Mijn houtenplanken bed

Domingo, el 30 de octubre

5:15 - De wekker gaat. We staan gelijk op om te ontbijten en onze laatste spullen in te pakken. 

06:15 - Klaar om te gaan. We gaan naar de steiger, waar er gelukkig meer mensen wachten. 

06:40 - Panga naar Big Corn. 

07:15 - Aankomst Big Corn.

Wachten wachten wachten... Na wat rondvragen en 10 verschillende antwoorden gekregen te hebben, is het duidelijk dat we om 09:30u terug moeten komen om kaartjes te kopen voor de boot. We gaan nog even terug naar Hostel Sweet Dreams om gratis te wifi'en, aangezien we daar het wachtwoord weten. De wifi is een stuk beter dan op Little Corn, maar toch kunnen we maar om de beurt op whatsapp. Ik app even met wat mensen van thuis, zo fijn! 

09:15 - We zorgen dat we iets vroeger zijn dan aangegeven, zodat we misschien niet achterin de rij hoeven te staan, en het kan zomaar zijn dat de boot al vertrekt. De boot wordt nog volop ingeladen met grote containers. Mensen lopen af en aan, wij staan er onwetend tussen. We ontmoeten een stel dat op het eiland woont en ook naar Managua moet. Fijn, want ik vind het toch niet zo prettig, die onwetendheid en moeten waarschijnlijk overnachten in El Rama. We zijn de enige toeristen. Ik wordt al een beetje misselijk van het staan op de boot en wordt onpasselijk van de zeemannen die ons al 20x van top tot teen hebben bekeken. We moeten lang wachten, daar wordt je ook zo loom van. Ik ga op de steiger op een kratje bier zitten en bekijk het hele schouwspel van een afstandje.  Ik moet een beetje lachen van ellende. Ik zie het eigenlijk niet zitten, ik ben het "reizen" (lees: wachten) alweer zat. En wat gaat het inladen van die boot weer onlogisch. 15 verschillende domme zeemannen die allemaal hun eigen idee hebben van de meest praktische manier van inladen. Dat zorgt voor een hoop onrust en dubbel werk. Misschien komen er wel 30 mensen, om de beurt om iets af te leveren aan een vn de mannen op de boot: vis, een hangmat, lunch, een pakketje. Sommige lijken alleen even te komen buurten. Ik snap er niks van, maar blijkbaar werkt het. Jongens spelen in het water. Ze klimmen soms de boot in, om vanaf de punt van de boot weer het water in te springen. Zwembroek is niet nodig, alles wat op een broek lijkt, volstaat ook. 

11:15 - Eindelijk. De boot vertrekt. Eindbestemming in El Rama, met een tussenstop van onbekende duur in El Bluff. Iedereen is zich aan het voorbereiden voor de reis, door zijn eigen hangmatje aan de stalen bootframe op te hangen. Wij zijn een van de weinige zonder hangmat, zonde van onze 6 euro. Daarom moeten wij nog even uitzoeken hoe we ons gaan settelen op deze boot. Als we net vertrokken zijn, halen we alle tassen van de verhoging in het midden weg. Het is de ingang van de laadruimte, dat wordt "dichtgemaakt" met houten planken. Goed genoeg voor onze standaarden en maken ons plekje klaar. Er liggen nog 2 volwassenen en 2 kinders op de verhoging van 6m2, dus we moeten flink indikken. De harde, houte ondergrond zorgt voor een pijnlijke rug. Toch dut ik weg, Floor ook. Het water is rustig en heeft slechts lage golven. Dat zorgt dat de bootreis ons meevalt, en voor we het weten in El Bluff aankomen.

16:00 - we stoppen 10 min in El Bluff. Vlak ervoor hebben we gelunched met kleine bolletjes met scrumbled egg dat we vanochtend nog hebben klaar gemaakt. Lekker! We twijfelen of we eruit moeten en een panga zullen nemen naar El rama, omdat dat slechts 2 uur duurt, maar waarschijnlijk zijn we te laat voor de laatste panga. Bovendien hebben we al de hele route naar El Rama betaald met de langzame boot, dus besluiten we op de boot te blijven. Vanaf nu zal het alleen maar nog rustiger worden op de boot, omdat het water er nog kalmer is. 

23:30 - Na een aantal toch nog wel redelijke slaapjes komen we aan in El Rama. Ik heb last gehad van muggen en we zien nog een kakkerlak over onze verhoging kruipen. We hopen op een bus die ons naar Managua brengt, maar hebben er weinig vertrouwen in. Als we boven bij de wachtruimte komen, horen we dat de bus om 02:00 gaat. Slechts 2,5u wachten, is dat even een meevaller! Dat betekent niet overnachten in een hotel, waar we van te voren bang voor waren. We wachten bij de bus, maar forceren onszelf om te blijven staan. Straks moeten we weer 5 uur zitten. Ik ben wederom blij dat we met z'n tweeën zijn, want het is niet zo'n lekker dorpie. Taxi's toeteren, mensen kijken, en zelfs de politie blijft ongegeneerd staren. Ik voel ineens weer hoe kleine personal space latino's hebben, en hoe groot mijn personal space is het moment. Er lopen een aantal mannen in cowboy kleding en velen met de welbekende laarzen. 

01:00 - We vervelen ons. We kopen maar een bakje noodles. Lekker warm! 

02:00 - de bus vertrekt precies op tijd. We hebben een espresso, dus de reis is "kort" en snel. De bus is beter, een bus zoals we kennen. Gelukkig geen oncomfortabele chickenbus.