Hurricane town

Jueves, el 18 de enero

"Ies!" Ik schrik wakker, ik dacht dat ik nog wakker was. Ik sta op van de aluminium bankjes waar ik op lag. Het is al 3:20u en we zijn nog steeds in Baracoa. Misschien is dat maar goed ook, want dan komen we later aan en is het niet meer donker. Ik verwacht aan te komen in een donkere, enge stad waar iedereen arm is en het 's nachts niet veilig is op straat. Ik slaap redelijk goed, als ik wakker wordt en op de klok kijk is het al tegen zessen. Dat betekent dat we al over een paar uurtjes aankomen. We hebben nog geen casa, dus ik ben benieuwd of we 's ochtends vroeg al wel bij iedereen kunnen aanbellen. Gelukkig verdwijnen mijn verwachtingen meteen als ik de bus uitstap. Daar staan de casa eigenaren al op ons te wachten. We wachten rustig op onze tassen en lopen dan naar hen toe. Ze beginnen al met roepen. Wij bereiden ons voor. We weten dat Anne en Igor (van Las Terazzas) hier een casa voor maar 15 CUC hadden, al leek dat in de andere steden verreweg onmogelijk. Dat is ons doel en zeggen nog tegen elkaar "wees klaar voor onderhandeling, we gaan voor die 15 inclusief ontbijt he?" We zijn blijkbaar de enigen uit de hele bus die nog geen casa hebben, want ze bestormen ons met hun aanbod. Allemaal lijken ze wel een goede casa te hebben en iedereen gaat al voor hun laagste prijs: 15 CUC inclusief ontbijt. Aaah, kijk! Dat is chill. De mensen die geen 15 inclusief ontbijt aanbieden, vallen dus al af. Dan is het nog vechten tussen 3. En dan wint degene met de beste plaatjes toch gewoon. We kiezen de vrouw, met het geplastificeerde blaadje met de casa indepediente. Klinkt goed, weer een apartementje voor onszelf. We worden in een bicitaxi geduwd en worden over de Malecón, langs het water, naar de casa gebracht. Het water spat over de rand over de weg. Best wel stevige golven, denk ik nog. Als onze fietser begint over de storm die nog geen 4 maanden geleden over heel Baracoa raasde. Dan zie ik inderdaad alle huizen die maar half af zijn. Het is geen echte warzone meer, maar de restanten zijn nog wel degelijk zichtbaar.

12 uur lang, zegt hij, was er storm in de stad. Golven van 15m hoog verwoesten de hele stad. Hij vertelt veel, maar we kunnen maar weinig verstaan. Hij moet natuurlijk ook nog dat hele eind fietsen en hij wordt langzaam bezweet en vermoeid. Het verkoopvrouwtje zit onhandig op de stang van de moutainbike van een andere man. Zo worden we naar het huisje begeleid. Het huisje ziet er prima uit. We hebben een slaapkamer met twee twee persoonsbedden en een badkamer, een kleine zit ruimte, een tafel met 4 stoelen, een ventilator en een grote koelkast. Door de saloon-klapdeuren is nog een klein leuk keukentje. Vergeet het terras en het dakterras niet! Dat voor 15 CUC inclusief ontbijt is de beste deal die we in Cuba gaan maken. Blij nemen we het offer aan.  De vrouw die ons gelubt heeft, zien we daarna nooit meer.. We zijn nog een beetje moe van de reis en het is natuurlijk pas half 8 's ochtends. Om die reden blijven we nog een beetje in onze casa hangen, bijkomen. We zoeken de kleren en dingen uit die we weg willen geven, settelen ons in de casa en ik doe mijn laatste handwas. Ik was al mijn ondergoed bij de buitengootsteen met het waspoeder dat mama me heeft meegegeven. Lekker ouderwets. Het is toch nog wel vaak fijn uitgekomen, maar is toch nog halfvol. Ik hang al mijn ondergoed op een rijtje op de waslijn in het zonnetje. Rond half 12 gaan we toch maar op pad, met wat kleding in ons tasje, voor het geval dat. We kopen bij het eerste de beste stalletje maar een broodje. Twee met kaas en guayaba jam, want de rest durf ik niet echt aan. 

