Granada

Miércoles, el 19 de octubre

We stappen vandaag vroeg ons bed uit. Nadat we gister door de regen zijn teruggekeerd van ons begin naar het standbeeld van San Juan op de top van de berg, zat het toch al de hele tijd in mijn hoofd: ik moet die berg nog op. We willen voordat de bus vertrekt nog snel de hike van een uur enkele weg doen, zodat we rond 10-11u alsnog de bus kunnen pakken richting Grenada. Zodra de wekker gaat horen we de regen nog op het dak spetteren en weten beide dat we die bezienswaardigheid maar uit ons hoofd moeten zetten. Het is toch ook een minder mooi uitzicht over een bewolkt regenachtig strand. "Zullen we dan ook maar meteen gaan?" Vraagt Floor. Als het goed is gaan de bussen naar Rivas elk half uur. Ik knik en stap ook mijn bed uit. We moeten nog ontbijt fixen en weten dit te realiseren met een toevallig gevonden baguette, eieren en nog wat kaas en worst dat we nog hebben. We hebben een topontbijt op ons inmiddels vaste plekje; het balkon. Want ondanks dat het nog regent dat het giet, is de temperatuur nog heerlijk en kunnen we al in ons tshirtje van ons broodje genieten. Een paar minuten over 9 komen we bij de busstop! Wat perfect! We hebben nog net de bus van 9 uur. Het is nog vroeg en weinig leven op straat, dus we zijn de enige in de bus. We gaan snel zitten en verwachten dat de bus over enkele minuten vertrekt. De bus raakt maar langzaam voller. We zitten toch echt in de goede bus en wachten nog geduldig. Na 40 minuten kan ik toch niet meer met mijn opgekropte benen stil blijven zitten en wil dan nog wel even buiten de bus wachten. We kopen nog wat verse jus bij een mannetje. Wat smaakt het weer heerlijk en zo lekker koud! De jus zit hier niet in een beker, maar die doen ze in een goedkoop plastic zakje, knoopje erin en rietje er doorheen. Een rietje is nog luxe, want vaak worden de drankjes gewoon gedronken met een gaatje bijten in het hoekje en zuigen/duwen het drankje uit het zakje. Het ijs gaat op dezelfde manier. 

We wachten nog langer, en de bus vertrekt uiteindelijk na een uur en 10 min in de bus hangen!!!!!! Het verbaast me nogsteeds dat niemand inmiddels haast heeft ivm afspraken of iets dergelijks, maar iedereen is nog steeds rustig en wacht geduldig op het vertrek. 

Het regent bijna heel de busreis, ik lees Floor haar dagboek. Ze zegt me 's ochtends dat het aanbod nogsteeds staat, want ze heeft het me al een keer eerder aangeboden. Ik lees het met een constante glimlach, wat hardop lachjes en soms een klein traantje van geluk. Ik realiseer me tijdens het lezen hoe bijzonder het is dat ik iemands dagboek mag lezen, ook al weet ik voor 90% al wat er ongeveer in staat natuurlijk. Floor haar intentie is om ook echt al haar gedachten erin kwijt te kunnen en het is speciaal dat ik daarin mag meeleven en meelezen. Het is mooi om te zien hoe we dingen anders ervaren, terwijl we toch hetzelfde doen. Hoe we over kleine dingen misschien toch licht anders denken en over veel dingen dezelfde gedachten hebben. (We zijn kritischer naar onszelf en vinden daarom vaak dat de ander iets goed doet, terwijl we het onszelf verwijten (snap je? Moeilijk uit te leggen)) 

Ik besef me ook weer even hoe bijzonder het is dat we dit zo goed kunnen en bijna onafscheidelijk zijn. Als een van ons opstaat, volgt de ander toch snel om samen te kunnen ontbijten. Zelfs als ik 's avonds in het hostel even naar de computers loop om mijn verhaal te typen, zit Floor na een aantal minuten alweer naast me, want samen is toch gezelliger dan allebei apart zitten. En ik vind het alleen maar leuk! We worden nog niet gek van elkaar en hebben die alleen-momenten nog niet eens per se nodig. Hoewel ik van te voren eigenlijk wel had verwacht dat we dingen na een paar weken wel alleen zouden doen, en misschien ook een dag alleen nodig zouden hebben, heb ik dat gevoel nog helemaal niet en ben ik alleen maar blij dat we alles zo goed kunnen samen. Samen beleven. Samen bespreken. En samen delen. 

