Primeur

Martes, el 8 de noviembre

En een vroege ochtend dus, om onze theorie nog net voor de "classroom" af te sluiten. We krijgen in een uur alle theorie nog een keer herhaald door instructeur Lukas. Zo leren we dat alles onder water 25-30% dichterbij lijkt en 33% groter. We leren hoe wij moeten omgaan met de lucht in ons duikvest en hoe de druk verandert bij stijgen en dalen. We leren welke gevaren er zijn en welke ziektes je kunt krijgen als je paniekeert, te snel stijgt of daalt en je niet aanpast aan die diepte(denk aan trommelvlies scheuren). Als alles ongeveer in ons hoofd zit, krijgen een demonstratie hoe we onze gear moeten voorbereiden voor een duik en moeten laten zien dat we kunnen zwemmen. Ook staat er voor mij een afspraak bij de dokter op het programma. Ik heb laten vallen dat ik wel eens flauwval, waardoor de duikschool hiervoor een doktersafspraak moet inplannen. En ook al probeer ik zo hard, de conclusie blijkt dat ik op geen enkele manier mijn Open Water kan halen. Omdat de reden voor mijn flauwvallen onduidelijk is, en niet gerelateerd is aan één specifieke oorzaak, is het te gevaarlijk om deze mogelijke trigger te negeren en het risico op verdrinken toch te nemen. 

De teleurstelling is groot, ik moet even huilen, want we zijn hier al zo lang naar uit aan het kijken, speciaal voor naar Honduras gekomen en ik kan er niets aan doen. Maar al snel troosten me met het feit dat tussen 10-15m het meeste leven is en dat je beneden alleen maar minder ziet. Dat stelt me enigszins gerust. Ik ga alsnog het mooie waterleven zien, alleen wat minder diep, maar dat is toch moeilijk te voelen als je beneden tussen het koraal zwemt. Ik krijg geen Open Water Certificaat, maar een Scuba Diver Certificaat. Dat houdt in dat ik niet dieper mag dan 12m en altijd een instructeur nodig heb om mee te duiken en niet zelf met een buddy spullen kan huren en gaan. Ook de fun dives aan het eind mag ik gewoon doen, maar dan op 12m ipv 18m. Accepté.

's Middags gaan we voor het eerst van ons leven het water in, met alles erop en eraan. Met de boot gaan we het water op, want dichtbij ons hostel is het water te ruig en daardoor minder doorzichtig. Plotseling vraagt Corinne, onze instructrice of we ruimte willen maken en dan valt er iemand het water in. Er ontstaat chaos op de boot. Aan de andere kant valt ook iemand het water in en er roept iemand om hulp. Meteen komen een aantal van onze boot in actie. Wij maken plaats door ons op de punt van de boot te vestigen en aanschouwen wat er gebeurt. Er wordt een boei naar iemand gegooid, maar de duiker is al te ver weg. Ally gaat het water in met een boei en haar flippers en roept dat ze hem komt redden. Aan de andere kant zijn er ook al een paar flippers en een duikvest in het watergevallen. Er komen 2 personen in actie om de andere persoon te redden. Er is veel heisa en het hele gebeuren duurt minstens 5 min. Wij mochten op onze eerste rit dus meteen een oefening van het reddingszwemmen meemaken! Leuk! Als alles weer gesetteld en terug de boot in is, mogen wij. We spugen nog even in ons masker, want daardoor raken je glazen niet beslagen. Dan binden we onze BCD met gasflessen op ons rug en koprollen achteruit het water in vanaf de boot. Het is gek hoe je lichaam niet gewend is om onder water te ademen door je mond en hoe je dus automatisch je adem inhoudt. We raken snel gewend en kunnen We oefenen wat signs en skills onder water. We leren hoe je naar boven moet als je geen lucht meer hebt, hoe we elkaar moeten helpen in dezelfde situatie, hoe we onze maskers, gewichten en vest af moeten doen onder water, enz. Ontzettend leuk en bijzonder. Je verstand moet eigenlijk boven je lichaam staan hier, omdat je soms het idee hebt dat je niet kan ademen, maar toch netjes zuurstof binnen krijgt. Je hebt soms het idee dat je naar adem moet happen, en heftig te gaan inademen, maar precies dan, moet je goed uitademen, zodat de inademing makkelijker gaat. Ik heb soms moeite met het neutraal aan het water zijn; ik voeg lucht toe, en kom maar niet van de bodem af(door mijn gewichten), ik voeg meer lucht toe, en dan plotseling schiet ik omhoog en moet ik weer wat lucht uit mijn vest laten gaan. Het is een bijzondere ervaring en maken een klein omweggetje terug naar de boot. 

