Kapper

Lunes, el 16 de enero

Omdat Santiago toch niet zo'n leuke stad voor ons is, maar waarschijnlijk mee gewaardeerd wordt door de geschiedenisliefhebbers, besluiten we ook hier maar een chilldagje te houden in de casa. De casa heeft een ruim terras en zelfs nog een dakterras. We slapen beter vannacht, al schop ik Floor nog wel een keer. We hebben van elkaar het idee dat we in het midden liggen, maar blijkbaar is het bed gewoon smal.

Ik besluit om naar de kapper te gaan vandaag. Ik heb al aan het begin van mijn reis gezegd dat ik dat zal doen omdat we daar ook zo'n lol mee hadden in Thailand met Patrick. Tot op heden heb ik dat niet gedaan en het einde begint in zicht te komen. Na het ontbijt zag ik een kapperzaakje dat er wel leuk uit zag, en daarnaast wordt mijn haar echt te lang. Het hangt maar een beetje, hoor ik mama zeggen, en dat zie ik stiekem ook wel op de foto's. Ik heb mijn haar gewassen en neem dan mijn besluit. Vandaag is de dag.

We hebben biertjes gekocht in de supermarkt. Die zijn hier in de grote stad van Santiago namelijk al ietsjes beter gevuld. Dat betekent dat er een heel gangpad, van bovenste tot onderste schap gevuld is met olie. Het andere gangpad heeft alleen maar sterke drank of wcpapier. Verpakte koeken en blikvoer, die we zeldzaam tegenkomen, zijn alleen achter de toonbank verkrijgbaar. Die zijn waardevol en worden blijkbaar veel gestolen. Daarmee is de inhoud van de supermarkt wel beschreven. Mijn bezoek aan de kapper is kort maar krachtig. De kapster heeft wel 5 hele keren geknipt. "De puntjes?" Gok ik dat ze vraagt. Ik antwoord maar gewoon met "Si?!". Daar gaat ze. Ze draait me een keer rond en begint dan te knippen. Of het recht is maakt haar niet zoveel uit. Ze knipt een aantal keer een goed stuk af en daarmee is het wel gedaan. Uit een overvolle la met onbekend spul komt een warme luchtkam tevoorschijn. Die wordt nog een aantal keer door mijn haren gehaald en ik word daarna met een stoffer afgestoft. Binnen 8 minuten staan we alweer buiten. 5 CUC lichter. Buiten evalueren we het resultaat nog even; mijn haar is in een punt geknipt. Niet echt mooi, maar het stoort volgens Floor ook niet per se. Mijn lok/pluk aan de voorkant is niet eens aangeraakt, dus die knipt ik in de casa zelf nog maar wat af. Prima, wat mij betreft. Is het net weer een beetje aangegroeid als ik over 9 dagen het vliegtuig uitstap. 

Als traktatie gaan we nog een ijsje halen. Daar zijn we als kinderen zo blij als we zien wat we kunnen krijgen, voor een spotprijs. Een flinke bananasplit of een "ijssalade" van 5 bolletjes is maximaal 60 cent.  Afgewerkt met koekjes en in een mooi schaaltje worden we in de koude cafetinezaal geserveerd. We voelen ons als kinderen zo blij en smullen ervan. 

De rest van de dag zitten we lekker op het terras een beetje te niksen. Biertje erbij, eten ons dik aan de ubergoedkope koekies die we in de straat hebben kunnen scoren. Naar de kamer kunnen we ze niet meenemen, want daar zullen ze binnen no time onder de mieren zitten. Ze lopen rond en vormen een spoor van de lamp tot aan Floor haar tas. De casamevrouw vond het heel erg om te horen dat we last hadden van mieren en heeft de hele kamer ondergesprayed. 

Tegen het einde van de middag gaan we naar Fort El Morro. Het fort waar.......

We delen de taxikosten, die daar blijft wachten. We lopen even rond en nemen wat foto's, veel informatie is er niet. Toch blijft het mooi en leuk om zo'n kasteel te bezoeken en het uitzicht op het water en het land is altijd goed. Tegen sluitingstijd worden we naar boven gestuurd. Daar verzamelen we allemaal voor zonsondergang. De zon is prachtig rond en de lucht kleurt heel mooi. Er is een demonstratie van het vuren van een kanon. Het duurt even, want ze moeten spul erin gooien en ook het kruid moet blijkbaar goed aangestampt worden. Een kogel gaat er helaas niet in, maar iets anders dat knalt. Het duurt een half uurtje (hopelijk duurde het vroeger wat minder lang voordat ze een kanon konden vuren!) en dan gaat het vuur aan. Het duurt even en ik denk bijna dat het vuur is uit gegaan als ik kort daarna toch nog schrik van de knal die er ontstaat. Er schiet wat uit het kanon de zee in. En dan is het alweer voorbij, vet!!

Sydney en Connor zijn weer op dreef met hun rateltoer. We vragen over hun werk, zij leggen in geuren en kleuren uit wat ze moesten doen en hoe het bedrijf in elkaar zit. Connor kan maar 1 ding tegelijk en wij zitten al minstens een half uur klaar om te gaan. We gaan namelijk uiteten met Connor en Sydney bij St. Pauli. Het moet een goed restaurant zijn, en het is sowieso goedkoper dan wij gister hebben gegeten. Aan Sydneys en Connors verhalen is het eten heerlijk en super veel en betaal je slechts rond de 5 CUC. Het eten is echt super geserveerd, alsof we in een 5 sterren restaurant zitten. Ik kies voor de vegetarian menu, en ik krijg oprecht het beste bord in 5 maanden. Het is zo netjes opgemaakt en krijg (nog redelijk vette) gegrillde groenten. Ik krijg een glas met een groentenshake inclusief kruiden en de krispende crackers die het bord helemaal afmaken. Ik ben helemaal gelukkig, eindelijk een beetje groenten. Het is absoluut heerlijk en ik doe mijn best om alles op te eten, maar het is zoveel dat ik het niet voor elkaar krijg. Ik verbaas me weer over de hoeveelheid die Connor en Sydney kunnen lullen. Wij vragen veel, zij praten veel. Voor hen komt dat perfect uit. Zij vragen ook wel wat, af en toe. En dan vertellen we een beetje. We zijn dan gewend dat, als mensen geinteresseerd zijn, doorvragen. Zodat wij daarover de diepte in kunnen gaan. Blijkbaar is dat niet zo in Amerika en moet je in een keer je hele verhaal uitgebreid vertellen. Ik merk dat ik mijn eigen verhaal niet eens meer waard vind om te vertellen omdat zij waarschijnlijk iets toch wel mooier en beter kunnen vertelllen en iets leukers en coolers hebben meegemaakt. Ik wordt er dood moe van. En ben blij als weer naar huis keren. Op straat wordt ik nog een keer aangesproken als argentijnse  en vallen in de casa in een diepe slaap.