Fiesta in Chichi

Miércoles, el 7 de diciembre

Ons simpele verblijf heeft wel een keukentje, dus we hebben eitjes en brood geregeld voor ontbijt. De gedachte was leuk, de uitvoering wat moeilijker. Aangezien er amper pannen aanwezig zijn, en we zelf geen olie bij ons hebben, besluiten we onze eitjes te koken. Maar ook dat gaat niet vanzelf, want we moeten maarliefst een half uur wachten op vuur. De eerste 3 mensen die we aanspreken hebben geen aansteker en het gezin bij wie we slapen is nog niet wakker. We hebben inmiddels al 3x om WC papier moeten vragen. Ze vullen dit niet vanzelf aan, en wanneer wij de gekregen rol op de WC leggen, nemen andere gasten ze mee naar hun eigen kamer, waardoor wij weer zonden WCpapier zitten. Blijkbaar krijgt elke kamer gewoon zijn rol, en neemt iedereen zijn eigen rol mee wanneer ze naar de wc gaan. 

We zijn vijf maanden op reis, waardoor we gelukkig alle tijd kunnen nemen om de landen te bezoeken. We hebben geen haast en dat maakt het reizen heerlijk. We gaan naar Chichicastenango. Een plek dat sinds ons bezoek in Flores (bij het schattige mannetje in het souvenir winkeltje) in mijn hoofd speelt en we sowieso heen wilden. Chichicastenango is omgeven door valleien en lijkt daarmee geisoleerd in tijd en ruimte van de rest van Guatemala. De antieke paden zijn weer "cobblestoned",  zoals dat heet, en geven het meteen weer een speciale oude sfeer. De tuktuks scheuren door de smalle straatjes. Chichi is altijd een belangrijke handelsstad geweest. Het heeft tot op de dag van vandaag nog elke dag een markt in het centrum van de stad. Op woensdag- en zaterdagavond komen alle Mayahandelaren van de dorpjes rondom Chichi om een van de grootste markten van Guatemala te vormen. 

We komen al vroeg aan, 10 uur. We hebben een paar hotels in maps.meopgeslagen en lopen er in een keer naartoe. Mini-hotel Chichicasteca is de winnaar. We lopen het schattige mannetje achterna de smalle trap op. 

Hij komt ongeveer tot mijn middel komt wijst ons de wederom simpele kamer voor 50Q (=6,25 euro). Dit is echt een minihotel, want ik moet om de haverklap bukken om mijn hoofd niet te stoten. Pijnlijk genoeg kom ik er verscheidene keren achter dat ik dat niet altijd doe. 

Chichi heeft niet heel veel meer te bieden dan de markt en een kerk, dus we hebben onze sightseeing snel gevinkt. De markt is leuk, maar nog wel zo klein dat je er vrij snel doorheen bent. De rest van de dag is vrij doelloos. We verzinnen kleine doeltjes om onze dag "vol te maken". We kopen een papaya en eten die uitgebreid op op de trap van de kerk, we zoeken naar lunch en eten ergens bij een vrouwtje, we gaan voor een lavanderia, en vinden de enige in het dorpje. Aan het eind van de middag spenderen we op ons balkonnetje. Hij is smal, maar de avondzon schijnt er heerlijk op, waardoor we een aangenaam plekje kunnen creeën op twee krukjes. We lezen, whatsappen met het gejatte internet van het zaakje tegenover ons mini-hotel (nee hoor, we hebben netjes brutaal om het wachtwoord gevraagd en maken nu alleen maar optimaal gebruik van de wifi). Het is heerlijk, maar zodra de zon weg is, wordt het koud. We zijn beide oke met een mexicaanse taco van het rijdende stalletje. Heel behendig gooit hij de tomaat en ui op de hete bakplaat en hakt de verschillende vleesjes, worstjes en kaasjes met zijn plamuurmessen doormidden. Flink wat saus erop en klaar is Kees. 

De eigenlijke reden dat we een dag eerder naar Chichi zijn gekomen is door het culturele feest dat hier zal plaatsvinden. In Lonely noemen ze het El Querma del Diablo, ofwel "burning of the devil". Het wordt vorm gegeven door de Maya's die overdag hun vuilnis op straat gooien en dit in de hens steken. Daarnaast worden er af en toe vuurwerkbommen afgestoken. 

We nemen ons eten mee naar het centrale plein, waar de kerken recht tegenover elkaar staan. De tweede kerk is niet meer te zien, want het podium dat 's middags werd opgezet staat er recht voor. De trap van de andere kerk is volledig bedekt met toeschouwers van het spektakel, vrijwel alleen maar locals. De ceremonie begint om 7 uur. Er wordt een altaar met jezus naar de burgemeester op de trap gedragen. Er wordt daarna gedanst door de organisatie, die slechts bestaat uit mannen (dit kan geen toeval zijn?!). Dit gebeurt in combinatie met het afvuren van vuurwerk. Een bom die hoog de lucht in gaat als startsein en 2 lange matten met rotjes, waar de meerderheid met afschuw naar kijkt. Last but not least, zijn de koeien, gemaakt van ijzeren frames. Deze worden door een organisator op het hoofd gedragen, zo dat alleen de benen nog zichtbaar zijn. Het vuurwerk dat eraan hangt wordt aangestoken, waarop de persoon gaat rondrennen. Het is een gek gezicht, maar leuk om te aanschouwen. Voor een tijdje, want na een uur wordt het behoorlijk eenzijdig en beginnen we ons te vervelen. We wachten op meer, dat niet lijkt te komen. Pas zodra we in ons bed liggen, klaar om te slapen, kunnen we nog van het siervuurwerk in de lucht genieten vanuit ons hotelkamertje. Honderden euro's gaan er de lucht in. Het viel ons op dat er vrijwel niks gedronken wordt, op een enkele dronken zwerver na. Er wordt weinig gedanst. De afkeur van drank in de maya cultuur doet zijn werk.