Garifuna Settlement Day

Sabado, el 19 de noviembre

"Om 6 uur" zeiden ze tegen ons. Dan begint de ceremonie. En ja hoor, om 7 uur kwamen de boten eindelijk aan. Gelukkig hadden we een heerlijk ochtend zonnetje en werd er al een tijdje van te voren gezongen en gedrumd voor een beetje vermaak. Mensen beginnen al met zuipen, of zijn nog niet eens klaar met drinken van de vorige nacht. De Garifuna settlement day begint met de boten die aankomen op het strand. Een aantal keer komen de in takken en bladeren verklede mensen aan land, drummend en zingend uiteraard. Ze worden afgewezen. Totdat een zwangere vrouw met haar gezin aanmeert en de blanke vraagt om te verblijven. Ze worden geaccepteerd en roepen hun rasgenoten in de andere bootjes. Vervolgens komen ze met z'n alle het land op, waar anderen staan te drummen. Ze gaan het strand op, door de rij met toeristen die foto's maken. En er ontstaat een kleine parade, door het dorpje, naar de kerk. Klein, maar leuk. Daarna ontbijten en kunnen we de drumsessie later nogmaals bekijken. Er is een chille sfeer, maar  we zoeken nog steeds naar waar het groots wordt. Maar groter dan dit lijkt het niet te worden. Daarvoor moeten we naar Dendriga, zeggen ze. Daar was de party gisteravond ook heel groots, ook al voelde niet iedereen zich veilig als blanke, horen we. Iedereen is overdreven dronken en dan sta je daar, waar iedereen je aanziet als blanke dollartekens. 
We besluiten Dendriga in te gaan om toch meer het idee te hebben dat we Garifuna Settlement Day hebben meegemaakt. We liften naar Dendriga, in 3 verschillende auto's. Het zijn eigenlijk maar 2 strakke wegen, dus veel kan er niet misgaan. De derde auto van het Franse koppel brengt ons helemaal naar het centrum, ze gaan er zelf ook heen natuurlijk. Ze waarschuwen ons nog wel even, en vertellen afschuwelijke verhalen over Dendriga om ons bewust te worden van de gevaren. We lopen de hoofdstraat een keer op en neer. Aan het einde wordt de atmosfeer iets minder gezellig, dus we besluiten in het eerste deel te blijven. We worden honderd keer verwelkomd in Belize en gedag gezegd. Er zijn super veel mensen op straat, enige van hen kunnen niks meer door de drank. De meerderheid heeft geel- en rooddoorlopen ogen van de hoeveelheid drank van de afgelopen dagen. Overal staan stalletjes met eten. We kopen onze lunch (rice and beans met BBQ chicken en pork tale). Je leest het goed, we proeven varkensstaart. Het rode vlees lijkt alsof het nog niet gaar is, maar blijkbaar kunnen we het zo eten, hoort het zo. Ondanks dat de smaak niet slecht is, zelfs best bekend is, bederft het idee toch de genietings. Het bot dat overblijft bestaat uit allemaal wervels, die de staart nog beweegbaar maken. Beetje griezelig is het wel.

We lopen terug vanuit het parkje, waar het officiële gedeelte wordt gehouden. Op de mainstreet begint  de parade. Er wordt gedanst achter auto's aan, er zijn marionette's, trucjes en dansjes in de hitte van de zon. Later komen de trucks, waar de mensen in de achterbak drummen, dansen en gratis dingen naar de menigte gooien. We vermaken ons prima met de muziek   en met wat er te zien is. En maken onze weg rustig terug naar het busstation. We lopen een aantal keer op en neer, waar iemand zelfs een opmerking over maakt (ohja, we vallen op hier natuurlijk).

De terugweg hebben we een lift van twee DJ's die regelrecht naar Hopkins gaan, is dat even toevallig! We worden helemaal gebracht tot ons hostel, heerlijk. We chillen een beetje en koken nog een keer. Weer spagetti uit de free-food-afdeling van het hostel, want de rijst die ik al  2 weken aan het meeslepen ben, blijkt beschimmeld. We raken aan de praat met een paar personen. Een stukje verderop in het hostel zijn er ontzettend luide, dronken mensen aan het brallen. Ze zijn al begonnen met drinken vanaf vanochtend, en zijn inmiddels bezig met hun 4e literfles rum. Later komen ze bij ons zitten en hebben grootse verhalen over hun trip. We lachen, maar val op een gegeven moment bijna in slaap en slaap de hele nacht.