VULCANOOO!

Domingo, el 4 de diciembre

Ik sta op. Veel te vroeg. Maar het maakt niet uit, want ik heb er zin in vandaag. We hebben nu zo lang gewacht op deze dag, ik ben er helemaal klaar voor. Onze tas is zwaar, maar hoe kan dat anders met zoveel kleren, 4 liter water en eten. We ontbijten zelf, met een broodje worst en wat fruit. Niet ontzettend veel, voor een dag als vandaag, beseffen we ons pas achteraf. Om 8 uur zitten we al klaar in onze hikingboots, maar worden pas opgehaald om 8:30u. We stappen het busje in, halen nog wat anderen op en vertrekken rond 9:00u echt richting de berg. We zijn met een groep van 11, prima grootte denk ik zo. Dan stapt de gids in. Hij heeft geen plaats meer, maar kan zich ergens tussen wurmen. Mijn eerste indruk van hem is al een beetje raar, maargoed, hij heeft een brede glimlach, dus het zal gelukkig vast een leuke gids zijn. Onderweg stoppen we even. Je kunt hier alles huren wat wordt aangeraden. Gelukkig hebben wij al handschoenen en een dikke jas van het hostel mogen lenen en hoeven daardoor alleen nog maar een andere winterjas en 2 stokken te huren.
Onze gids eet zijn ontbijt, tortilla met kip, nog rustig op in de bus en ik besluit daarop mijn ogen nog maar even dicht te doen. Op de uni heb ik geleerd dat sporters beter preseren als ze zich bepaalde situaties tijdens de wedstrijd van te voren. alvast inbeelden. Daarnaast kun je nooit genoeg voorbereid zijn. Dus, ik beeld mezelf nog maar een keer in op de berg, hopend dat het zal werken; zwetend met mijn backpack op, uitgeput en struggelend of ik het wel zal halen, en berg zo steil dat je moet gaan klimmen en dan die stok... Die stok baart me zorgen. We horen alleen maar dat je die stok écht nodig hebt, omdat er een moment komt dat je je aan die stok omhoog moet trekken. Dat is toch wel het teken van echte uitputting (lees: uitdaging!) voor mij.
We stappen uit, en krijgen dan pas onze 5 persoonstent, matje en slaapzak. Pfoe, moet dat er ook allemaal nog bij? Maar dat past helemaal niet in mijn backpack! Ik neem een compact deel van de tent, want die wordt netjes over 5 personen verdeeld. Mijn slaapzak en matje hang ik aan mijn backpack. Jeetje, wat ben ik bepakt en wat is mijn tas zwaar. Kom ik daar de berg wel mee op? Het scheelt dat je gewicht verliest gedurende je wandeling naar boven. Kan ik nog gewicht verliezen? Nog maar even naar de wc dan, een cementen gat in de grond, omgeven door 4 palen en golfplaat. En zonder dat ik het wil, kijk ik naar beneden. Als dit de mooiste hike van mijn leven moet worden, is die begonnen met de vieste wc die ik ooit heb gezien. Ik probeer me maar te concentreren op het uitzicht, de prachtige groene bergen van Guatemala. Daar gaan we dan. Meteen al los zand.. Meteen onze stok al nodig.. We gaan omhoog en gelijk begint de man achter mij al te zuchten en te steunen. Oeii, dit kan ik niet hebben. Als we al zo beginnen, wordt het straks alleen maar erger. Ik wil leren doorzetten, en niet na het minste of geringste stoppen. Bovendien gaan we nog 6 uur lopen en kun je wat mij betreft de eerste minuut niet al uitgeput zijn. De gids merkt het ook, ze lopen al te ver achter. Hij raad een "drager" aan, die de man al zwetend accepteert. We hebben een pauze en moeten wachten op degene die de tassen omhoog gaan tillen. De raarheid van de gids wordt alleen maar erger. Hij boert en scheet. Hard. En zonder schaamte. Hij maakt er grapjes van en lacht zelf het allerhardst. Niet een beetje hard, overdreven hard. Nog meer stomme grapjes, en dat terwijl ik er niet om kan lachen. Ik moet oppassen dat ik niet nu al negatieve gedachte krijg van het wachten en de gids. Dat zou betekenen dat ik het mezelf alleen maar moeilijk maak. Iemand neemt zijn puffer in; Astma. Gewaagd om zo'n verg dan te beklimmen. De gids schud zijn hoofd en reageert dat hij het