We komen aan in Grenada en prefereren een hostel met ontbijt. Dan maar voor een euro meer, want het is zo heerlijk als het ontbijt "klaar staat". Dat je daar 's avonds niet al aan hoeft te denken of 's ochtends eerst nog op pad moet om eten te scoren. We komen aan met de bus en kijk uit het raam. Door de super leuke locale markt met 1000 stalletjes, wanen we ons een weg naar het hostel. Iedereen verkoopt weer iets, en er is weer van alles: al het soort eten, telefoons, kleding, maar ook schoen- en horloge reparatie.

We zitten in Granada, het eerste Spaans koloniale stadje van Nicaragua, dat komt omdat het een hele goede ligging heeft. Je ziet dit ook goed terug in de huisjes, die allemaal een andere kleur zijn, net als de kerken. Het is super leuk om hier doorheen te lopen en hebben gister, nadat we rond 13:00u de bus uitstapte meteen onze eigen spontane citytour gehouden. Eerst lunchten we in een super leuke Pueblo in het midden van de stad en heel dicht bij ons hostel. Het had iets weg van El Pueblo in San José, de donkere barren in een klein binnenplaatsje, hier zelfs een tweede verdieping. Je bent echt even vergeten dat je in de stad zit omdat het hier binnen zo anders is dan met de marktkraampjes. We kijken op de versimpele kaart naar welke toeristische attracties er zijn. We zien een Art Gallery de los tres mundos en spieken even naar binnen. Het is een enorm gebouw en langs de wand hangen veel schilderijen van veel vershillende stijlen maar van weinig verschillende artiesten. Er zit ook hele schattige minikunst bij die je met een vergrootglas moet bekijken. Zodra we denken dat we bijna klaar zijn komt er plotseling een kunstenaar langs en wuift ons verder mee naar binnen.We lopen langs een kinderfeestje en een tekenworkshop zo zijn galerij in. We vinden het allebei heel leuk en hij laat veel van zijn werken zien, die wederom veel verschillende stijlen heeft. Zijn schetsen maakt hij met pen, interessant, want ik had verwacht dat elke kunstenaar dit deed met potlood, maar hij legt uit dat pen een zoveel diepere en intensere kleur heeft dan het flette potloodgrijs, en wanneer hij dat laat zien heeft hij gelijk. We bedenken dat het vet zou zijn als hij iets op Floor zijn boekje zou kunnen maken. Floor gaat haar boekje sws uitmaken en moet een nieuwe kopen. Ze vind het stom dat 1 avontuur dan in twee boekjes is verdeeld en dat het eerste boekje niet per se meer een souvenier is en het tweede wel. Kunst van een lokale artiest op je boekje maakt het dan wel meteen weer een leuke, unieke souvenier. 

We verlaten het pand om er nog eens over na te denken. Er is een hoop te doen in en kunnen misschien iets volgen van het avondprogramma zoals een zangvoorstelling :)

Parque Central blijft toch ook altijd iets leuks. Er staan veel bomen waardoor het een beetje overdekt lijkt, een kerk met een enorm kruis waar mensen hun gebed doen. Er staan memorials aan mensen, leuke stalletjes voor eten en souvenirs.

