nog blij dat de vrouwenafdeling redelijk was afgesloten en er minder kans op rare taferelen waren. Uiteindelijk slapen hier toch de rare, oude, vieze mannen. Maar nee, ook in de vrouwen afdeling wordt er meedogenloos gestolen. Beduusd verlaten we het hostel. We hopen op de markt goedkoop eten te vinden, want we zijn bijna door ons geld heen. Helaas krijgen we hier alleen maar "hello, what you want, special price" en "welcome, we have bracelets, tshirts, very cheap" naar ons hoofd geslingerd. Daar hebben we nu al helemáál geen zin meer in en worden er alleen maar meer humeurig van. Oei... Hoe gaan we deze dag dan doorkomen als we alleen een marktdag hebben ingepland? Eerst eens even eten, want onze magen zijn nog niet gevuld van het hostelontbijt. We kopen lekker cheap bij de supermarkt een brood met wat beleg. We zijn al het beleg een beetje zat, maar weten toch weer een nieuw smeerbaar product te vinden. Een soort turkse humus met knoflookolie. Hier ontbijten we op de parkeerplaats mee. Daarna proberen we het nogmaals. We gaan terug de markt op, alle souvenirkraampjes weer langs. Het zijn de laatste dagen in Mexico, moet ik nog iets kopen? Misschien is het in cuba een stuk moeilijker. Ik heb eigenlijk nog maar weinig souvenirs, maar wil ik die wel allemaal? En wat wil ik dan? Mweh, ik blijf het maar moeilijk vinden en koop niks. De herinneringen zijn meer waard, denk ik dan. Na mercado 23 lopen we door naar mercado 28. Een mercado die niet zoveel voorstelt. Behalve heeel veel piñata's en een aantal groentemarktjes is er niet erg veel meer. De groentenmarktjes zien er werkelijk waar dramatisch uit. Het is onbegrijpelijk dat sommige dingen nog in de schappen liggen. Volledig beschimmelde kroppen sla en papaya's waarvan 95% beschimmeld is. Zelfs de armsten zullen die niet meer verkopen/kopen. Toch blijven ze daar liggen en lijkt het alsof niemand het ziet. Onze mond zakt ervan open en nemen een paar foto's. We kopen twee kleine mango'tjes die er wél goed uitzien. Die smaken dan weer heerlijk. 

Ons laatste doel van de dag is bussen fixen. Morgen is de laatste volledige dag in Mexico. Chichen Itzá hebben we nog niet bezocht. We weten dat het een schande zou zijn als we 3 weken in Mexico zouden zijn, maar Chichen Itzá niet hebben bezocht. Dus daarvoor moeten we morgen nog een bus fixen. Overmorgen hebben we het vliegtuig om 11 uur. Ook daar moeten we een aantal uur van te voren zijn. Dit neemt meer moeite dan verwacht. Heel veel zin hebben we niet meer en tja, de dag is sowieso al niet zo denderend begonnen. We staken de zoektocht naar Collectivo's (die moeten er toch zijn? Niet alleen de rijke mensen moeten toch naar deze bestemmingen kunnen komen? We gaan even in het parkje dichtbij zitten en chillen. Hier kunnen we even rustig lunchen en kletsen over de terugkomst op het vliegveld en onze verwachtingen daarvan. Ik vind de terugkomst een stuk minder dramatisch en ik kan me nog herinneren hoe ik stiekem trillend op het vliegveld stond, klaar om in huilen uit te barsten. Nu ik 4,5 maand verder ben, ben ik hier een stuk geruster onder. Als je voor zo'n enorm avontuur staat is het zo belangrijk dat je familie daar staat, en je als het ware weggeeft aan de grote boze wereld. Nu ben ik terug en kan ik alleen maar blij zijn, is alle spanning daar vanaf, want ik heb de grote boze wereld overleefd, terug naar het veilige land van opgroeien. Het klinkt bijna alsof ik na mijn reis echt ouder en wijzer ben geworden!!

Ik zie er tegen op om die bussen uit te zoeken en daarom blijven we nog even ons dagboek schrijven ("lopen jullie nog steeds achter?!" "JA! Pfff..").

Floor gaat op de grond zitten, want daar heeft ze een rugleuning. Ik wring me op alle mogelijke manieren op het bankje. Liggend, zittend, schuin, voeten op de grond, kleermakerszit, alle mogelijke houdingen zijn voorbij gekomen. Eigenlijk zoals ik altijd overal doe (denk aan: bus!). 

Over bussen gesproken.. Dat moesten we ook nog doen. Het teken om actie te ondernemen is de regen die ons uit het parkje pest. We lopen naar het ADo busstation en kopen daar twee 2e klas tickets naar Chichen Itzá en naar het vliegveld voor de dag erna. Daarmee slinkt ons laatste geld flink en moeten we nog uitrekenen of we nog wel naar Chichen Itzá kunnen. Dat moet lukken. Net aan. 

We vertrekken naar het eetplein, waar we gister ook zijn geweest. We bestellen beide een mega burrito voor M$40 (=€2). Daarmee zitten we prima vol. We komen al voor de tweede avond op dit plein waar er zo'n 10 kraampjes naast elkaar in de muur staan. Wederom, zelfde eten, zelfde prijs voor elk kraampje. Het plein is 's avonds weer een levendige bende van rondrennende kiddo's, jonge stelletjes, moeders met kinderen en hele gezinnen die de gezelligheid opzoeken. Rondom het plein worden toetjes verkocht, er wordt gezongen, een clown maakt grapjes en heeft een grote groep kinderen met een luisterend oor. Het meest opvallende van alles is nog wel de auto's waar kinderen voor 5-10min in kunnen rijden. Op de accu scheuren ze het plein over, inclusief lichten en radio. Vaders vinden het meestal ook erg leuk, die de kinderen met een contoller besturen.  Zelfs ik vind het vet en snap helemaal hoe je als kind zo graag op de stoere motor wil rijden of in de barbieauto. Er wordt veel gebruik van gemaakt. Het avondleven op de pleinen, het blijft heerlijk.