niet zou aanraden. Zachtjes praat hij door, in zichzelf. "Uiteindelijk is het allemaal mentaal", kan ik eruit opmaken. Ik besef me dat hij gelijk heeft. Iedereen die van die berg af komt is echt niet sportiever dan ik. Zij hebben het ook allemaal gehaald, op mentale kracht. Het duurt de gids te lang, dus we lopen een stukje verder, naar de eerste stop. Tijdens onze weg komen mensen naar beneden. Allemaal in totaal verschillende tempo's en verschijningen; rennend, slakkentempo, lachend, zwetend, in wintertenue( inclusief de ski-jassen, broeken en handschoenen), afgepeigerd en meer. Het valt me op dat de meerderheid gedag zegt. Hoe kunnen ze daar nu nog de energie voor opbrengen na zo'n helse tour? Zij hebben toch ook een killertocht achter de rug? Ik besluit dat ik mijn energie wel ergens anders wel voor kan gebruiken dan elke keer de moeite te nemen om terug te lachen en gedag te zeggen. Ik laat dat over aan de gids. Ondertussen concentreer ik me op mijn stappen en de stok die ik in de losse stenen steek. De eerste stop is een stukje leeg grasveld met enkele paarden, nu al met zo'n prachtig uitzicht van de maisvelden om ons heen. We doen de tassen even af en gaan rustig zitten. Er liggen veel bananenschillen, plastic flesjes en andere resten van krachtvoedsel, nu proberen mensen al gewicht kwijt te raken. Ik vind het nog te zonde om daar al aan te beginnen, maar drink wel van mijn water. De drager van de uitgeputte man komt, dus we kunnen weer door. We gaan dit keer door smalle paadjes, waar het me ook hier opvalt dat alle mensen die naar beneden komen netjes op ons wachten. Hoe kan het dat zij nog zoveel geduld hebben en niet gewoon zo snel mogelijk die berg af willen? Ik neem er mijn voordeel mee door inderdaad voor te gaan, want het kost me minder energie om gewoon door te stappen en niet uit mijn ritme te raken. Na half 12 komen we vrijwel geen downhill-mensen meer tegen. Bij elke pauze nemen we afscheid van de groep voor ons. En wanneer wij weer opstaan, lost een andere groep ons weer af. Het wordt zwaarder en steiler, maar ik zit nog steeds niet op mijn uiterste. Ja, ik moet diep ademen en Ja, ik kijk ook uit naar de volgende break. Ja, ik voel mijn spieren en Ja,
We komen op een pauze waar we lekkere dingen kunnen kopen. Wij hebben genoeg bij ons, dus nemen daarom lekker van onszelf. John, de langzame man, komt wederom als laatste aan. Zwetend en hijgend, zelfs terwijl zijn backpack op de rug van de drager zit. Het is maar goed ook, dat hij besluit terug te gaan. Hij verlaat te groep en wij lopen verder. "Don't worry, be happy" roept de gids. Een zinnetje die we vandaag al zo'n 100x uit zijn mond hebben gehoord. Naast de oneindig harde boeren irriteert het me mateloos, maar ik verbied mezelf er negatief van te worden.
Vanaf nu wordt het voor mij ook pas echt zwaarder. Die stok helpt me goed, want mijn therapie is om te tellen. Ik tel 1, 2, 3, 4 en 1, 2, 3, 4 en 1... Op elke 1 steek ik mijn stok in de grond. Met een beetje kracht, want dat geeft mij ook kracht. Slappe hap is niet toegestaan in mijn hoofd. Later wordt mijn tot 4 tellen toch maar tot 8 tellen. Waarop ik iets minder vaak de kracht uit mijn armen hoef te halen. Het helpt me om niet te denken hoe zwaar het is, maar om mijn hoofd "leeg" te maken, zoals ze dat zeggen. En aan niks anders te denken aan het doorzetten van het tellen, en dat je stappen niet af mogen wijken van het tempo/ritme van de getallen in je hoofd. "Push, push, push" zegt de coach in mijn hoofd. Dit brengt mij omhoog, stap bij stap. Ik loop vlak achter de gids en irriteer me meer en meer. Ook zijn fluitje is om gek van te worden. Elke 2 minuten kijkt hij een keer om en fluit hij met twee korte fluitjes. Alsof hij je roept. Het klinkt me negatief in de oren. Alsof hij zijn hond roept en vindt dat je op moet schieten.
