soepel door elkaar geschud

Martes, el 6 de diciembre

We wachten rustig op ons ontbijt voordat we naar Panajachel (nee geen Panajagel - maar Panagatjel)  vertrekken. We vragen ons af wat we zouden krijgen, pannenkoeken of brood. Het wordt een super witbrood met tomaat, avo en komkommer. Lekker! Onze tassen zijn gister al gepakt, en kunnen dus vrij snel na ons ontbijt naar de bussen. Het busstation is achter het hostel, maar we moeten toch nog even vragen waar onze bus vertrekt en hoe we in Panajachel, aan Lago de Atítlan komen. We worden gelijk netjes naar de andere kant van het busstation gestuurd, en wel 3x gewaarschuwd voor zakkenrollers en junkies. We worden geadviseerd om onze tassen tussen onze benen te houden. Dit is alleen in de chickenbussen echt geen optie. Het dak is tot nu toe altijd erg veilig geweest, de enige die daarop komt is de medewerker. We horen daarnaast dat het maarliefst 4 bussen nodig heeft om in Pana (zoals de localen het noemen) te komen. Antigua-chimaltenango- los encuentros-sololá-panajachel. Dat duurt vast even, maar gelukkig hebben we tijd zat. De busreis gaat ontzettend soepel. Alle bussen sluiten naadloos op elkaar aan. Waarschijnlijk gaan alle mensen die in los encuentros aankomen via Sololá naar Pana. Het gaat soms zo soepel, dat we de bus amper uit zijn en onze tassen al door een snelle guatemalaan richting de volgende bus worden getild. Wij moeten er dan achteraan en checken voor de zekerheid nog even of het goede stadje wel op de bus gestickerd is. En ja hoor, ze hebben altijd gelijk. Ik eet mijn laatste beetje pinda's en mijn laatste pakkie koekjes op in de bus, want ons ontbijt is niet volledig vullen. Zodra ik aan mijn pinda's begin rond half 12, zitten we in de bus van chimaltenango naar los encuentros. We zitten achterin de bus. De gele gevarenbordjes geven haarspeltbochten aan. Soms wel 3 op één bordje. En ze hebben gelijk. Het is vasthouden aan de rugleuningen geblazen. Achter elkaar door, van links naar rechts. En dan met alle drmepels in de weg ook nog eens van voor naar achter en onhoog en omlaag. Een echte armworkout, en dat zelfs na die ontzettende hike. We worden volledig door elkaar geschud en kan me ook niet meer concentreren op mijn dagboek schrijven. Ook de laatste bus van Sololá bestaat uit jezelf volledig concentreren op de weg. We komen redelijk vroeg aan in Panajachel. We gaan eerst even wat lunchen bij een stalletje en proberen hier een nieuwe groente: Pacaya. Het is wel weer gefrituurd, en heeft een gekke smaak. Daarna zoeken we naar een hotel, maar willen zeker niet veel betalen, we weten toch al dat we hier maar 1 nachtje blijven en daarna doorgaan.  We lopen even rond, maar de prijzen staan een stuk hoger dan de lonely aangeeft. Na 4 hotels gaan we toch maar naar de eerste terug, die ons een hotel aanbood voor 35Q per persoon (4,40 euro). We gaan de lange steeg in, bijna rennend achter het mannetje aan. Hij probeert ons nog een luxe kamer met tv aan te bieden. Maar wij hebben daar natuurlijk helemaal niks aan. We vragen nog een keer naar de kamer van 35Q en worden dan weer een ander hotel in hetzelfde steegje gebracht. Het is een simpel, net aan schoon verblijf. Floor vindt nog een nagel in haar bed, maar we bedenken dat het maar voor één nachtje is. En we zijn inmiddels veel gewend (denk aan de muizen/beesten in Livingston). We gaan de stad in, want het is nog lekker vroeg. De main street is volgeladen met toeristische dingetjes. We gaan bij heel veel stalletjes naar binnen, want we hebben genoeg tijd. Ze verkopen weer van alles, maar moeten helaas iedereen teleurstellen, want we kopen niets. We komen bij de boulevard, het uitkijkpunt van het meer. Lago Atítlan is een highlight in Lonely Planet, maar bij ons is het niet zo mooi. Het water is niet super schoon en we kunnen weinig van de overkant zien. Het is ontzettend mistig en er staat veel wind. We lopen door langs de boulevard, misschien kunnen we alvast een leuk en goedkoop plekje uitkiezen voor vanavond. Dat maakt ons het doelwit van elke propper op staat, waar we langs elk restaurant een menu kaart in ons handen gedrukt krijgen. We bekijken elke kaart aandachtig, je ziet de hoop van de propper stijgen. Uiteindelijk moeten we toch iedereen uitleggen dat we later misschien terug komen voor het avond eten. 

Het wordt koud en lopen terug naar het centrum van Pana, zoals de locals het hier noemen. 

Onderweg zien we een leuk maar klein terrasje met maar 3 tafeltjes, erg schattig. We besluiten daar te avondeten nadat we in ons hostel nog even ons ontbijt droppen. Het heeft een Menu del Día voor 35 Q (=4,40 euro) daarvoor krijgen we een soepje als voorgerecht, een drankje en een hoofdgerecht waar je U tegen zegt. Ik eet chorizo in een heerlijke champignonsaus, wat rijst en een heerlijke salade met nootjes en enkele stukjes ananas, een leuke verassing. We kunnen kiezen uit Tamarindo of Horchida drankjes. Het zijn beide niet onze voorkeursmaken. 

Met onze volle buiken, maken we onze weg terug naar ons hostel.