Onze eerste sightseeingspot is het stadion, waar we langs het zwarte strand naartoe lopen. We lopen erop af. Het is nog een beetje ongemakkelijk, want we weten niet goed wat we moeten doen. We zien een groep van 10 voor het stadion staan, en lopen langs hen door de ingang. We zien binnen wel wat mensen spelen, alsof er toch een wedstrijd aan de gang is. We vragen bij de kaartverkoop of we even binnen mogen kijken. Ze wijst ons de trap naar boven, die ons naar de tribune leidt. Er is helemaal geen wedstrijd aan de gang, zien we lachend. Maar in de dichtsbijzijnde hoek zijn een stuk of 15 mensen aan het trainen. We gaan even zitten. 30 ogen op ons gericht, wat komen die meiden nou bij ons kijken, zie ik ze denken. Verderop zijn mensen aan het overgooien. De meesten in hun eigen sportkledij, sommigen echt in softbalbroekie. Rechts gooit een man een softbal op, die door de tweede het net in wordt geknuppelt. Vlak voor ons gebeurt hetzelfde, maar dat kunnen we net niet helemaal zien. Af en toe komt er iets naar boven de tribune op. Een oud mannetje gooit de bal weer naar beneden. Dan komt er een soort plasticje naar boven. Ik kijk op en zie dan pas dat er (waarschijnlijk door de storm?) geen ballen meer over zijn. Zij oefenen dus hun slag met gevonden plasticjes. De rest van het veld valt geen veld meer te noemen. In het midden ligt allemaal troep en verwoest spul. Verdorp staan "gewoon" twee paarden te grazen, ongelooflijk! De andere pinnetjes die in mijn maps.me staan zijn minder interessant dan we denken. De lonely zegt "net wat andere souvenirs dan normaal." We verwachten iets alternatiefs, maar als we het winkeltje binnen lopen is het een ontzettend commercieel winkeltje, met misschien inderdaad net wat andere souvenirs dan normaal, veel westerser namelijk. Casa del cacao is ook maar een terrasje, geen echt chocola museum. We hopen er echte Baracoaanse chocola te kunnen vinden voor mijn jaargenootjes. Het enige wat er te koop is, is in plastic verpakte chocolade, recht uit de fabriek. Dat willen we natuurlijk niet, want het moet wel anders zijn dan in Nederland. 

We verwachten dus ook niet veel bij casa del chocolate, dat zo'n vier winkeltjes verder zit. Gordijntjes van alle ramen zijn dicht, maar toch staat er een hele rij voor de deur. Het is "vol", en een vrouw laat alleen binnen als er ook mensen uitgaan. Nu worden we natuurlijk toch wel benieuwd. We zijn de achtste in rij, maar dit kunnen we blijkbaar niet missen. Zelfs als ik af en toe een sneakpeak doe, zie ik alleen maar mensen aan lege tafeltjes zitten. Ik wordt alleen maar nieuwsgieriger en nieuwsgieriger, wat is er toch zo bijzonder binnen? We zijn al redelijk snel aan de beurt en komen de kantine binnen. We gaan bij een vrouwtje aan tafel zitten, want dat zijn de enige vrije plekken. We kijken om ons heen. De meeste tafeltjes zijn leeg, mensen wachten op hun bestelling. Sommige mensen hebben ijs op tafel. Chocoladeijs natuurlijk. Mensen hebben flinke bestellingen en hebben zelfs 5 bollen op hun bord. We zien dat ze plastic bakjes meenemen, om de overige 6 bollen ijs in te kieperen. Het ijs wordt zelfs in de drinkflesjes van de kindjes gegoten. Ik wijs Floor op de menukaart, die we samen openslaan aan tafel. Er zijn slechts 3 dingen te bestellen in deze polulaire cafetaria; chocoladeijs, warme en koude chocolademelk. Dan zien we pas waarom iedereen zo van deze plaats houdt. 1 bolletje (of bol, beter gezegd) is 0,60 peso! Dat is 2,5 cent!!! Dat is toch ongelooflijk! Geen wonder dat iedereen een liter mee naar huis neemt om te bewaren. Ik bestel 1 bol en een chocolade drankje. Floor bestelt 2 bollen ijs. Dat is dus 2,5 peso waard. Mijn chocolade drankje zonder melk is mega machtig en kan hem maar half op. We voelen ons gewoon schuldig om hier maar 4 dingen te bestellen voor een totaalwaarde van 10 cent, en vervolgens wel stoeltjes bezet houden. Vol ongeloof verlaten we lachend het gebouw. 