Richting het water en de boulevard wordt het rustiger en lijken we de stad uit te gaan. De huizen en hostels worden weer wat luxer en zien een groot gedenkbeeld van Francisco Hernández de Cordóba.  Hij is de ontdekker van het grootste land van Midden-Amerika, Nicaragua en heeft Grenada en León gesticht. Bovendien betalen we nu nog steeds met de Cordoba munteenheid, waardoor de naam van deze belangrijke man nog elke dag in elke straat van Nicaragua klinkt. Via de boulevard komen we bij de ingang van Centro Turistico. Als we door de langwerpige straat liepen aan het water, zagen we dat dit een hele leuke plek zou kunnen zijn. Naast onze aanwezigheid, was er verder weinig leven te vinden in het laagseizoen. Langs de hele weg zijn er uitgebreide speeltuinen aangelegd voor de kinderen. Terwijl de kindere spelen kunnen de ouders in een van de barren aan de overkant van de straat een drankje en een dansje doen in een van de enorme barren. Er is duidelijk weer te veel ruimte hier, hoe komen die barren ooit vol?

We lopen de weg via een andere buurt weer terug en hebben leuke gesprekken. We komen langs een ongeasfalteerde weg waar alles weer arm is en mensen buiten staan te koken. We twijfelen of we hier nog zullen eten, maar het is nog te vroeg en lopen door. Later worden we door een man aangesproken dat we onze telefoon hier niet in ons hand mogen houden, omdat de kans op stelen hier erg groot is en de buurt hier gevaarlijk is. Oei, het is maar goed dat we hier niet zijn gaan eten en lopen de rest van de weg dichtbij de man tot we weer in het centrum zijn. Ik probeer stiekem in de huisjes te kijken van de Nicaraguanen (?), want bijna elke voordeur staat open en velen zitten gewoon op de stoep. De kamers zijn redelijk klein, het licht is een pietsie gedimt, maar het is wel nog gezellig. De muren hangen en de kastjes staan vol met religieuze kleine schilderijtjes en kleine spiegels. De bewoner hangt lekker in zijn houten of rieten schommelstoel, die ik hier nog overal zie staan. Ze kijken vaak TV. Je weet wel, van die zwarte grote kasten die wij vroeger hadden met een klein schermpje. Die ja. 

Wat een super dag besteding! Zelfs tijdens de reisdag nog een leuke nuttige dag gehad om het stadje te leren kennen. Tevreden kopen we nog een Ananas en een Papaya voor 1,30 euro (waar we ooit 3 euro voor alleen een Papaya kochten in Costa Rica!!). Ik vraag nog kort naar iets anders vreemds in het stalletje. Ze zegt dat het een drankje is, Chicha. Ze legt uit hoe je het klaar moet maken en geeft het gratis mee! Wat een super cutie!

We gaan uiteten en bestellen een duur gerecht. Het is een bord voor twee (maar kan ook makkelijk voor 3 of 4!!) met allemaal Nicaraguaanse typicals. We kunnen onze ogen niet geloven als het enorme bord op tafel wordt gezet en mogen van alles wat proeven. Al hoewel het allemaal erg lekker is, vind ik het jammer dat het meeste gefrituurd is. Zo ongezond!! De straathonden komen op ons afgestormd en vestigen zich alle vier bij ons, één op elke hoek van de tafel. Ook de straatverkopers zien ons enorme gerecht en denken hun kans te vergroten om hun producten bij ons aan te bieden. Wanneer dat keer op keer niet lukt, wachten er sommige asociaal lang bij onze tafel en vragen er wel 3 om wat te eten. 

We keren terug naar ons hostel Oasis, een enorm pand midden in de stad. Van buiten zou je nooit zeggen dat dit erachter zou zitten. Er verblijven veel mensen dus het is wel gezellig druk, maar rond 11 uur strikt gaat het licht uit en is er stilte in de gangen. Dat motiveert ons ook om maar lekker naar bed te gaan. 

Lieve pap, ik lees met liefde de artikelen van vooral Panama, Costa Rica en Nicaragua nog eens door uit de reisgids. Het bepaalt vaak een deel van de route en is zo leuk om te lezen nu het allemaal binnen handbereik ligt en de woorden zoveel meer letterlijke betekenis hebben. En dan varen mijn gedachten weer naar jou. Dankjewel papsie.