Eilandhoppers

Lunes, el 21 de noviembre

Ik merk dat ik het nog maar weinig over het weer heb. Vannacht heeft het keihard geregend, net als de nacht ervoor. Toch zijn de dagen hartstikke mooi en is de hemel stralend blauw.
Ons vertrek gaat enigszins moeizaam. De 5 vroege vogels(waaronder wij) hebben ons niet zo goed voorbereid, en hebben een taxi nodig die niemand kan bellen. Op het laatste moment besluiten we te liften (met z'n 5en, kan dat wel?). Het oude vrouwtje Pilar is al eerder naar de weg gegaan om een lift voor haarzelf te fixen. Heel toevallig komt er een auto aangereden als we het hostel uit stappen. 4 plekken. Oei, we voelen ons wel een beetje schuldig als we de oude vrouw langs de weg voorbij rijden. Gelukkig heeft zij de bus later, de express naar Belize City (heeft ze het toch beter gedaan?).

We rijden weer langs een distributiecentrum, waar er minstens 3 Coca Cola vrachtwagens voor staan. The Coca Cola Company ruled Centraal Amerika volledig. Op elk random frisje zie je het Coca Cola merk verschijnen. Daarnaast hebben we in elk land, zelfs in de kleinste stadjes, wel een rode Coca Cola bus zien rijden, waar de kratten fris in massa's worden in- en uitgeladen. Iedereen drinkt cola, iedereen. 's ochtends vroeg worden er al volop flesjes cola verkocht. 3L flessen voor een euro is geen uitzondering. In Nicaragua en Honduras was Pepsi nog een waardige competitie. Daar waren veel blauwe Pepsi standjes in de stad te zien. Maar Coca Cola lijkt het ook hier te winnen.

De mensen zijn verzorgd hier in Belize. Vooral de mannen dragen in de andere landen echte oude kleding, die onder de vlekken zit. De afgezakte, oversized broeken klaar voor de vuilnisbak zijn hier gelukkig ingewisseld voor een fatsoenlijke broek met riem. Mannen dragen een blouse of een trui. Ook vrouwen zijn hier zoveel verzorgder en een stuk minder dik (ook al in Honduras). De buschauffeurs dragen een werkpolo met hun eigen Busmaatschappij. Je merkt aan alles dat Belize een welvarender land is.

De busreis gaat prima. We hebben geen gekke dingen en worden netjes afgezet in Belize City. Gelukkig zijn we al zo ervaren dat we niet in de trucjes van een taxi geloven, en we "de lange afstand" gewoon kunnen lopen. Bovendien hebben we nog een uur voor vertrek van de ferry. Onderweg stoppen we bij een supermarkt. Caye Caulker is duur, horen we keer op keer van mensen die we spreken. We bereiden ons hierop voor door veel eten in te slaan en ons voor te nemen te gaan koken.
Met overvolle tassen komen we aan bij de ferry. We pakken alles in onze tassen en geven ze af bij de balie. Pas op de boot realiseren we ons dat de pakken melk die we hebben gekocht, makkelijk kunnen open breken door de lading tassen die op onze tassen kan komen te liggen. Bovendien zit het ruim voorin en ontvangt de meeste klappen. Ik zie het al voor me, met melkdoordrenkte tassen die uit het ruim worden gehaald.
Maar het valt mee. Onze tassen komen droog het ruim uit. Een andere tas, die niet van ons is, valt tussen de boot en de steiger naar de bodem van het water. Hopen dat daar geen waardevolle spullen in zaten.

We lopen de goed gebouwde steiger af, het paradijsje weer in. Maar helaas lijkt het paradijs niet zo paradijselijk, zo in de regen...
Gelukkig klaart het 's middags op en kunnen we na onze incheck een heerlijk rondje 'eiland verkennen' doen. We lopen naar de split, het noorden van het eiland, en waar je het andere eiland op zwemafstand ligt. We vinden daar een prachtplekje om even een uurtje pootje te baden en uit te rusten van de reis.
Wauw, hebben we zó mooi water al gezien? Zó blauw en groen, in 7 verschillende tinten en zo spiegelglad? Het is weer een plaatje.
Daarna lopen we over de strip naar de zuidkant van het eiland. We passeren de miljoenen restaurantjes, barretjes, BBQ's, winkeltjes, souvenirshops en snorkeloperators. We kiezen alvast ons restaurant, waar we vanavond Lobster gaan proeven. Voor mij de eerste keer. Er is hier geen ontkomen aan, want staat hier overal op de kaart. En hoe verser, hoe beter. We gaan even op de steiger zitten waar we vanochtend zijn afgezet. Tot ons grote verbazing hebben we weer het geluk; we schrikken en trekken onze voeten als een malle boven het water uit. Een enorme rog zwemt onder de steiger door. Wat prachtig dat we dat toch weer mogen mee maken, en dat zelfs voor de tweede keer.
We genieten van een heerlijk ondergaande zon en het bijna-warme versgebakken brood wat een local schreeuwend op zijn fietsie aan de eilandbewoners kwam verkopen. Want tja, van al die overheerlijke menukaarten langs de weg, worden we toch wel hongerig.

In ons hostel in Bella's hebben we veel aanspraak. Iedereen is super aardig en er hangt een hele lekkere sfeer. Er zijn veel Nederlanders, misschien wel 6. Een ervan laat ons de kleine krokodil zien die in de 'achtertuin' in het water woont.

Onze lobster is overheerlijk. We denken een goeie deal te hebben gestrikt met allemaal extra's omdat de propper die speciaal voor ons heeft samen gesteld. We bestellen lobster en mogen daar gratis 3 side orders bij bestellen en krijgen 3 gratis rum&coke! Wat een deal, en dat speciaal voor ons! Zodra we de menu kaart open vouwen wordt het weer duidelijk. Niet speciaal voor ons, het hoort er allemaal bij. Ook de zogenaamde tax, die we hier speciaal "niet hoeven te betalen", wordt in geen enkel ander restaurant gevraagd.

We denken wel uit te kunnen gaan als we het restaurant om 20:00u verlaten, maar hebben er een paar uur later eigenlijk de kracht niet meer voor. Nog dagen zat, denken we dan. Morgen maar weer.