Mensen stoppen soms halverwege. Ik passeer ze en denk: "Oke, zij stoppen al. Jij kan nog door, laat eens zien dat jij sterker bent. Jij stopt niet voordat de gids zegt dat je mag stoppen!" Ik denk aan de mensen die 150 kg zijn en willen afvallen. Zij moeten dan ook ineens keihard werken, met huilen en al. "Dan moet ik dit toch ook kunnen? Zit jij al tegen je huilgrens aan? Nee! Dus je kan nog gewoon door! Laat dat eens zien dan?!" Zegt het stemmetje in mijn hoofd. "Dit wilde je toch? Uitdaging en vechten voor je doorzettingsvermogen? Hier heb je het!" "Voel je je spieren branden? Lekker is dat he? Dat is goed voor je, dus je gaat nu niet stoppen" zo gaat het maar door in mijn hoofd. En het werkt. We komen aan bij de pauze spot. We staat een tentje met koffie, noodles en broodjes. Die 45 minuten die de gids aangaf vielen uiteindelijk nog wel mee. En ik ben alweer vergeten hoe zwaar ik het 10 min van te voren had. Ik voel de endorfine die vrijkomt. Woooh! We hebben het gehaald, we mogen lunchen! Ik ben super blij, gelukkig en barst ineens weer van de energie. Ik kan alleen maar lachen en genieten van het uitzicht. We eten een broodje, die we zelf mee naar boven hebben gesleept, het smaakt beter dan ooit. Menno komt zo af en toe eens buurten, hij zit in de groep achter ons, maar is veruit de snelste en kan daardoor soms even met ons komen chillen. Het ergste is over, zegt de gids. Nog maar een half uurtje klimmen, daarna is het plat. "Don't worry be happy" zegt ie weer, en fluit nog een keer. Ik zie iedereen zich ergeren. Ik kan het niet laten om te vragen waarom hij altijd fluit. Hij zegt dat het voor hem een teken is om aan te moedigen: "o-kay", "pfiew-pfiew". Dan pas valt het op zijn plaats. Een echt cultuurverschil. Ze fluiten hier allemaal naar elkaar. Sissen doen ze ook om elkaars aandacht te vragen. Namen lijken hier overbodig. Maar waar het in onze cultuur iets negatiefs heeft, zelfs iets neerbuigends vind ik, is het hier doodnormaal. Toch vind ik het maar moeilijk om mezelf over die gedachte heen te zetten, als hij ons twee minuten later weer omhoog fluit.
