Poep

Miércoles, el 17 de enero

Onze casamevrouw is een schattie. Het oude vrouwtje kan redelijk goed engels en pakt ons beet als ze iets wil zeggen. We moeten uitchecken vandaag, maar mogen onze spullen hier nog tot vanavond houden. We doen vandaag weer een niks dagje. Prima voor ons, want we hebben nog maar 7 dagen te gaan. We zien het nu meer als onze laatste vakantie dagen dan dat we nog op reis zijn. Niksen is dus ook heerlijk, voordat we in Nederland weer hard aan de bak moeten. Sydney kan dat niet zo goed begrijpen en probeert ons nog uit te nodigen voor verschillende dingen. Maar wij vinden het heerlijk om een beetje te luieren en te niksen. Daarom gaan we pas om 11:30u voor een brunch. We komen de twee weer tegen en gaan met hen nog een milkshake drinken. Daarna keren wij weer terug naar de casa en gaan zij naar een of ander historisch museum. Vanavond zullen we weer bij St. Pauli's eten omdat het gister zo goed bevallen is. Met hen, dus het is ook wel goed om niet dag en nacht met hen te zijn. We beginnen op het terras, maar halverwege begint het te druppen. We verplaatsen naar het dak. Hier vandaan zien we vaak jongetjes met hun zelfgemaakte vlieger spelen. Die zie je hier overal in Cuba, want heel veel speelgoed hebben ze hier niet. Van stokjes maken ze een kruis, er wordt wat vuilniszak aangetaped en klaar is kees, spel kan beginnen. We kijken toe op ons terrasje, maar zodra het echt begint te plensen verdwijnen de jongetjes en worden wij ingesloten door de plassen om ons heen en moeten we ons klein maken om niet nat te worden. We kunnen er wel om lachen gelukkig en zijn blij dat we hier droog zitten ipv op de straat zijn. 

Floor en ik hebben het de afgelopen dagen veel gehad hoe wij omgaan met zulke spraakzame mensen. Het leert ons een hoop over onszelf. Hoe voeren wij een gesprek? We hebben geinteresseerde mensen nodig om de ruimte te krijgen om te vertellen, want dat zullen we niet snel uit onszelf doen. Hoe leer je om zelf verhalen te vertellen en deze uitgebreider te vertellen dan dat je zelf denkt dat nodig is. Hoe lijk ik hierin op papa en mama? Want ik weet dat zowel papa en mama hier ook nog wel mee struggelen. Ik merk dan ik een stille ben en mijn woorden nodig kies. Ik vind dat mijn engelse woordenschat nog steeds te gelimiteerd is om een verhaal leuk en spannend te vertellen. Ik ben blij dat ik de geinteresseerde persoon ben die vragen stelt, want dat zijn ook de mensen met wie ik het liefst omga. Ik wil pas vertellen als iemand daar oprecht geinteresseerd in is in plaats van mijn verhalen aan iemand anders op te leggen. Uit eindelijk ben ik nog steeds het liefst ik. 

Het wordt al later en ook Floor heeft eindelijk haar dagboek achterstand bijgewerkt tot en met vandaag. We gaan voor een voorgerechtje de straat op en zijn van plan wat te drinken en te snacken bij de bruine bar La Isabelica, maar we zijn ook nog niet naar Casa de la Musica geweest. We kunnen Santiago de muziekstad eigenlijk niet verlaten zonder bij la Casa de la Musica te zijn geweest. Het idee klopt; mensen lopen met alle instrumenten over straat, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. 's Avonds hoor je uit veel gebouwen muziek. Veel gitaren, cello's en trommels. We stappen Casa La Trova in en mogen voor 1 CUC per persoon kijken bij een optreden van 6-8u. Het kleine "tuintje" waar we praktisch in de buitenlucht zitten is knus en persoonlijk. We gaan zitten, vooraan, want alle ijzeren stoeltjes zijn nog vrij. De man op de kleine verhoging in de hoek begint te spelen. Een bescheiden liedje in zijn eentje op de gitaar. Later doen twee mannen mee. De sfeer is te persoonlijk en de ruimte is te klein om een kroegsfeertje te creeeren. Iedereen is stil en luistert, af en toenkun je iets tegen elkaar zeggen, maar gesprekken kun je niet voeren. Dus we drinken een biertje en kijken toe, want een snackje hebben ze niet. 

Er komen twee mannen voor ons zitten en beginnen een gesprek. Ze vragen of we kunnen dansen. Als wij met "nee" antwoorden, leggen ze uit dat het gaat om het gevoel. We vragen om ons hand en we staan op. We dansen een soort salsa, waarin de stapjes van de lessen in Trinidad echt terug komen! Hebben we er toch nog iets aan gehad. Toch blijft het moeilijk, dat ritme en de leiding volgen. Het is wel erg leuk en gaan meerdere keren staan om een dansje te wagen. 

