"ISABÈÈÈL"

Martes, el 10 de enero

"ISABEL!!!" Horen we vanaf beneden. "Si?!" Roep ik en haast me naar het balkon. Daar staat ze. We moeten ons appartement open doen zodat ze ons het ontbijt kan komen brengen. We schuiven de plastic tafel in het woonkamertje naar de deur van het balkon. Met dit klein beetje frisse lucht en ochtendzon, ontbijten we met scrambled egg, koffie, getoast stokbrood met een gat in het midden en jam. Als toet voor het ontbijt krijgen we een plakje taart. Zo'n echte weer, zo'n mooie met 3 lagen. Tussendoor horen we weer 3x "ISABEL!!". De manier waarop ze onze aandacht trekt. We kunnen er nog wel om lachen, "Floor" is vast een moeilijke naam. Ze wil nog een keer duidelijk maken dat we een goeie deal hebben en dat ze nu mensen heeft afgeslagen omdat wij erin zitten, maar ze wel zeker wil weten dat wij blijven zitten en dus nu moeten betalen. Want ja, wij hebben zo'n goeie deal. Ze zegt het nóg maar een keer. We zullen het nergens goedkoper kunnen vinden, want hoogseizoen enzo.. Jaja, dank u mevrouw..

In Cuba is er geen internet. De enige manier waar je connectie kan krijgen is in een centraal park, waar dan vervolgens iedereen anti sociaal is en naar zijn scherm kijkt. Het ziet er gezellig en levendig uit, maar stiekem is iedereen daar alleen met zijn telefoon bezig. Liever worden ze niet gestoord, want dat gaat van hun minuten af. 

Ik koop ook een 60-min-internetkaart zodat ik hopelijk even met papa en mama kan Skypen over oma. Helaas lukt dat niet en gaan we na een kwartiertje over op spraakberichten via Whatsapp. Ik had papa en mama graag gezien, maar zo gaat het ook vrij goed, ik ben blij dat ze online zijn. Papa legt veel uit over de begrafenis van oma en hoe hij bij haar laatste adem was. Oma ademde hoog door haar longontsteking. Ze heeft een slaap-injectie gekregen dat haar moest laten rusten, maar waar het risico van doodgaan aan verbonden zat. Al snel werd het duidelijk dat de hartslag en ademhaling veel te lange tussenpozen kregen. Twee minuten later is ze rustig en vredig gestorven, op 90-jarige leeftijd. Hoe hij haar nog even heeft kunnen toespreken, vasthouden en hoe de rolverdeling was van de broers en zus in de verzorging van alle nodige taken. Papa was veel in Wervershoof en kwam laat thuis. Hij heeft een deel van de mis voorbereid en patrick heeft een stukje over oma mogen schrijven. Papa legt uit hoe oma's leven eigenlijk precies in drie parten is te delen. Precies 30 jaar is ze jong geweest, toen is ze 30 jaar samen geweest met opa, en is precies 30 jaar later gestorven. Ik moet even huilen, en blijf nog even met papa en mama whatsappen. Als zij niet antwoorden ga ik even snel naar Facebook. Zo kunnen we Connor en Sydney laten weten dat we in Cienfuegos zijn, en het ons spijt dat we hen hebben laten stikken (voor de tweede keer). We vonden het al niet Hollands van ons. Ik open de chat-sectie als ik zie dat ik al een berichtverzoek heb van Connor. Ze laten weten dat ze (ook!) niet in Playa konden komen, en dat ze zijn doorgegaan naar Cienfuegos. Ze zitten nu op hetzelfde plein als wij!! Wauw, wat een toeval. Daar komen ze aangelopen. Ik zeg hen ook gedag, maar ben nog erg afwezig. Mijn 60-min zijn inmiddels voorbij, maar ik heb nog steeds internet. Elke minuut kan nu dus de laatste zijn. Ik wordt er zenuwachtig van, maar wil er nog zo lang mogelijk van genieten. Ik blijf dus, net als ieder ander in het park, obsessief naar mijn scherm kijken om nog zo veel mogelijk te kunnen uitwisselen. Pas als ik merk dat de connectie is afgelopen kan ik opkijken en sociaal doen. Ik heb er eigenlijk nog geen zin in om sociaal en blij  te doen met anderen, maar het is een goeie afleiding. 