Het laatste deel is inderdaad nog even zwaar, maar de nieuwe energie en de positiviteit van de lunchplek maakt het een stuk lichter en we zijn zo bij de "eerste basecamp". We ploffen onze tassen weer even neer. Er is een vuurtje gemaakt waar al het plastic wordt verbrand. Ver van het vuurtje nemen we plaats. Als groep kunnen we inmiddels een beetje met elkaar grappen. Het uitzicht is weer prachtig. De bomen zijn inmiddels veranderd. De meeste zijn bladerloos en hebben slechts takken. Alsof ze de temperatuur op deze hoogte niet aan kunnen en dood zijn. Er staan wel enkele bladerbomen, maar niet overdreven veel. Voornamelijk grassen, struiken en drogen bomen. We vervolgen onze weg. Vol goede moed, want het was alleen nog maar plat, zei gids Fernando. Dat valt vies tegen. Het is inderdaad niet meer alleen maar klimmen, maar het pad is vooral heuvel achtig. Kleine stukkies omlaag, kleine stukkies omhoog. En dat voor een andere anderhalf uur. Het gaat ons wel prima af, want we hebben inmiddels wat meer gegeten en gedronken. Maar dan komt de gids met een nieuwe verassing en tevens een nieuw stopwoordje: "No wood, no food". Mweh, dit meen je niet. De laatste 30 min zijn bestemd om hout mee te nemen voor het vuur. Pfoe, weinig zin om dat nog mee te slepen. Maar we voelen dat het droge hout niet zoveel weegt en proppen een paar houtjes aan onze tassen. Waar zich nog ruimte voor leent. We lopen op een lekker tempo en gaan de groep een stukkie voor, samen met een ander stel. We kunnen lekker een beetje kletsen. Pas het laatste stukkie moet onze stok er weer aan te pas komen. Maar met de basecamp in zicht is dat appeltje eitje. En dan: vlak voor het einde, vlak voor de basecamp. Horen we ineens een hard boem! Ik kijk naar links en kan het niet laten: "Woooohoooooooh!!" De vulkaan verwelkomt ons mooier dan gehoopt. In de heldere, lichtblauwe hemel, het zonnetje stralend op het landschap, waar er precies op dat moment een enorme rookwolk uit de vulkaan Fuego schiet! Hij barst gewoon uit op het moment dat wij aankomen! Wat prachtig! Ik sta versteld en schreeuw het uit! Ik blijf even kijken en sprint bijna de laatste meters omhoog (het is inmiddels 15:50u)
De gids feliciteert me met een vieze, awkward kus, waar ik een beetje vies van wordt. Maar ik kijk naar het uitzicht en ben het alwaar vergeten. De rookpluim wordt nog steeds groter en golft zich over elkaar heen. Hij gaat zover de lucht in, dat de vulkaan hier zelfs klein bij lijkt. De rookpluim is minimaal 2x zo groot als de vulkaan zelf. Floor en ik geven elkaar een knuffel, we hebben het gehaald! En het is het nu al helemaal waard. We zijn alweer vergeten hoe we hebben zitten zwoegen, zweten, hoe we kapot zijn gegaan en onszelf de vulkaan op hebben moeten praten. Het is al vergeven en vergeten. Het zonnetje schijnt, we zitten boven de wolken en we hebben he meeste heldere uitzicht van beide vulkanen, vulkaan Pacaya en vulkaan Fuego. We kleden ons als een malle om, want nu zijn we nog warm en we willen niet afkoelen van ons zweet. We trekken al onze lagen aan, lange mouwen, korte mouwen, ik heb alles meegenomen. Mijn rode vest én mijn Fjallraven, speciaal voor grote hoogtes (ideaal!). We maken een paar prachtfoto's, die in het niets vallen bij het echte uitzicht. Vooral Vulkaan Pacaya is een beauty, zo met alle wolken eromheen, en dan die top erboven uit. Nog in volle euforie zetten we de tent op. Dat gaat heel soepeltjes gelukkig, want al deze survivallers hebben wel ervaring met zo'n tentje opzetten. Zelfs als we erachter komen dat de tentstokken kapot zijn, is dit binnen no time opgelost en staan ze als een huis. De gids maakt zijn eigen schattige 1 persoonstentje.
Plotseling, rond 16:45u, barst de vulkaan gewoon nog een keer uit in de heldere hemel. We kunnen nog even heerlijk van het uitzicht genieten in het zonnetje. De laatste zonnestraaltjes van de dag, en moeten ons soms wat verder op de berg verplaatsen. De mannen gaan nog een keer een stukkie naar beneden voor meer hout, als ik volledig tot rust ben gekomen. Ik voel zoveel euforie, dat ik gewoon een gevoel van pure zen heb. Pure dankbaarheid, tevredenheid, gelukzaligheid, rust, het gevoel van voldaan zijn en wat kan je nog meer voelen? Het is niet te beschrijven. Dus ik weet ook niet hoe ik dit uit moet leggen.
Beste ervaring ooit? Ja, in elk geval zeker eentje die ik nog nooit heb gehad, en ook niet meer mag vergeten voor de rest van mijn leven.

