Guatever

Viernes, el 25 de noviembre

En dat doet het. Willen we de boot halen? Moeten we vroeg opstaan. We denken dat we net optijd zijn als de boot vertrekt als we horen dat we nog een uur moeten wachten. Uit ellende van de kater doe ik nog een dutje op wachtbankje op de steiger en geniet van de laatste blauw-groene zee die we de komende tijd niet meer zo gaan meemaken.
Op de boot regent het, wij zitten gelukkig weer droog. Dat betekent dat we weer precies op het juiste moment gaan, want we horen later van Claus en de Australische John dat het de hele dag heeft gestormd en alle tours (inclusief de blue hole die zij wilden zien) waren gecanceled.

We twijfelen hoe we naar Flores willen komen. Het regent pijpenstelen. Het zou een natte rit worden naar het busstation. Een natte rit in de chickenbus met veel overstaps. Last but not least, het zal weer veel tijd gaan kosten en zullen pas in het donker in Flores aankomen. Hier worden shuttles aangeboden voor 25 dollar en besluiten de backpackers instelling voor een tijdje ons achter te laten. We moeten een uur wachten, en als het dan eindelijk 13:00u is zijn we al 3x opgestaan in de veronderstelling dat we mogen gaan. Dat blijkt 3x niet waar en worden gefrustreerd van de onwetendheid van de ticketmannetjes. Eindelijk worden we meegenomen en met zijn drieen (Claus heeft zich bij ons aangesloten) hollen we door de stromende regen achter het ticketmannetje aan. Ook dit gaat weer 3x fout, want het ticketmannetje weet niet waar de bus op ons wacht. Rennend en telefonerend rent hij in de ronte. En wij er maar scheldend achteraan. Waar Claus en Floor zich prima hebben voorbereid, leek mij het onzin om onze regenhoes over mijn backpack te doen. We konden toch zo de bus instappen en de backpack in de achterbak dumpen. Maar ik kon ook niet weten dat we alle straten van Belize City ook nog in de stromende regen zouden bezoeken, in de zoektocht naar de bus. Te laat, mijn backpack is zeikie en ben blij als die eindelijk in de achterbak wordt geplaatst.

We stappen in de bus en zie dat die al behoorlijk gevuld is. En ja hoor, daar komen de klote klapstoeltjes weer tevoorschijn. Wij mogen heerlijk rugpijn lijden.

Het duurt een paar uurtjes tot de grens Belize-Guatemala. Al die tijd blijft het met bakken uit de hemel storten. We moeten onze laatste Belize Dollars opmaken en kopen wat fris, koekjes en fruit. Ik kom wat later aan en sluit netjes achteraan in de rij om Belize te verlaten. Een paar Poolse vrouwen komen in een of andere enorme groep achter mij staan en hebben al de neiging voor te dringen. Gelukkig kan ik me er redelijk goed staande houden en ben eerder aan de beurt. Na mijn 40 Belize Dollars(=20 euro) betaald te hebben ga ik netjes in de nieuwe rij staan om mijn stempel op te halen.
Deze rij is inmiddels een stuk langer geworden, de guatemalanen hoeven dat geld blijkbaar niet te betalen. Pech gehad, en ik sluit achteraan. Maar daar zie ik dat de groep van 12 polen, langs de kassa de nieuwe rij in proberen te sneaken. Hoe kan het toch dat dit elke keer weer gebeurt, en het hier blijkbaar standaard is om dat te doen? Dat er te weinig sociale controle is, zodat je schaamteloos, als toerist nota bene, 30 Guatemalanen voor kan gaan. Er wordt geen woord van gezegd. En ik loop me daar maar op te fokken aan het einde van de rij. De rij is al minstens een uur lang, en hij wordt langer en langer, terwijl de plek achter mij leeg blijft. Ik besluit er iets van te zeggen. Ik loop naar voren en spreek de Russinnen aan; "daar is het einde van de rij, zodra je hebt betaald moet je achteraan in de rij aansluiten. Je kunt niet zomaar naar voren sneaken"
Ze zijn ontzettend verontwaardigd, weten niet goed hoe ze moeten reageren en zeggen dat ze niet wisten dat ze achteraan moesten aansluiten. Ik wordt aangestaard door iedereen, waarvan ik hoop dat mensen het met me eens zijn, en het ook hebben zien gebeuren. Ik wordt verder niet echt gesteund door de andere Guatemalanen, naast een enkele "yes indeed" die ergens uit de rij klinkt.
Ik neem mijn verlies en stap weer terug naar mijn plek, achter in de rij. Nog een beetje trillend van woede en frustratie, een beetje trillend van adrenaline wacht ik mijn beurt af. Vanaf dan sluiten mensen na het betalen achter mij aan. Zo.

Ik stap weer in de shuttlebus en besef me dan pas dat de voordringende wijven, in hetzelfde busje als wij zitten. Zo moeten we als nog op elkaar wachten. Ik trek nog een paar boze, maar trotse blikken (want die trots bewaar ik, mam!) en kan daardoor weer een beetje bedaren.

We worden afgezet aan het begin van Flores, een eiland (huh, weer een eiland?) in het midden van een meer, verbonden met slechts 1 brug vanuit Santa Elena. We pinnen wat Quetzales en vertrekken naar Los Amigos. We hebben veel over dit hostel gehoord bij mond-op-mond reclame. Ondanks de iets duurdere prijs, zeker de moeite waard. Helaas hebben we niks gereserveerd en is er slechts 1 plek vrij. We laten Claus hier achter en slapen de eerste avond in een hotelletje, voor zelfs een iets goedkopere prijs.