Naar de top en terug

Lunes, el 5 de diciembre

Ik pak meteen mijn spullen als de wekker gaat. Ik ben er klaar mee, dat liggen. Ik pak mijn handschoenen, flesje water en mijn extra dikke winterjas die we gehuurd hebben. Voor de rest hoef ik weinig te doen, want al mijn kleding heb ik al aan. Het stel dat naast mij ligt blijft verbazingwekkend lang liggen. Ik tik ze nog een keer zachtjes aan om te zeggen dat ze echt wakker moeten worden nu. Ze reageren dat ze niet naar boven gaan. Last van hoogteziekte, zeggen ze als ze een ibu aannemen van de derde persoon in onze tent. Als ik buiten kom is onze vriend het vuur alweer aan het aanmaken. We verzamelen allemaal rond om het kampvuur, lekker om weer even op te warmen.
We pakken onze stok en wachten op het startsein van Fernando. Dit gaat wel erg precies, want hij telt af op de minuut. Hij heeft gelijk, want je wil niet te lang op de top wachten. Nog 1 uur en 20 min lopen. Daar gaan we dan weer; in stilte lopen we gehoorzaam in een lijntje achter de gids aan. We kunnen alle steden zien aan de lichtjes in de verte. Het valt me wederom op dat de straten zo geblokt zijn aan de lange lijnen lichtjes. Zoals alle stadsystemen hier ook werken (met Calle 1, 2, en Avenida A, B). Het zand wordt alleen maar zachter, en die stok is geen overbodige luxe. Je voeten zakken steeds dieper in het zand. Ik volg de stappen van Fernando op de voet, met het bijgeloof dat hij de beste stappen maakt en die een mini-plateau in het zand achterlaten, dus mijn stappen een schrijntje lichter maken.
Zelfs het ijs ligt langs de route, zo koud is het.
En dan opeens, veel sneller dan gedacht, gaat Fernando zitten. Nog 15 min naar de top, maar we kunnen beter hier wachten. De laatste 15 minuten zijn het zwaarst en het gaat echt langzaam voor mij. Die top lijkt binnen handbereik en het duurt maar en duurt maar.
En dan ineens zijn we er! Ik gooi mijn handen weer in de lucht en kan de krater van de Acatenango in kijken. We gaan op een windvrij plekje zitten en wachten op het licht aan de horizon.
Het is werkelijkwaar prachtig. Het ziet er top uit. De kleuren van de zon reiken panoramabreed, in de verte zijn de flitsen van de bliksem ver weg te zien. De vulkaan- en bergtoppen komen langzaam boven de mist tevoorschijn. Het reliëf van de stad wordt steeds duidelijker in het licht en je kunt ineens weer huisjes onderscheiden. Je weet niet waar je kijken moet.
We nemen nog een paar foto's en vertrekken snel weer naar beneden. Het is ijskoud op de top, íjskoud!! De weg terug naar basecamp is heel leuk. We kunnen recht naar beneden het steile gedeelte op. Het losse zand is heel leuk, want je zakt tot over je enkels weg. Je maakt je een soort half-rennend-half-glijdend een weg naar beneden. We moeten onze schoenen regelmatig legen.

We ontbijten met een moccachino, koffie, gemixt met chocola. Weer heerlijk warm gekookt in het vuurtje. Ik eet na mijn yoghurtje en eitje nog maar een sandwich, want het moet toch allemaal maar op. Bovendien verwacht ik dat de terugweg nog zwaarder wordt dan de heenweg. Meestal vind ik die nog tergender dan omhoog. Mijn knieen gaan zeer doen en de loop is minder soepel. Je moet jezelf eerder opvangen, dan dat je je spieren aan het werk zet. Mijn bovenbeen spieren beginnen te trillen en de terugweg heeft geen doel meer. Gelukkig is het eerste deel redelijk gehobbeld en worden omhoog en omlaag goed afgewisseld. Daarnaast is onze tas ineens super licht, en is het easy lopen. Het voordeel van naar beneden gaan is dat het geen aanslag levert op je uithoudingsvermogen en praten dus gewoon mogelijk is. Zonder echt moe te worden, klets ik maar met het meisje voor me. Het leidt me af van de klappen op mijn knieen en de tijd raast voorbij. We weg terug is soms erg glad, waarbij iedereen verschillende technieken gebruikt om naar beneden te komen. Zijwaards, rennend, schuivend, glijdend en zelfs vallend, we kunnen er allemaal erg om lachen. Er hangt een ontspannen sfeer. Er is een stuk waar bijna iedereen achterover op zijn kont valt en de rest naar beneden glijdt. Ik kan mezelf vrij goed overeind houden (geleerd van alle handstanden en radslagen van vroeger?). We komen weinig mensen tegen, want we zijn redelijk vroeg. Nu snap ik waarom alle mensen nog wel Buenos Dias konden zeggen, want ik heb te veel energie van de adrenaline van afgelopen nacht. Moeheid voel ik amper.

Aan de voet van de berg staat de nieuwe groep alweer klaar, inclusief onze vrienden van Bella's en Los Amigos. Wij gaan rustig terug naar ons hosteltje, slapen veel, eten wat, maken onze tas klaar en slapen weer. Al die tijd nog volledig aan het nagenieten. Zij zijn op dat moment aan het zwoegen. Klaar voor de start. Af.