Als het zonnetje op onze berg weg is, gaan we terug naar onze tenten, waar onze gids, Fernando, al een prachtig vuurtje heeft aangemaakt. We sluiten mooi aan bij de groep en krijgen een noodels. We leveren allemaal een bekertje water in dat wordt gekookt in het kampvuurtje. Later krijgen we chocolademelk. Opnieuw geven we wat water voor in de pan. Vervolgens opent de gids een papieren pakketje met 5 chocolade schijven, waar hij er 2 van bij in de pot gooit. Met een lepel stampt hij de schijven kapot en mag ik van 2 heerlijke bekertjes warme chocoladewater proeven. Heel speciaal en weer helemaal puur dus. En lekker warm in mijn koude handen, heerlijk! We praten een beetje over het prachtige uitzicht, hoe het uitzicht elke 10 min verandert en hoe de wolk een kring vormt om de krater, omdat het boven de krater te warm is voor de wolk en de lucht daar stijgt.
Dan plotseling roept iemand: "zie ik daar nou lava?" We draaien ons met z'n alle om. Ja hoor. Een stroompje lava loopt uit de krater van de vulkaan. Super vet, maar ik weet nog dat mijn eerste ingeving was. Hmmm als dit het is.. En dan, slechts 2 sec later: BOOOOEEEM!!! Een sicke explosie komt uit de vulkaan. Het lava spat werkelijk alle kanten uit en valt over de zijkanten naar beneden. Het is inmiddels donker, dus de lava is super goed te zien. De brokken rollen naar benedne. Ik ben helemaal door he dolle heen en kan alleen maar denken: yes! Wat een wonder! Ik ben zo blij dat we een paar dagen gewacht hebben en dit nu dubbel en dwars terugkrijgen!! Dit is zoooooooo vet! Ik spring, juich en omhels Floor. Jezus! Dat wij dit mogen meemaken is echt weer once in a lifetime.
Als we weer een beetje bedaard zijn geeft de gids aan dat de bom waarschijnlijk weer barst tussen 10-11 en rond 2 uur 's nachts. We beslissen om vroeg ons bed in te gaan. Zodat we om 10 uur en 2 uur nog een keer ons bed uit kunnen om op de uitbarsting te wachten. We gaan ons bed in, we liggen in het midden, Yes! Dat betekent dat we het waarschijnlijk het minst koud krijgen.
Het wordt 8 uur. Ik krijg een vervelende niesbui en besluit mijn neus te snuiten. Ik heb mijn ogen wijd open en zit rechtop als ik dan ineens hoor: "chicos, chicos! Lava! Lava!" Ik spring mijn bed uit en rits de tent open. Met mijn slaapzak en al schiet ik de tent uit, om plaats te maken voor anderen. Waaaaauw! Daar gaat die weer! We waren dit keer net iets te laat, dus zien nu alleen het lava de zijkant overrollen. Maar jeetje, wat een spectaculair plaatje weer dit! Snel gaan we weer terug naar binnen, want slechts een paar minuten later komt de asregen, hebben we geleerd. En ja hoor, 2 minuten later horen we het as van de rookwolk op onze tent vallen. Veeeeel, maar zacht. Het duurt zo'n twee minuten. Moet je nagaan hoeveel as dat is, op zo'n enorme afstand van de vulkaan!
Dit hadden we niet verwacht, zo snel al!
De wekker gaat, om 10 uur precies. De rest van de tent wordt ook wakker. Ik vraag me af wat we eigenlijk gaan doen. Het vuur is aan het smeulen, en gaan we nu een uur wachten op een uitbarsting? Ik weet het niet. Voor ik er over na kan denken, schiet ik de tent alweer uit. Een uitbarsting, weer! Wat een geluk toch elke keer! Ik vraag me af of mijn gelukshormoon ooit op kan gaan.
Vol geluk dutten we weer in, maar bij indutten blijft het bij. Ik slaap verschrikkelijk. Mijn slaapzak is te klein waardoor ik me niet helemaal kan indekken, en mijn schouders de hele nacht kou lijden. Mijn rug doet ontzettend zeer, of van het matje, of van mijn net iets te hoge kussen, waarvoor ik mijn tas gebruik. Ik wacht totdat de wekker gaat, want dat is nog maar een paar uurtjes, om 03:30.