Floor voelt zich niet zo top. Ze heel eigenlijk de hele dag al buikpijn en valt op bed in slaap. We eten iets kleins bij een lokale comedor. Cola hebben ze niet, dus dat wordt gewoon gekocht bij de lokale supermarkt. 

Klop klop. Lukas komt binnen om ons een soort van gevraagd, maar toch ongevraagd, in te schrijven voor karaoke night. Het is leuk om daarbij te zijn, maar aangezien Floor niet lekker is, moet ik ineens alleen karaoke doen... Dat is toch wel een stuk ongemakkelijker!

Met een klein beetje spanning in mijn maag verzamel ik bij de bar, terwijl Floor al in dromeland is. Ik vind dat ik dit ook in mijn eentje moet kunnen (ik heb ook nagedacht over alleen reizen, dus dan had dit ook gemoeten), alhoewel het nu toch leeg is aan mijn zijde, hier met allemaal "vreemde" mensen. Het is nog een beetje ongemakkelijk in het begin, maar gelukkig start Aldo van de crew en doet het super goed. Na een aantal nummers moet ik er toch aan toegeven: ik ben aan de beurt. Ik kies een swingend nummer, omdat ik mijn ongemakkelijkheid dan beter vorm kan geven, mambo no. 5 it is, en ga staan. Gelukkig komt Dave me helpen, die er echt geen hout van bakt, waardoor ik zelf maar gewoon vaak door de microfoon verder zing. Het gaat verbazingwekkend goed en vind het stiekem natuurlijk ook wel erg leuk! We doen nog een paar nummers met een aantal meiden, na de boysband, en vind het jammer dat iknoria er niet is om de boel op zijn kop te zetten. Deze niet-iknoria meiden houden zich veel te veel in en kunnen niet gewoon lekker gek doen. Jammer! 

In de bar, waar een shot tequila gratis is(!), praat ik lang met een dive master. Een vrouw die hier vier dagen zou blijven, er toen vier maanden is gebleven, en na een half jaar werken, toch weer terug is gekomen naar Utila. Nu verblijft, eet, en duikt ze gratis bij verschillende instanties in rul voor een beetje hulp bij de accomodatie en het restaurant. Goeie deal, vind ik zo!

Veel mensen blijven hier langer dan ze in eerste instantie gepland hadden. Wij hebben ook al besproken dat we hier zo nog een maand zouden kunnen blijven hangen. Tergelijkertijd vind ik het ook "zonde van mijn tijd"; er is nog zo veel te zien, en kan niet wachten om Guatemala, Mexico, Belize en Cuba (kijk hoeveel landen we nog hebben!). 

Daarnaast leer ik dat we babyolie moeten gebruiken tegen de zandvliegen hier. De olie is blijkbaar te dik om doorheen te prikken voor de inimini beestjes. Iedereen hier is van top tot teen bedekt in rode, jeukende vlekken. De simpele 2 euro babyolie van de Action, kost hier alleen 10 dollar!! Dat vinden wij te veel natuurlijk, en zijn liever skeer. Ik stoor me er vervolgens wel mateloos aan, ga 's nachts 2x mijn bed uit om eens uitgebreid te krabben, mijn frustratie tot bedaren te laten komen en om te zetten in een hoop zelfmedelijden.