Om 8 uur gaan we naar het park, waar we met onze amerikaanse vrienden hebben afgesproken om onze laatste avondmaaltijd te doen.  We zitten tot een kwartier over tijd als we ons al beginnen te frustreren over de afspraken die we met hen maken. Tot nu toe is geen een ontmoetingsplek zonder problemen gegaan. En zodra we besluiten alvast naar binnen te gaan, zitten zij daar al en hebben zij blijkbaar voor het restaurant gewacht. De gesprekken gaan beter vandaag. We hebben ons voorbereid en kunnen meer inbrengen. Ze zijn rustig en luisteren beter dan voorheen. Het eten is minder lekker dan gister, veel te zout naar mijn mening. En geloof me, ik ben echt geen fijnproever. Ik voel me steeds slechter worden en voel me licht in mijn hoofd. Ik wordt stil en moet me echt focussen op hoe ik me voel. Ik krijg ook heel erg pijn in mijn buik en moet echt naar de wc. Ik ben al geweest in het restaurant, maar ik moet nog een keer. Ik trek wit weg en voel me echt flauwvallerig. Moet ik naar de wc rennen? Kan ik dat wel, of val ik dan halverwege flauw?  Ik ga maar naar de wc, snel, en ga daar zitten. Ik moet poepen en houd mijn hoofd tussen mijn benen. Mijn gehoor valt al weg, zoals dat altijd het eerste wegvalt als ik flauwval. Zodra ik klaar ben, gaat het al beter. Ik sta op, en merk dan dat ik toch nog niet klaar was. Ik heb meteen weer pijn in mijn buik en besluit weer te gaan zitten. Ik dia nog een keer. Maar zoals dat in Nederland is, is dat in Cuba, niet velen malen erger. Als je al hebt doorgespoeld, moet je een tijdje wachten totdat de stortbak weer is gevuld. Omdat ik een minuut geleden ook al heb doorgespeold en ook al twee keer heb gepoept, duurt het al een tijdje. Ondertussen klopt Floor ongerust op de deur om te vragen of het wel goed gaat. Ik voel me al een stuk beter, maar mijn poep wil maar niet doorspoelen omdat er nog steeds te weinig water in de stortbak is gelopen. Dan kom ik met een top idee, denk ik. Ik pak een plastic bekertje dat in de douche staat (waarom er ook een douche is in de restaurant wc? Geen flauw idee) en vul deze met kraanwater. Ik vul de stortbak zo net een extra beetje sneller aan dan dat die dat zelf kan. Wat een top idee, denk ik, want ik zit hier nu al een eeuwigheid. Maar dan blijkt dat ik de smerigheid der smerigheid heb losgeweekt met het water dat ik in de stortbak heb gestort. Het spoelwater is genoeg om mijn poep weg te spoelen, maar het spoelwater is pikzwart! Ik geef het op, loop de wc uit en geef aan de barman door dat "the water is not clear". Hij knikt en loopt lachend weg. Omdat we de schaamte al voorbij zijn bij Connor en Sydney vertel ik hen lachend het verhaal en verlaten we snel het restaurant. 

We komen voor de laatste keer terug in onze casa, waar onze cutie casavrouw weer achter de geelstorende tv zit. Het is al 11 uur, maar we mochten blijven tot we zouden vertrekken, ook al was dat tot 's avonds. Dat betekent dat we de hele dag nog lekker van haar dakterrasje hebben mogen genieten, wc en douche mogen gebruiken zonder extra kosten. Ze belt een nieuw adres voor Connor en Sydney, waarvan ze nog steeds niet helemaal snapt dat ze geen Austin en Lara heten. We nemen een foto en kussen haar gedag. Nu vind ik het weer echt een meerwaarde om spaans te kunnen, om te kunnen communiceren met iemand en toch een korte band op te bouwen. Ik gun het haar van harte, ze is echt een schattie. 

We zwaaien nog een keer achterom en lopen met Connor en Sydney naar het busstation, begeleid door een man die Connor en Sydney vanmiddag hebben ontmoet. We zwaaien hen uit en wensen hen een fijne reis. Ze laten nog weten dat ze niet zouden weten wat ze zonder ons zouden hebben gedaan en dat ze het heel erg waarderen. Het is fijn dat ze toch van onze aanwezigheid hebben genoten, ook al hadden wij soms het idee dat ze beter met mijn tweeën hadden kunnen lullen.

Wij wachten nog anderhalf uur langer op onze eigen bus richting Baracoa, die om 01:50 vertrekt.