We proberen om Connor en Sydney  ook in onze Casa te laten slapen, maar dat is geen optie, laat de vrouw op een harde manier weten. Want, "ik heb je al gezegd, ...blabla... 600 CUC boete... blabla..." "Si, si, señora, adios".

We gaan ergens lunchen. Voor 4 broodjes en twee drankjes betalen we 26 lokale pesos, dat is 1 euro. Zo goedkoop is het eten in Cuba, als je geen problemen hebt met eten in de lokale, smerige tentjes en niet naar restaurants gaat. 

We willen morgen graag gezamenlijk met de bus naar Trinidad. We maken een gezamenlijk schema, waarin we onze reizen licht op elkaar aanpassen zodat we de habitationes kunnen delen in de Casa's. Dat scheelt ons een hoop, helemaal als de prijzen oplopen tot 30 à 35 CUC per kamer. Vaak zijn er meerdere bedden en is er veel meer luxe dan we eigenlijk willen. Alhoewel alle prijzen vrijwel gelijk zijn in een stad (25 tot 30), de kwaliteit van de kamers verschilt enorm. Soms krijg je een mooie, ruime kamer met 2 2-persoonsbedden, een schone en mooi betegelde privé badkamer, zelfs handdoek zwaantjes op de bedden. Soms krijg je een simpele, kleine kamer met één 2 persoonsbed met een kleine badkamer en voor de rest niet erg veel bijzonders meer. Floor en ik hebben die luxe helemaal niet nodig, maar er is geen andere keus. Daarom is het maar al te fijn als we de prijs kunnen splitten met een ander koppel. Viázul, het bussysteem voor toeristen, is aan het lunchen, we wachten dus een uur voordat ze weer open gaan. Ik zit een uur naast Connor. Connor is een aardige vent, maar wel echt een supernerd. Hij weet alles van alles en is ontzettend geleerd. Hij weet alles van politiek, maatschappelijke en economische kwesties. Hij kan er uren gepassioneerd over praten, is allang duidelijk. Hij vraagt mij hoe het zorgsysteem en de verzekering daarvan werkt, omdat dat hottopic is in Amerika op dit moment. Ik kan hier, met mijn lage algemene kennis, maar oppervlakkig en kort op antwoorden helaas. Zijn antwoord daarop een ellelang, onafgebroken verhaal over het amerikaanse systeem en alle mankementen die daarbij horen. Ik doe maar alsof ik ontzettend geïnteresseerd ben, maar kan eigenlijk alleen simpele vragen stellen. Ik ben ook wel geïnteresseerd (tot op een bepaalde hoogte), maar het blijft een vrij eenzijdig gesprek waarin ik slechts een stille luisteraar ben. We gaan/hij gaat over op de politiek en Trump. Ook daar is hij overduidelijk tegen. Hij verontschuldigt zich tegenover de wereld dat Amerika zo dom is geweest. Ook hier weet ik maar weinig vanaf. Dat betekent dat hij de oren van mijn kop praat over het verkiezingssysteem en alle fouten daarvan. Hij gaat helemaal op in zijn passie en vergeet bijna de wereld om zich heen. Hij gaat nog sneller praten dan hij normaal al doet en ik heb amper nog ruimte voor een vraagje tussendoor. Ik laat het maar gebeuren, want ik vind het op zich ook wel goed dat ik daar een keer wat van leer. Maar zelfs de Italiaanse vrouw naast mij begint te zuchten en steunen en kan niet laten om te zeggen dat hij wel erg veel praat. Geen probleem, want Connor spreekt geen Spaans en verstaat dat niet,  waarop hij lekker op zijn gemakje doorratelt. Ik ben blij als de deur opengaat en het gesprek daardoor wordt afgekapt.