Onze kleding + snoepjes weggeven vinden we nog een hele opgave, want niemand vraagt er echt om, en eigenlijk hebben ze hier best prima kleding aan. Is het dan niet heel erg raar om random op iemand af te lopen en ze onze afdankertjes aan te bieden? Onze kleding blijft helaas dus in onze tassen.

Ook houden we onze ogen open voor Chuchuruchu. Een lekkernij waar Anne en Igor uitgebreid over hebben verteld. Het is iets speciaal van Baracoa en wordt blijkbaar veel verkocht. Helaas ligt het niet voor het grijpen, want wij vinden geen straatverkoper die het heeft.

De zon maakt ons loom en moeier dan we al zijn. Het is tijd voor een middagdut, vinden we, zodat we daarna nieuwe energie hebben om naar de grot te gaan. Dat is natuurlijk een aanname die je nooit nakomt, want dat bedje ligt me toch lekker. Ik heb de wekker na een uur gezet, maar zodra die gaat, verzet ik hem toch na nóg een uur later, omdat ik zo lekker lig. Om half 5 bedenk ik me dat ik toch nog wel graag naar die grot wil, maar dat blijkt al te laat. Die sluit om 5 lees ik dan. We lopen dan maar naar het Fort, maar ook die sluit voor onze neus. We lopen nog een keer richting het centrum en zien dan pas het wifi parkje met de kerk. Ik wil nog een kaarsje opsteken voor oma, maar die lijken ze nergens in Midden-Amerika in de kerk te verkopen. Echt iets Nederlands dus misschien? We willen nog naar het fietsenzaakje om een fiets voor morgen te huren, maar we raken afgeleid door de nootjes die we van een straatmannetje kopen en de koeken die we voor morgen kopen. Daarnaast moeten we op tijd terug zijn, want om 19:00u staat het eten bij ons klaar in de casa. We krijgen een 3-gangen maaltijd, erg goed verzorgd door de twee die onder ons apartementje wonen. Na twee borden soep ben ik al genoeg gevuld, maar het hoofdgerecht kan ik niet laten staan. Floor en ik hebben beide inktvis besteld, vers uit de baai van Baracoa. Ik had niet verwacht dat ik in mijn inktvis gerecht de tentakels weer terug in elkaar kon puzzelen. Je ziet de roze tentakeltjes afgehakt op mijn bordje liggen. Dikke, maar ook de dunne uiteindes liggen in een rode saus. Ik ben bang dat ik de structuur niet aangenaam vind, maar ik moet het sowieso proberen natuurlijk, want verser dan dit ga ik het niet krijgen. Ik neem een hap, niet verkeerd. Een beetje taai wel, zoals de structuur van inktvis hoort te zijn, maar zeker niet vies. De saus is ook erg lekker. In de smaakvolle reis is het velletje verwerkt, daar zijn de zwarte huiduiteindes inclusief de zuignapjes nog volledig herkenbaar. Jakkes! Als je ze ontkrult met je vork, krullen ze vanzelf weer op, het maakt me toch een beetje viezig ofzo. Toch kan ik wel erg van mijn bordje genieten, kan ik me goed over het idee heen zetten en vind ik het eigenlijk heel lekker. De chipjes, komkommer, tomaat eten we helemaal op. We vragen of we de rijst mogen bewaren voor morgen tijdens het fietsen. Ons toetje bewaren we voor later en wordt in de vriezer gezet. 1x raden wat het is... Juist! Een bolletje chocoladeijs van 0,60 pesocent!

's Avonds in bed zijn we eigenlijk nog niet moe door ons schoonheidsslaapje van vanmiddag. Daarnaast is het weer onze eerste avond in een lange tijd zonder Sydney en Connor, dus we hebben lekker niemand om mee rekening te houden. Floor en ik filosoferen over de vereniging. Wat er allemaal veranderd is en wie er allemaal leuk zijn en niet. Iedereen en elke rela komt even langs. Na het tandenpoetsen delen we nog een halve grote koek, die we vanmiddag hebben gekocht. Omdat het vakantie is, zeggen we dan maar. We zeggen nog niet moe te zijn, maar zodra het licht uit is vertrekken we binnen no time naar dromeland. Ik droom over mijn terugkomst bij Iknoria en hoe ik wordt ontvangen.