Een duik in het diepe

Miercoles, el 9 de noviembre

We staan vroeg op, gelukkig voelt Floor zich beter. Voor het hostel maken we snel onze convined sessie af, waarin we alle skills leren. We gaan dieper vandaag, rond de 12 meter. Op de bodem doen leren we weer skills en herhalen een aantal zonder dat Corinne ze voordoet. Nu we het helemaal zelf kunnen kunnen we aan het eind nog een rondje zwemmen. Ze wijst verschillende dingen aan en zien een soort gekke automatische stofzuiger op de bodem. We zien ook een frogfish, één die Corinne in 1,5 jaar tijd, gister voor het eerst heeft gezien. Het is een rode vis, die zich voordoet als een spons, en daardoor moeilijk te spotten is. Ook spot Corinne een lionfish. Ik zie hem eerst niet eens; het is moeilijk om te zien, als je niet weet waar je moet kijken, want hij zit rustig op de bodem tussen het koraal. Zodra ik de zwarte vis zie, kan ik het nog steeds niet helemaal plaatsen. Ze steekt haar middelvinger op naar de vis en zwemt dan weg. Dan valt voor mij het kwartje pas; een lionfish ( ik dacht dat een lionfish rood/oranje was! Maar deze kleuren verdwijnen op een bepaalde diepte, omdat die kleuren helemaal worden weg geabsorbeert door het water. Hierdoor lijkt de vis zwart !) Cool! De lionfish is een fenomeen hier. Ze zijn een tijdje geleden geintroduceerd in de Caribbean. Ze hebben geen natuurlijke vijand hier, waardoor ze zich als een malle hebben gereproduceerd. De vissen herkennen de nieuweling nog niet als gevaarlijk en kijken helemaal niet uit als ze deze zwarte (of is het rood voor hen?) en stekelige monstervis zien. Hij eet zonder pardon, alles wat hij tegenkomt, en vernietigt daarmee het hele ecosysteem in de Carribean. Het is daardoor legaal om op hen te jagen. Duikers gaan met een harpoon het water in om het visje de baas te worden, en vanavond vol trots de vis op hun bordje te serveren. De 3-minute safetystop merk ik niet eens, omdat ik zo geintrigeerd ben door het koraal. Ik heb soms nog wat moeite om mezelf neutraal in het water te houden ( dus niet zinken en niet drijven). Daarnaast moet ik het afleren om met mijn handen te zwemmen en zo horizontaal mogelijk blijven. 

Na de duik vallen we allebei op bed in slaap. Tegen de avond is het lastig om buiten te zitten. Ondanks de gezelligheid, zijn de zandvliegen onuitstaanbaar. Daardoor gaan we meestal even chillen in ons bed, en doezelen met gemak een uur weg. 

Omdat we nu eindelijk het fenomeen van Utila in levende lijfe hebben gezien, besluiten we dat te vieren door een echte lionfish cheviche te eten. We zitten alleen in  restaurant Camaron Pirate, maar we worden al snel gejoined aan de lange tafel. De cheviche is heerlijk, maar klein en wordt geserveerd met Nacho's. Toch komt de echte smaak van de vis niet naarvoren, omdat het een combinatie is van heel veel lekkere ingredienten. De twee jongens die overblijven zijn heer aardig en blijven de hele avond met Max en Toby kletsen en spelen kaartspelletjes aan het water. Van het restaurant krijgen we babyolie en wierrook om de muggen te verdrijven.