We boeken de bussen voor 2 ritten. Niet de rit van morgen, want die zitten allemaal al vol. Meer bussen inzetten lijkt een logische optie in het hoogseizoen, maar dat blijkt te veel werk en moeite voor de Cubanen. Tegen de tijd dat we ook een kamer voor Connor en Sydney hebben gefixt is het 16:00u en kunnen we eigenlijk het stadje bekijken. We gaan terug naar het park en zijn gebouwen. We lopen door naar Punta Gorda, de boulevard langs het water. Halverwege het water staan er een paar absurd grote gebouwen van de zeil- en Jachtverenigingen. Toch had ik verwacht dat het rijke Punta Gorda er vol mee zou staan, terwijl ook de huizen aan het water nog maar half half zijn. We settelen ons aan het water en kijken de sunset. We vergelijken het verenigings en dispuutsleven uit amerika met de onze. Wij zijn ervan overtuigd dat het anders is dan daar, en we niet de meisjes uit de film zijn. Toch, als je de feiten naast elkaar legt, lijkt het verdomd veel op ons leven. 

We nemen een klein bezoekje in een klein paleisje aan het water en gaan dan voor wat eten. Ook tijdens het eten gaat het veel over politiek. Het gaat nu vooral over hoe er segregatie is ontstaan in amerika en hoe dat gevolg is te danken aan het racisme waar amerika stiekem mee gevuld is. De moraal van het verhaal is hoe racisme overal de oorzaak van is en hoe groot het eigenlijk nog is, ook al wordt het verscholen in verschillende opties. Mijn interesse raakt een beetje op, helemaal zo laat op de dag. Mijn aandacht kan het niet meer aan om de engelse politieke jargon te verwerken. Ik merk aan Floor ook dat ze dit helemaal niks vindt, maar haar best doet om geïnteresseerd te lijken. 

Op de weg terug kunnen Floor en ik dit uitgebreid in het nederlands bespreken en concluderen dat we er maar moeilijk tussenkomen. 

Floor en ik kunnen allebei erg goed luisteren en vragen stellen. Daarnaast moeten we allebei duidelijk de ruimte krijgen om zelf een verhaal te kunnen vertellen. Dat betekent dat we ook goeie luisteraars nodig hebben om een evenwichtig gesprek te hebben. We struggelen hier vaker mee tijdens onze reis, omdat we veel mensen ontmoeten die graag over zichzelf vertellen en zichzelf graag horen vertellen. Vaak evalueren we onze gesprekken en merken we dat we het niet prettig vinden als we de ruimte niet krijgen om zelf iets in te brengen en kunnen vaak niet tussen die personen komen. Vaak is onze conclusie dat wij wel veel weten over hen, maar zij misschien wel niks over ons kunnen zeggen, misschien niet eens onze naam en studie weten. In het geval van Connor en Sydney is dit natuurlijk niet het geval, want het is niet zo dat zij ons geen vragen stellen, en we doen natuurlijk meer dan alleen debatteren over de politiek. Dit zijn slechts kleine momentjes op de dag dat we overspoeld raken door de gepassioneerde woorden van de twee. Gelukkig kunnen Floor en ik elkaar ook gewoon opzoeken als we in het stadje rondlopen. 

Onze casamevrouw wordt boos als ze merkt dat Sydney bij ons boven is, ze verdenkt ons van het stiekem delen van de kamer met anderen. Dat is natuurlijk helemaal niet het probleem, maar ze is panisch over de politie. Zo'n spaanse snelle stem klinkt dan ineens heel heftig. Gelukkig kunnen wij ons we weinig van aantrekken omdat we weten dat het koppel niet bij ons slaapt. Het vrouwtje doet maar overdreven moeilijk, we sluiten het gesprek dus snel af met "no señora no, en vertrekken daarna maar rustig naar boven om ons bed op te zoeken.